«Het Milaanse model is gevaarlijk omdat het ongelijkheden in alle steden genereert»

Tijdens de zojuist afgeronde hoorzittingen in de Senaatscommissie voor Milieu kwamen tientallen kritische stemmen bijeen. Zij vroegen om de zogenaamde Salva Milano, de wet die de goedkope Milanese wolkenkrabbers in heel Italië zou legitimeren, te schrappen of aan te passen. Op 6 maart komt de tekst met amendementen in de Kamer aan en als de rechterzijde niet als enige instemt, komt hij hoogstwaarschijnlijk weer terug in de Kamer. Kritiek op de wet komt van het overgrote deel van de stedenbouwkundigen, landschapsarchitecten, enkele grondwetsverdedigers, vakbonden en milieuorganisaties. Deze kritiek heeft meerdere PD-senatoren ertoe aangezet de tekst te wijzigen. Een van de critici van Salva Milano is Legambiente. Domenico Fontana is hoofd van de afdeling stadsvernieuwing van de milieuorganisatie.

In de Milieucommissie zei u dat deze regel schadelijk is. Waarom? Het is een wet die negatieve gevolgen kan hebben voor het hele land. Daarmee bestaat het risico dat het model voor stadsvernieuwing in Milaan een nationaal model wordt, terwijl het model vrijwel uitsluitend wordt aangestuurd door inkomsten uit onroerend goed. Stadsvernieuwing, zoals wij dat kennen, is een efficiënte, eerlijke stad die de armen niet uitzet. Maar dat zullen we nooit bereiken als we een model blijven aanhangen dat draait om inkomsten uit onroerend goed. Deze regel kan de vastgoedsector redden, maar ondermijnt het gezonde idee van stadsvernieuwing.

Ben jij ook bang om beton te storten? Het probleem is niet het storten van beton. Tegenwoordig zijn de problemen met grondgebruik gekoppeld aan logistieke opslagplaatsen en andere zaken, en zeker niet aan de bouw van nieuwe wijken in steden.

Je bent dus niet bang voor landconsumptie? Wat ons het meest zorgen baart, is dat stadsvernieuwing, het fundamentele instrument waarmee we onze steden kunnen moderniseren, de burgers die in de steden wonen op de eerste plaats moet zetten. Het moet de noodzaak om steden efficiënter en leefbaarder te maken vooropstellen. We moeten uitgaan van de behoeften van de stad en niet van de belangen van vastgoedspeculatie, zoals in Milaan gebeurde. Als ik dit model dus overneem en het nationaal maak, gooi ik voorgoed het deugdzame idee van stadsvernieuwing overboord.

Er wordt voorgesteld de tekst aan te passen zodat de gevolgen beperkt blijven tot Milaan. Is het denkbaar dat er een territoriale afbakening van een nationale norm bestaat? Dat denk ik niet. Er kan niet worden gezegd dat de nationale regels alleen voor Milaan gelden en niet voor andere steden. Om de problemen in Milaan op te lossen zonder andere steden in de problemen te brengen, is er een oplossing: amnestie.

Bent u niet tegen amnestie? Het zou een manier zijn om een ​​misbruik te verhelpen dat meer formeel dan substantieel is. Wij moeten de moed en de ernst hebben om te erkennen dat wij een probleem van illegale bouw hebben gecreëerd. Ik herhaal: het is meer een formele dan een inhoudelijke belediging. Per definitie is er sprake van wezenlijke illegaliteit als ik een huis bouw zonder bouwvergunning, of in strijd met de bouwvergunning, of in strijd met de beperkingen die gelden voor het gebied waarop ik ga bouwen. Op dit moment bevinden we ons in Milaan niet in dit geval. We bevinden ons in een situatie waarin ondernemers, technici en ambtenaren zich in de situatie bevinden dat ze de op nationaal niveau geldende bouwvoorschriften moeten toepassen en deze moeten integreren met de regionale voorschriften, in overeenstemming met het lokale regelgevingsplan. Er is een belangrijke factor: de regionale overheid van Lombardije heeft in de loop der jaren regionale wetten voor stadsplanning opgesteld die in strijd zijn met de nationale regelgeving en gunstig zijn voor projectontwikkelaars. Dus de hele politiek zou moeten toegeven dat er een fout is gemaakt en de verantwoordelijkheid moeten nemen om de fout te herstellen. Wij zijn altijd tegen elke vorm van amnestie – en dat zouden we in dit geval ook zijn – maar het heeft geen zin om ons achter een vinger te verschuilen.

Wat hoop je op dit moment? Laten we een oplossing vinden voor het Milaan-probleem, zonder er een nationaal probleem van te maken. Want als we zeggen dat Milaan en Lombardije alles goed hebben gedaan, dan wordt dat model het model voor Rome, Florence, Turijn, Bologna en alle andere steden. Ik weet niet of het duidelijk is. En zo zal de stedelijke vernieuwing mislukken, en dat zou heel ernstig zijn. Wij hopen daarom dat de senatoren zich zo goed mogelijk zullen heroverwegen.