Hoe Trumps beleid het leven van Afghanen in Amerika heeft gecompliceerd

Het leven van mensen die op de vlucht zijn voor oorlog is een reis vol uitdagingen en onzekerheden. Voor de Afghanen die geëvacueerd werden nadat de Taliban Kabul hadden veroverd, bleek de Amerikaanse realiteit een doolhof van angsten en twijfels. Neem bijvoorbeeld het verhaal van Hanifa Girowal, een voormalig mensenrechtenactiviste.

Net als zovelen wordt hij, na zijn vertrek uit zijn thuisland, geconfronteerd met een onzekere toekomst terwijl hij probeert een nieuw leven op te bouwen in de Verenigde Staten. Maar wat betekent het eigenlijk om opnieuw te beginnen in een vreemd land?

Een verleden dat terugkeert: het verhaal van Hanifa

Elk jaar brengt de maand augustus Hanifa terug in de tijd, naar dat dramatische moment waarop ze haar thuisland moest ontvluchten. De beelden van de chaos op de luchthaven van Kabul, het wanhopige geschreeuw en de angst om het niet te halen, blijven haar achtervolgen. "Ik voel me vastzitten in een juridisch niemandsland", bekent ze, een situatie die veel Afghanen delen. Wat een bevrijdende evacuatie had moeten zijn, is veranderd in een nachtmerrie van bureaucratie en angst. Het is niet alleen een kwestie van papierwerk, maar ook van dagelijks leven met angst voor de toekomst.

Girowal heeft haar asielaanvraag goedgekeurd gekregen, maar haar veiligheid blijft precair. Het immigratiebeleid van de Trump-regering heeft dit gevoel van onzekerheid verergerd: "Elke dag kan mijn laatste zijn", geeft ze toe. Ze is niet de enige die zich zo voelt; ongeveer 180.000 Afghanen leven in de Verenigde Staten met dezelfde angst en proberen hun plaats te begrijpen in een systeem dat onstabiel en bedreigend aanvoelt. Hoe kunnen ze hun leven weer opbouwen als de grond onder hun voeten blijft trillen?

De chaos van het migratiebeleid

Het immigratiebeleid van voormalig president Trump heeft een klimaat van angst en onzekerheid gecreëerd. De intrekking van de tijdelijke beschermde status (TPS) voor Afghanen wordt gezien als een contraproductieve stap, die de ernstige instabiliteit in Afghanistan negeert. "De veiligheid in Afghanistan is er niet op vooruitgegaan", stellen talloze mensenrechtenrapporten; toch blijven politieke beslissingen de realiteit ontkennen van degenen die gevangen zitten in een context van conflict en kwetsbaarheid.

Veel Afghanen hebben hun toevlucht gezocht via verschillende programma's, zoals speciale immigrantenvisa (SIV's), maar bureaucratische vertragingen en beperkingen hebben het proces tot een ware hindernisbaan gemaakt. Hervestigingsprogramma's, zoals Prioriteit 1 en Prioriteit 2, werden opgezet om degenen die met de Amerikaanse overheid samenwerkten te helpen, maar de uitvoering ervan was vaak onzeker en ongelijkmatig. Maar waarom is het zo moeilijk voor degenen die simpelweg veiligheid en stabiliteit nodig hebben om een uitweg te vinden?

Adam Bates, expert op het gebied van immigratiebeleid, benadrukt hoe tegenstrijdig de maatregelen van de Trump-regering zijn geweest en een klimaat van verwarring hebben gecreëerd. "Veel Afghanen voelen zich in de steek gelaten door het huidige beleid", zegt hij. Hoewel sommigen een duidelijke weg naar een verblijfsvergunning hebben gevonden, zijn anderen overgeleverd aan willekeurige en onvoorspelbare beslissingen. Hoe kunnen deze mensen plannen maken voor hun toekomst als hun heden zo onzeker is?

Een onzekere toekomst: de strijd gaat door

Het einde van het Temporary Protection Program, dat aan veel geëvacueerde Afghanen is toegekend, nadert, en daarmee komt de angst om ongedocumenteerd te worden. Wetten en beleid die veiligheid en stabiliteit zouden moeten garanderen, lijken een verre droom. "We moeten meer doen om onze gemeenschap te ondersteunen", zegt Susan Antolin, directeur van een organisatie die Afghanen in de Verenigde Staten ondersteunt. "Onze missie is moeilijker geworden, maar we zullen niet stoppen."

De boodschap is duidelijk: de strijd voor veiligheid en stabiliteit is niet alleen persoonlijk, maar ook collectief. Terwijl de Amerikaanse regering worstelt met haar beleid, blijven Afghanen proberen hun leven weer op te bouwen te midden van instabiliteit. Hoop, hoe broos ook, blijft leven. "We zullen degenen die ons geholpen hebben nooit vergeten", zegt Girowal vastberaden. "Onze veerkracht is onze kracht." Maar kunnen we echt vertrouwen op een betere toekomst?