«Negentien», aan de randen van het leven en de wens tot opstand

«In mijn passie voor oude boeken heb ik altijd een link gehad met autobiografie. Ik was een fan van Leopardi. Een van mijn favoriete boeken was de autobiografie van Vittorio Alfieri, Benvenuto Cellini. Vergeleken met de gevestigde literatuur hebben ze mij altijd iets extra's gegeven." Zo sprak Giovanni Tortorici vanuit Venetië op deze pagina's over zichzelf, over zijn debuutfilm Diciannove, die de openbaring was op het laatste filmfestival (hij stond in de sectie Orizzonti), en hij noemde de auteur meteen een van de talenten om in de nabije toekomst op te wedden. Hij werd geboren in Palermo, was 28 jaar oud, had een diploma van Holden en was autodidact. Hij begon samen te werken met Luca Guadagnino, de producent van de film, aan de serie We Are Who We Are . Sommige sferen van die serie zijn hierin terug te vinden, met name het gevoel van de overgang van jezelf naar een nog onontgonnen en onbekend elders.

Negentien , de leeftijd van de hoofdpersoon, Leonardo – tot leven gebracht door de zeer getalenteerde nieuwkomer Manfredi Marini – is de tijd waarin keuzes gemaakt moeten worden, de school is afgelopen, er is het dilemma wat je nu moet doen, wat je wilt, welke kant je op moet. Het kan gebeuren dat verlangens vervagen, dat geplande gebeurtenissen verkeerd uitpakken, dat niets spannend is, of misschien wel maar niet op de manier waarop we het verwachtten, dat boosheid en onverschilligheid de overhand krijgen, dat de contouren van de wereld, ondanks enkele harde zekerheden, steeds onzekerder worden.

Ik was een fan van Leopardi. Een van mijn favoriete boeken was de autobiografie van Alfieri. Vergeleken met de voorgeschreven literatuur heeft Giovanni Tortorici mij altijd meer gegeven

Leonardo wordt wakker met angst en een bloedneus: hij moet weg, hij reist van Palermo naar Londen, waar zijn zus woont, hij schrijft zich in voor economie, maar hij weet nu al dat het niet de juiste studie voor hem is. Hij verhuisde naar Siena, naar de literatuur. Hij hield van de verfijnde literatuur uit de periode van de veertiende eeuw tot aan de barok. Hij is een eenzame buitenstaander die een hekel heeft aan zijn huisgenoten. Hij fantaseert over een vloeibaar verlangen en bevestigt een stille rebellie, bestaande uit gebaren die de meeste mensen ontgaan en visioenen die overgaan in mogelijke levens.

Het is een COMING of age- verhaal , maar dat is niet alles. Het is namelijk niet de autobiografie van de auteur, ondanks de vele correspondenties die de hoofdpersoon beschrijft. Zo woonde het personage bijvoorbeeld in zijn appartement in Siena. Leonardo is een jongen van een andere tijd, want Tortorici houdt van de dichters uit de veertiende eeuw, Piero Giordani, de jezuïet Daniello Bartoli, boeken en schrijvers die niet in bloemlezingen voorkomen en die tijdens universitaire cursussen nauwelijks worden besproken. Hij studeert, leest, koopt veel zeldzame boeken online en geeft al het geld uit dat zijn ouders hem geven. De wereld lijkt hem afstotelijk en hij zoekt zijn toevlucht in een soort superioriteit (die misschien niet meer dan fragiel is), zozeer zelfs dat hij tijdens het examen een professor uitdaagt over zijn interpretaties van Dante. Toch wordt zijn manier van zijn – die altijd schril afsteekt bij die van volwassenen en leeftijdsgenoten – die in conflict is met de realiteit, nooit een retoriek over het verleden of nostalgie omwille van het verleden. Het creëert veeleer een intimiteit die op haar eigen manier generatiegebonden is en die, zonder ooit te generaliseren of te vertrouwen op de clichés van 'gender', een ervaring is van wat bekend is.

DE REGISSEUR wijkt nooit af van de blik van zijn personage, die traag en objectief is en de perceptie van wat we zien vormt of vervormt op basis van zijn emotionele toestand, in de geesten van het onuitsprekelijke dat ergens begraven ligt, in de desoriëntatie van een obsessie zonder houvast, die krankzinnig of absurd lijkt en die op zoek is naar epifanieën van het onbekende. Met een elegante, altijd filmische schrijfstijl, dat wil zeggen een schrijfstijl die leeft in de materie en haar verhaal schrijft te midden van de korrel van de beelden. Is hij het? Nietwaar? Het maakt niet uit, het leven verandert in de verte van het verhaal, in een enscenering die een artistiek gebaar is, die speelt, verplaatst, pijn en ironie vermengt, die de diepten van het bestaan ​​binnendringt zonder te behagen, die er zelfs schaamteloos van houdt om onrust te zaaien. Deze figuur, die in de oude canon iets van punk brengt, is excentriek en belichaamt in zijn aanwezigheid, in die prachtige en gebogen fysiek, de minder zichtbare emoties. Verontrustend en nooit conformistisch, doorkruist dit personage het kader om ons mee te nemen naar onbekende paden, die elke verwachting verrassen en die ons vragen om ook met ons uiterlijk bezig te zijn. Tortorici neemt het risico van een evenwicht dat hij gemakkelijk zou kunnen verliezen, maar dat hij in plaats daarvan met zachte zekerheid controleert, in zijn liefde voor beelden die hij vult met leven en waarheid, in een film die een gebaar van ontdekking is.