Ontmoeting Trump-Poetin / Alle zwakke punten die tot een wapenstilstandsovereenkomst kunnen leiden
Er worden manoeuvres uitgevoerd ter voorbereiding op de ontmoeting tussen Trump en Poetin op 15 augustus in Alaska. De EU is van plan een voorstel te ontwikkelen om Zelensky in het spel te houden.
Wie weet of de ontmoeting tussen Trump en Poetin , die gepland staat voor vrijdag 15 augustus in Alaska, uiteindelijk door de geschiedenis zal worden gezien als een mijlpaal in het conflict in de Oekraïne, of slechts een van de vele keerpunten die zich sinds februari 2022 hebben voorgedaan.
Allereerst moet gezegd worden dat de speculaties die de afgelopen dagen de ronde deden over de inhoud van een mogelijk ontwerp van overeenkomst, slechts speculaties zijn, ook omdat niemand buiten de naaste kring van de twee leiders eigenlijk vanaf het begin weet hoe deze gesprekken eruit gaan zien, noch hoe de missie van de Amerikaanse speciaal gezant Steve Witkoff naar Moskou is afgelopen.
De tijd is zeker rijp voor een staakt-het-vuren, wat op dit moment voor beide partijen gunstig zou kunnen zijn, aangezien Zelensky op dit moment aanspraak maakt op territoriale integriteit ("we zullen ons land niet aan de Russen weggeven"), maar hij zal uiteindelijk misschien gedwongen worden de status quo te accepteren.
Poetin boekt daarentegen wel winst op de grond, maar de Russische successen komen traag en zijn zeer kostbaar, zowel in economische zin als in menselijke verliezen, ook al zijn die lager dan de Oekraïense media beweren.
Afgezien van de Krim, die feitelijk al enkele jaren aan Rusland is teruggegeven, is het offensief in Donetsk niet overweldigend. Sterker nog, het gebied is nog niet eens geheel in handen van de Russen. Op sommige plaatsen zijn ze in 26 maanden tijd slechts 11 kilometer opgerukt.
Het staken van de vijandelijkheden vandaag zou betekenen dat we erkennen dat een groot deel van de door Moskou geclaimde gebieden nu in handen van Moskou is, zelfs als het staakt-het-vuren geen definitieve territoriale erkenning zou betekenen; wetende dat voorlopige grenzen dan – in de praktijk – vaak reëel worden. Dit is wat de internationale situatie aantoont, van de Westelijke Jordaanoever tot de twee Korea's.
Heeft Poetin er dus belang bij om de oorlog voort te zetten, terwijl hij in de eerste plaats de interne consensus en de status quo moet redden?
Misschien zou een halt ook in zijn belang zijn; in ruil daarvoor zou hij de Oekraïners het reeds veroverde Zaporizja (met kerncentrale) kunnen gunnen en zo Zelensky "belonen". Die heeft immers – na maanden van zwijgzaamheid – al weken aangegeven open te staan voor onderhandelingen, wetende dat zijn interne macht afbrokkelt.
Uiteindelijk zou het staakt-het-vuren voor beide partijen gunstig kunnen zijn. Helaas zou het – en dit is de andere kant van de medaille – ook kunnen dienen om de arsenalen aan te vullen. De Russische militaire productie groeit naar verluidt, terwijl Oekraïne afhankelijk is van westerse leveringen van regeringen die het hebben verleend, maar steeds meer te maken krijgt met de eigen publieke opinie, die nu afwijzender staat tegenover Kiev.
Natuurlijk kan Zelensky niet vernederd worden, anders zouden zijn westerse bondgenoten ook vernederd worden.
Bovendien vertoont het kruitvat van Oekraïne verontrustende signalen. De president riskeert sterke interne tegenstand en weet dat hij niet eindeloos kan doorgaan met opgeschorte verkiezingen en de staat van beleg. Zijn democratische geloofwaardigheid staat op het spel, wat de westerse hulp in gevaar zou kunnen brengen en deze verder zou kunnen doen afkoelen.
Aan de andere kant, als het moment gunstig lijkt voor Poetin , weet de Russische leider dat Trumps geduld opraakt, aangezien de Amerikaanse president zich persoonlijk heeft gecommitteerd aan het oplossen van de situatie: zou hij in de toekomst nog steeds welwillend tegenover Poetin staan als hij zijn oproepen negeert?
De magnaat heeft de moeilijkheden bij het bereiken van een compromis ongetwijfeld onderschat, maar voor hem is het nu een kwestie van prestige, zichtbaarheid en binnenlandse en internationale geloofwaardigheid.
Trump "moet" dus met een resultaat komen dat in de eerste plaats om imago gaat, en het is niet in Poetins belang om zijn belangrijkste gesprekspartner te verliezen.
Op de achtergrond staan de Europese partners, die vanaf de publieke tribune toekijken, nadrukkelijk buitengesloten, ook al zijn ze formeel gezien wel min of meer betrokken.
Meloni had Rome graag als ontmoetingsplaats gehad (en het imago is er beter op geworden), maar de wapenleveranties aan Oekraïne en de vijandige houding van Italië eisen hun tol. Het is beter om te doen alsof er niets aan de hand is en af te wachten.
Vandaar de keuze voor Alaska, dat Amerikaans grondgebied is maar ooit Russisch was, waarbij Poetin laat zien dat hij ongestraft de wereld rond kan reizen zonder zich te houden aan internationale arrestatiebevelen, maar Trump op eigen bodem speelt. Het is al een middenweg.
— — — —
Wij hebben uw hulp nodig om u te kunnen blijven voorzien van kwalitatieve, onafhankelijke informatie.
İl sussidiario
