Werkplekongevallen: de onaangename waarheid die we onder ogen moeten zien

Laten we eerlijk zijn: elke keer dat we over een dodelijk arbeidsongeval lezen, moeten we ons afvragen in hoeverre we de veiligheid op de werkplek onderschatten. Het laatste geval, dat zich voordeed in Valenzano, in de provincie Bari, is wederom een trieste herinnering aan een realiteit die we niet langer kunnen negeren. Een 46-jarige arbeider kwam om het leven tijdens het installeren van de verlichting voor een lokaal festival, door van een hoogte van drie meter te vallen.

Het gaat hier niet om zomaar een getal, maar om een gebroken leven, een verwoest gezin en een verantwoordelijkheid die zwaar drukt op degenen die verantwoordelijk zijn voor de beveiliging.

De koning is naakt en ik zeg je: veiligheid is een hersenschim.

De realiteit is minder politiek correct: in Italië gebeuren jaarlijks duizenden arbeidsongevallen, waarvan sommige met dodelijke afloop. Volgens gegevens van INAIL vonden er in 2022 meer dan 1200 dodelijke ongevallen plaats. Deze cijfers zijn niet zomaar statistieken; ze vertellen de verhalen van mensen die, net als onze werknemer, onder omstandigheden werkten die hun veiligheid niet garandeerden. Wat gebeurt er op bouwplaatsen, in fabrieken en op de werkplek in het algemeen? Waarom blijven we, ondanks de regelgeving, zulke tragedies zien?

In dit specifieke geval gebruikte de man een hoogwerker om op hoogte te werken, een operatie die strenge veiligheidsprotocollen en geschikte apparatuur vereist. Toch vragen we ons, gezien wat er is gebeurd, af: zijn alle veiligheidsmaatregelen daadwerkelijk nageleefd? Wie ziet erop toe dat de regels worden nageleefd? Het Openbaar Ministerie van Bari is een onderzoek gestart naar doodslag, maar er blijven vragen onbeantwoord. Ondertussen rouwen andere families om een dierbare.

Een tegenstroomanalyse: collectieve verantwoordelijkheid

Ik weet dat het niet populair is om te zeggen, maar de verantwoordelijkheid voor deze tragedies ligt niet alleen bij werkgevers. Er is een collectieve verantwoordelijkheid, die ook werknemers en de maatschappij als geheel betreft. We leven in een tijdperk waarin werk vaak wordt gezien als een middel om een doel te bereiken, waarin productiviteit belangrijker is dan veiligheid. De hectische jacht op besparingen en winst heeft geleid tot een werkcultuur die de waarde van het menselijk leven negeert.

Het is essentieel dat ieder individu verantwoordelijkheid neemt voor zijn of haar eigen veiligheid en die van zijn of haar collega's. Dit betekent niet dat de last uitsluitend op de schouders van werknemers moet rusten, maar eerder dat een culturele omslag essentieel is. We moeten veiligheid gaan zien als een fundamentele waarde, niet als een kostenpost die we moeten verlagen.

Conclusie: ongemakkelijke reflecties

Het overlijden van een werknemer bij een bedrijfsongeval is een tragische gebeurtenis die ons geweten zou moeten schokken. Telkens wanneer we over een dergelijke gebeurtenis lezen, moeten we ons afvragen wat we kunnen doen om te voorkomen dat het opnieuw gebeurt. De wetten bestaan, maar ze moeten worden gehandhaafd en gerespecteerd. Bedrijven moeten begrijpen dat het veilig maken van werkplekken niet alleen een verplichting is, maar ook een morele plicht. Maar ook wij, als samenleving, moeten meer eisen. Het is tijd om te stoppen met het accepteren van risico als de norm.

Ik nodig daarom uit tot kritisch denken: laten we eens nadenken over de dynamiek die ons ertoe brengt veiligheid als een secundaire overweging te beschouwen. Alleen dan kunnen we hopen deze tragische verhalen in onze nieuwsuitzendingen te verminderen, zo niet te elimineren.