"Il loggionista impenitente" is een liefdesverklaring aan melodrama (Italiaans en anderszins)

Over hetzelfde onderwerp:

In tijden waarin de afwezigheid van gedachten onvermijdelijk bijbedoelingen aanwakkert, zijn er avonden waarop een heer moet erkennen dat de mogelijkheden om al te ingewikkelde wirwar aan details te ontwarren tot een minimum beperkt zijn. In die gevallen zijn er twee remedies: ofwel een kop thee, ofwel een boek van P.G. Wodehouse. Nou, voor de zekerheid neem ik in die momenten mijn toevlucht tot beide. Zo bevind ik me op Blandings Castle, in het gezelschap van een grote groep personages die een diepe, gewortelde, onwrikbare lichtheid gemeen hebben. En tot nu toe gaat het goed. Behalve dat ik, elke keer dat ik Sir Galahad Threepwood (Gally voor de liefhebbers, broer van de negende graaf, de echte eigenaar van het krot) tegenkom, steevast Alberto Mattioli in hem herken! Geloof me, het is een veroordeling. Maar er is niets aan te doen, het zijn onbewuste identificaties waartegen weinig of niets te doen is. En zo opende ik laatst 's avonds mijn Wodehouse-troostboek, en na een paar minuten zag ik op mijn nachtkastje de nieuwe " Il loggionista impenitente ", het nieuwste werk van Gally-Mattioli, precies. En zo verliet ik Blandings en belandde ik in theaters door heel Italië (of liever gezegd, door heel Europa), geleid door een bijtende maar nooit onbeschofte pen. Het boek, niet eens te dun, is een caleidoscoop over operatheater en de recente toepassingen ervan. Sterke en zwakke punten, geen enkele uitgesloten. Zonder al te veel afkeuringen, zoals in de eeuwenoude stijl van het huis.

Ze zijn verzameld in een systeem van heterogene teksten, kinderen van verschillende gelegenheden en tijden . Maar juist gereorganiseerd in een systeem dat ze niet alleen plezierig, maar ook "actueel" maakt, ondanks dat - zoals gezegd - sommige ervan voortkomen uit gebeurtenissen of voorstellingen van enige tijd geleden. Kortom, ze variëren van grote figuren uit de operawereld tot recensies van interessante uitvoeringen, en gaan over controverses die in de loop der tijd de wereld van het melodrama hebben beïnvloed. Wat verrassend is, om de auteur te parafraseren, is dat Mattioli's teksten erin slagen ons over opera te vertellen zonder ons op te sluiten in het Indiaanse cultuurreservaat, zonder ons te onttrekken aan de uitdagingen van de hedendaagse tijd. Kortom, in het tegenlicht (en soms in het volle licht) is er altijd het echte leven, voorbij de enkele voorstelling of de gebeurtenis die de aanleiding vormde. De blik beperkt zich nooit tot ons thuisland, want melodrama is niet alleen een Italiaans fenomeen. Sterker nog, het is vandaag de dag meer dan ooit in het buitenland dat het wordt geëxperimenteerd en geïnnoveerd . En het is geen toeval dat het gemiddelde publiek jonger is dan tachtig. Kortom, een zeer aangenaam leesavontuur, niet per se alleen voor liefhebbers van het genre. En zo zijn er bijna twee uur verstreken. De wirwar die me eerst naar Wodehouse en vervolgens naar onze onverbeterlijke galeriebezoeker had gebracht, is nog niet ontward, maar ik ga nog steeds met een glimlach en een nieuwe dosis goede humor naar bed. Natuurlijk is het niet de oplossing voor alles, maar weet je, regelmatig glimlachen voorkomt in ieder geval de vorming van rimpels .

Meer over deze onderwerpen: