Boeken, 'Goed om vis in te pakken': journalistiek is de hoofdpersoon in het verhaal van Willy Labor

Het boek wordt uitgegeven door Castelvecchi en draait om de primeur van een lokale politicus die de journalist Gianni Crevatin, die dit doet, bekend maakt. Hij dwingt hem echter ook om met de gevolgen ervan om te gaan.

Er is een hoofdpersoon, Gianni Crevatin , maar bovenal is er een hoofdpersoon die verder gaat dan het verhaal: het is journalistiek, met zijn beperkingen en neuroses, met zijn veroveringen en excessen. 'Goed om vis in te pakken' is het debuutverhaal, uitgegeven door Castelvecchi , van Willy Labor , die een lange ervaring als economisch en parlementair journalist heeft en nu communicatiemanager is van Unioncamere.

Het is een werk dat gelezen moet worden vanwege de ontwikkeling van het plot, dat draait om een ​​primeur over een lokale politicus, verkregen zonder al te veel scrupules, en dat de journalist die het doet, Crevatin, berucht maakt, maar dat hem ook dwingt om met de gevolgen ervan om te gaan, die hem confronteren met zijn eigen geweten en die een publieke reflectie vormen op de ethiek van de journalistiek.

Maar het is ook een verhaal waarin je gemakkelijk de journalisten herkent die dagelijks in de weer zijn. Beginnend bij de basis van het vak. "Het nieuws was waar en het is niet mijn taak om het nieuws te verbergen." En eindigend bij de zelfverloochening die optreedt wanneer het systeem in twijfel wordt getrokken. En die het verhaal zijn titel geeft. "Ik ben slechts een radertje in een informatiesysteem dat zo werkt en als je iets vindt dat het nieuws haalt en exemplaren verkoopt, dan houd je het vol zolang het duurt. En dan, de volgende dag, pak je de vis in...". Het antwoord van zijn gesprekspartner is de drijfveer die zijn geweten triggert. "De volgende dag pak je de vis in met de krant, maar de toegebrachte wonden blijven, soms voor altijd."

Crevatins verhalende kracht is dat het ieder van ons kan zijn. Ambities, ijdelheid, spijt en rechtvaardigingen inbegrepen. "Absolute vrijheid bestaat niet voor een journalist. Je hebt altijd een redacteur die je kunt schaden, of lezers die op de een of andere manier in hun overtuigingen moeten worden gekoesterd, anders kopen ze de krant niet meer (...) Binnen deze grenzen kun je vrij zijn. Als ik nieuws heb, welk nieuws dan ook, publiceer ik het en is mijn werk gedaan." Het is een simplificatie, soms zelfs een alibi, maar iedereen die een nieuwsbericht heeft geschreven, al is het maar voor even, heeft zich beschermd gevoeld door deze vaste, wispelturige overtuiging.

De rest moet gelezen worden, zo mogelijk zonder al te veel pauzes, zoals je zou moeten doen als je een goed verhaal tegenkomt. (Door Fabio Insenga )