Het lijkt niet op Milaan

De gemiddelde Milanees verlaat van half mei tot eind september in het weekend zijn of haar woonplaats, ongeacht zijn of haar sociale klasse. Niemand in deze stad zou er willen blijven en de hitte willen verdragen zonder alleen maar zongebruinde Amerikanen te laten rondlopen. Hordes toeristen verdringen zich op de Piazza Duomo, maar ook op de Navigli, Brera en zelfs Piazza Duse, dat vóór een virale TikTok een rustpunt was voor eenzame nood. De weinige medeburgers die geen tweede of derde hebben, herkennen elkaar en verloochenen zichzelf door te proberen plekken te bereiken die hen de frisheid en vooral de vreugde bezorgen van een weekend dat niet alleen bestaat uit winkelen, wassen, sportschool en tuinieren voor honden en kinderen.

Van de verschillende mogelijkheden om de exotische smaak van de buitenwijken te proeven, naast Gorgonzola, Cernusco sul Naviglio of Gaggiano, raad ik altijd Garegnano aan, dat tot 1923 een zelfstandige gemeente was, net als Lambrate of Morivione, die bij de metropool Milaan waren geannexeerd. Dit verbreedde het concept van de buitenwijken en zorgde voor continuïteit in het concept van het achterland. Bij aankomst in Garegnano is het eerste wat in je opkomt: "Het voelt niet eens alsof je in Milaan bent", want de autonome structuur van een klein dorp is duidelijk, met straten die een plein vormen, een klein pleintje, landelijke gebouwen en enkele elegantere villa's, maar alles eindigt daar in een beperkte ruimte, satellietplaatsen die ooit ver van de verstedelijking lagen. Aan de nabijgelegen Viale Certosa stonden fabrieken en de grote kerk, die meer beschut ligt, heet Certosa di Garegnano . Gebouwd vanaf 1349, net als het klooster, werd het aan het einde van de zestiende eeuw uitgebreid en voorzien van grote kloostergangen en gastenverblijven, zodat de religieuzen een afgezonderd en veilig leven konden leiden. Net zoals het soms nuttig is voor ons, hectische Milanezen die lijden aan angst en weekendangst.