Iedereen naar Turijn. Op de Boekenbeurs, met de Advocaat in de hoofdrol

Over hetzelfde onderwerp:

Turijn, van onze correspondent . “ Het is niet het einde van de wereld ”, staat er te lezen op het enorme blauwe LED-bord op het dak van het Lingotto, terwijl beneden de zevenendertigste editie van de Salone del Libro plaatsvindt, die vandaag eindigt, groter dan ooit. Om op het dak te komen, moet je bovendien op de knop van de lift drukken om op het helikopterplatform te komen. Dat roept oude herinneringen op (en inderdaad stijgt er een helikopter op, en iedereen kijkt, net als de "Yuppies", omhoog: is hij het of is hij het niet?). Alleen al de tekst “Marielle leeft” zou de meest nostalgische mensen aan Donna Marella doen denken. Maar het is een kunstwerk, nepgraffiti.

Kortom, een gouden moment voor de oude Fiat- testbaan, omgetoverd tot een Turijnse highline met bloemen en rozemarijn, tussen de vanzelfsprekend “site specific” installaties van Dominique Gonzalez-Foerster en Superflex en de Salvo-tentoonstelling in de Pinacoteca Agnelli: veel mensen zoeken hier beschutting tegen de chaos van de Salone beneden.

Terwijl de ouderen dit illustreren: er was de helikopterlandingsplaats van de Advocaat, daar de bubbel van de raad van bestuur; allemaal van Renzo Piano. En de kenners: ah, ik heb Salvo gekocht, die Siciliaanse schilder van palmbomen en licht Midden-Oosterse nachten, waar tot een paar jaar geleden niemand aandacht aan schonk en die nu hoog aangeschreven staat. Jumpa Lahiri dwaalt door de kunstgalerie en zegt: “Wat mooi, wat mooi” (Montezemolo is een groot verzamelaar van zijn werken). Als je echt naar beneden wilt, naar de hal, dan is er een moorddadige drukte voor de boekenwurmenigte. Maar bovenal veel militair personeel: uniformen van allerlei soorten en types, de stand van Radio Esercito, de kustwacht (die een boek presenteert met de fotograaf Massimo Sestini) en dan de politie, de Carabinieri: "Er is zelfs een moordlustige hond!", roepen ze boven aan de bar in het "Oval"-gebied, het is de robot hond die is getraind om te opereren in oorlogsgebieden . Is dit de sprong naar herbewapening? Defensieminister Crosetto loopt voorbij met een groot aantal aanhangers en enkele protesten; hij stopt voor de stand van Farnesina, met warme groeten aan de directeur van het London Cultural Institute, de legendarische Ciccio Bongarrà; maar ondertussen gaat de Salone of Saloon gewoon door, iedereen staat te praten, iedereen wil boeken maar vooral over boeken praten, simultaan, in stereofonie of polyfonie. Wie dus het hardst kan zingen, heeft gewonnen. De regio Calabrië domineert iedereen, wat ook leidt tot kortsluitingen tussen de gebeurtenissen. Je spreekt en hoort de audiofeedback van bijvoorbeeld de burgemeester van Crotone.

Enorme menigten voor Carrère die over Philip Roth praat in de Adelphi-restyling (maar Carrère lijkt jonger, met veel haar, een Alda Fendi-kapsel en een babyhuidje. Heeft hij ook een restyling gehad?). Praten, praten, praten: zelfs bizarre combinaties, Gianluigi Nuzzi in gesprek met Francesco Venditti; Scott Turow met Luca Sofri. Het Vaticaanse paviljoen staat in de schijnwerpers, verschillende bisschoppen lopen rond met een paarse sjerp tussen schoolkinderen, artiesten, verschillende onderwerpen . “Libri Brutti” alias Auroro Borealo zet een straatverkoper van boeken op het toneel, kom op, heren, kom op, “dertig gevallen van redactionele mislukkingen voor de prijs van één”. Onbekende stripboek cosplayers zijn misschien wel essentieel. “Ik ben een oudere Fiat, krijg ik korting?” zegt een heer – wellicht een lokale cosplayer. Veel gesprekken, binnen en buiten de Salone. “Ik ben met het vliegtuig gekomen, met de trein is dat nu niet meer mogelijk.” Veel mensen pakten het vliegtuig vanuit Rome, met nostalgie naar de jaren zestig en Alitalia. "En wanneer ga je beginnen met het schrijven van een liefdesroman, zodat je er eindelijk geld mee kunt verdienen?" "Maar wat is romantiek?" “De Oude Harmonie”. "Je bent een snob." “Die verdomde criticus heeft me helemaal afgemaakt. Hij zei dat ik op Gilda Policastro leek.” “Dat zou jij wel willen!”

Ze eten dodelijke kipsalade en poke, die ze op de grond gooien onder de brandende zon, net als Roma (tussen Roma en Romance, wat dan ook). Er is een Salon binnen de Salon, het is de Biënnale van Venetië en ook hier vinden lezingen plaats. Als je in Milaan bent, moet je opschieten, want de Triënnale is zojuist geopend! En wat doet de Quadriennale eigenlijk, zwijgen? En er is geen Vijfjarenplan? Maar als we ouder worden en ontdekken dat zelfs Paus Leo twee keer per week met een trainer naar de sportschool gaat, vragen we ons af of deze steeds grotere en 'record'-evenementen niet steeds getraindere lichamen vereisen en een aandacht die misschien niemand meer heeft, nu iedereen thuis op een botte manier de Instagram-verhalen van andere mensen wil doorlezen en daar een mening over wil vormen. Ga 's avonds op zoek naar de juiste feestjes. Goed gedaan Einaudi, Fandango afgewezen, Netflix slim, het enige “platform” dat de menigte voedt in het Lingotto van schrijvers die “pitches” doen bij de producenten in Rome met gefrituurd eten in hun mond en dromen van romans (of liefdesromans) die series worden, zelfs als “het audiovisuele moment is wat het is”. Zoals gebruikelijk is er op zaterdagavond een Holden-feest (met een enorme Palestijnse vlag die uithangt aan het oude, prachtige hoofdkwartier van de schrijfschool, de voormalige Cavalli-kazerne in Borgo Dora. Baricco met hoed loopt tevreden rond tussen de vele jongeren). Annalena Benini, onze directeur, onvermoeibaar. De meest vooruitziende blikken en vaste klanten van de Salon hebben een overlevingspakket bij zich, samen met een pasje om hun nek: Xanax voor de drukte, amandelen en walnoten voor de bloedsuikercrisis, Neo Borocillina voor de stem en de keel. De chicste reizen vervolgens vanuit Turijn door naar het filmfestival van Cannes.

Meer over deze onderwerpen: