Bij de referenda kiezen Repubblica en Corriere de kant van de bazen en hun belangen

Vanuit zijn oud-liberale perspectief, waarin de overheersing van het kapitaal tot een bijna natuurlijke orde der dingen behoort, heeft Tito Boeri geoordeeld dat het referendum van juni " tegen de geschiedenis ingaat". Sterker nog, de Cgil daagt een hele historische fase uit die de wil tot macht heeft aangewakkerd van de geldschieters die gewend zijn alles onmiddellijk en zonder obstakels te hebben. Landini 's ambitie is het keren van een verkeerde koers die de vakbondsrelaties heeft gedestructureerd en de onderhandelingspositie van werknemers heeft vernietigd: er is geen spoor meer over van de minieme vrijheden van solidariteit die in de jaren van klassenstrijd zijn weggevaagd.

De dalende trend in de politieke en maatschappelijke waardering van werk treft alle landen. In Italië daalden de salarissen tussen 2018 en 2024 echter met 10%, terwijl ze in Duitsland een stijging van 14 procentpunten lieten zien. Dit verschil wordt ongetwijfeld beïnvloed door de structuur van het Italiaanse bedrijf, dat worstelt met productiviteit en concurrentievermogen. Zonder een strategische aanwezigheid te tonen in de sectoren micro-elektronica, kunstmatige intelligentie en biotechnologie, richten werkgevers zich, om hogere winsten te behalen, uitsluitend op de onbeperkte benutting van de arbeidscapaciteit en weigeren ze elke vorm van tijdelijke contracten. Lage lonen, belastingontduiking en absolute vrijheid om te ontslaan worden aangegrepen als de meest realistische bron van welvaart binnen een productieapparaat met een bescheiden cognitief niveau. In de huidige arbeidsomstandigheden zijn er weinig leidinggevenden (1,4% is het aandeel managers vergeleken met een Europees gemiddelde van 4,1) en weinig plaatsingen in technisch-wetenschappelijke activiteiten (14% van de werknemers vergeleken met 22,4 in de EU-zone). Het bedrijfsleven, met zijn archaïsche productieprocessen, creëert banen, die ook volledig precair zijn, in de minder ontwikkelde tertiaire sector. Dit zijn sectoren die worden gekenmerkt door een zwakke innovatieve component en daarom met een hogere intensiteit van uitbuiting van de beroepsbevolking, met de gezondheidsrisico's verborgen achter het ondoordringbare regime van onderaanneming en de ondoorzichtigheid op het gebied van bescherming binnen kleine bedrijven.

Het is geen toeval dat we spreken over arme banen (23% van de werkenden loopt het risico op armoede) om het lot van de nieuwe arbeidersklasse te vatten, voor wie het vrijwel onmogelijk is om de normen te handhaven die de arbeidersklasse in voorgaande decennia heeft verworven. Voor velen is het loon aanzienlijk lager dan wat nodig is om een ​​leven te leiden op het bestaansminimum. Deeltijdwerk, dat 17% van de werksituaties dekt, wordt in 54% van de gevallen niet uit vrije wil, maar onder dwang gedaan. Naast het constante gevaar van ontslag, mogelijk via sms, brengt dit de zekerheid met zich mee dat men zeer lage pensioenen ontvangt. Als we de omvang van de huidige beschavingsachteruitgang willen begrijpen, moeten we de vrij brute loonsverlaging opmerken (6,2 miljoen werknemers scharrelen in een jaar niet eens 15 duizend euro bij elkaar, 62%, gelijk aan 11 miljoen, haalt de 25 duizend euro niet). Niet minder schadelijk is de beperking van zogenaamde indirecte lonen (sociale uitkeringen, openbare diensten, gezondheidszorg, opleidingen) en uitgestelde lonen (privatisering van pensioenen). Mensen werken langer om de vereiste bijdrage te halen (daarom is 40% van de actieve bevolking ouder dan 50) en gaan met pensioen met een zeer beperkt salaris. Wanneer we de crisis van democratische instellingen in vraag stellen, moeten we allereerst het sociale effect van de nihilistische geest van het kapitaal begrijpen.

Landini 's herstel is een stimulans voor de revitalisering van de democratie door de reconstructie van het subject van arbeid. Om die reden valt hij de klassenwetgeving aan die, door de verplichting tot herplaatsing af te schaffen, het bedrijf de bevoegdheid geeft tot onrechtmatig ontslag. De discipline van de financiële compensatie stelt met het schild van de wet vast dat degene die over de productiemiddelen beschikt, dankzij het geld, prevaleert in het geschil over de aanspraken van de werkende klasse. De logica van disintermediatie vindt zo een perfecte vervulling. Het ontbreken van adequate wettelijke referenties voor de aanvaarding van het criterium van grotere representativiteit van organisaties bij het sluiten van contracten is het andere wapen dat overheden aan het bedrijf hebben overgedragen. De ondergeschikte werknemer wordt teruggeroepen in de gelederen met de terugkeer naar het individuele contract tussen baas en werknemer, aangenomen als een individu dat zijn eigen belangen behartigt in de gedaante van een abstract persoon. Alleen het getal geeft echter werk die symbolische meerwaarde die het mogelijk maakt het geschil te verplaatsen naar het niveau van machtsverhoudingen in de fabriek en in de politiek. De vermenigvuldiging van afkortingen, nuttig om de vakbond te ontwapenen, en de proliferatie van contractuele typologieën, gericht op het met een truc veranderen van het afhankelijke karakter van de ondergeschiktheidsband, hebben eveneens de machtsverhoudingen in het voordeel van het bedrijf geschetst.

Geconfronteerd met indicatoren van ongelijkheid die de pan uit rijzen, met de omgekeerde herverdeling van inkomen van arbeid naar kapitaal, zijn N. Gennaioli en G. Tabellini in de Republiek verontwaardigd omdat sommigen nog steeds volharden in hun onbegrip dat " we niet langer verdeeld zijn in klassen, maar in culturele identiteiten". Gezien dergelijke klachten zou de botsing, zoals gebruikelijk, niet gericht moeten zijn op het ontkennen van de wortels van ongelijkheid, maar op het benadrukken van de afstand in waarden tussen identiteitsconservatieven en multiculturele progressieven. De CGIL deed er goed aan ook de vraag over burgerschap voor te stellen, die geenszins losstaat van de klassenclaims in de andere referendumvragen. Wat op het spel staat, is in feite de erkenning van de stem van hypergeëxploiteerde proletariërs die, juist omdat ze geen burgerrechten hebben, werkgevers dienen om investeringen te vermijden en de lonen verder te reguleren door middel van geïnduceerde concurrentie in marginale banen. Marx had het al gezegd. Het kapitaal probeert " buitenlandse arbeiders te gebruiken als instrument om de terechte klachten van autochtone arbeiders te onderdrukken ". Tegen dit eeuwige plan was volgens hem de remedie " om bij de arbeiders van verschillende landen niet alleen het gevoel, maar ook het feit van hun broederschap te ontwikkelen en hen te verenigen om het emancipatieleger te vormen". Het buiten de stadsmuren houden van immigranten betekent het verzwakken van het klassenfront en het in stand houden van de huidige productieve configuratie die leidt tot achteruitgang en langdurige stagnatie.

Recente onderzoeken van Legacoop-Ipsos wijzen ook op de totale vervreemding die ontstaat wanneer despotisme heerst in de bedrijfsverhoudingen en lonen onder het bestaansminimum liggen. 47% van de ondervraagden voelt zich vervreemd van het product van de werkcyclus. Ook 47% ervaart werktijd als een continu verlies van zichzelf. En maar liefst 69% verklaart uitgeput te zijn door de lage kwaliteit en de mate van dwang die met de prestaties gepaard gaat. Meloni vreest terecht de peilingen en roept op tot een boycot. Haar regering, met een groei van slechts 0,7% van het bbp, is de ware voorvechter van ongelukkige degroei. De arbeidsproductiviteit is met 1,4% gedaald en de industriële productie is met 4 procentpunten ingestort. Rechts volgt het imperatief van de lage lonen (2,5 miljoen werknemers verdienen minder dan 9,5 euro per uur, een derde van de werknemers in de particuliere sector moet ongeveer duizend euro per maand bij elkaar schrapen) en roept op tot overgave aan de inflatie (die 11,6% hoger ligt dan de salarisstijgingen die tussen 2019 en 2024 zijn geregistreerd).

Tijdens de driejarige ambtstermijn van Melun leek de uitvoerende macht volledig functioneel tegenover die micro-ondernemingen die in opstand komen tegen het minimumloon , niet innoveren en migranten als vijand beschouwen, zodat ze hen beter kunnen uitbuiten als illegale immigranten. De opstand tegen deze situatie wordt ook via een referendum bereikt. Als de arbeiderscoalitie één stem meer behaalt dan rechts in 2022 (12 miljoen en 305 duizend), dan begint een politieke bevrijding die de ruimte herwint van een democratie die door het triomfantelijke laatkapitalisme tot een schijnvertoning is gereduceerd.

VAN

Michael Prospero