Het arme Italië van Meloni: Recordaanvragen aan Caritas
Giorgia's nieuwe record
Een genadeloos beeld, aangezien 23,5% van de mensen die bij de CEI-organisatie aankloppen een baan hebben, maar dat is voor hen niet genoeg om te overleven.
Nu kan premier Giorgia Meloni een nieuw record claimen: in Italië is er een recordaantal burgers dat zich tot Caritas wendt. In 2024 werden 278.000 gezinnen geholpen, 62% meer dan tien jaar geleden en 3% meer dan het jaar ervoor. Het aantal gezinnen dat hen in Noord-Italië opvangt, is aanzienlijk gestegen (+77% ten opzichte van 2015), gevolgd door het aantal gezinnen in het zuiden (+64,7%). En, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, komen er ook veel verzoeken van Italianen (42,1%), terwijl het verschil onder buitenlanders (56,2%) steeds kleiner wordt.
In totaal bereikt de hulp ongeveer 12% van de gezinnen die in absolute armoede leven, dat wil zeggen zonder de economische middelen om te voorzien in de essentiële behoeften voor een waardig leven, zoals voedsel, huisvesting en kleding. In totaal bevinden 5,7 miljoen mensen zich in deze situatie (bijna één op de tien Italianen), cijfers die de omvang van het fenomeen bevestigen dat al in 2023 werd waargenomen en die, indien nodig, benadrukken dat armoede bestaat en aanwezig is in onze samenleving, niet als iets residuaals, maar als iets structureels, en niet langer alleen werklozen treft, maar ook werknemers. En dus, terwijl de premier het recordaantal werkenden viert dat onder haar regering is bereikt (een miljoen banen in tweeënhalf jaar, zo pronkten de cijfers), en zich verheugt over het feit dat de werkloosheid tot het laagste niveau is gedaald, schetst het Nationaal Statistisch Rapport 2025 dat Caritas Italië gisteren heeft gepresenteerd een ander beeld van de rooskleurige realiteit die wordt geschetst door de klinkende verklaringen van de premier.
Een genadeloos beeld, aangezien 23,5% van de mensen die bij het CEI-agentschap aankloppen een baan heeft, maar dat is niet genoeg om te overleven . Want het is slecht werk, inmiddels eerder norm dan uitzondering: onder 35- tot 54-jarigen ligt het percentage zogenaamde werkende armen , zo blijkt uit de gegevens, zelfs boven de 30%. Kortom - hoewel de regering geschokt is door het idee van een wettelijk minimumloon - is werk in ons land geen beschermende factor meer tegen armoede. Ook omdat, zo vervolgt het rapport, de lonen in de afgelopen 5 jaar met 4,4% zijn gedaald en het totale koopkrachtverlies van lonen 8,7% bedroeg ( het slechtste cijfer van alle G20-landen ). En er is nog een verhelderend feit: terwijl vijftien jaar geleden de werklozen (nu 47,9%) 2/3 van de Caritas-gebruikers vertegenwoordigden en de werkenden slechts 15%, liggen de cijfers vandaag de dag heel anders en getuigen ze van een transformatie van het fenomeen armoede zelf.
De gemiddelde leeftijd van de hulpbehoevenden is 47,8 jaar, maar de aanwezigheid van ouderen neemt voortdurend toe: terwijl in 2015 de 65-plussers 7,7% bedroegen, is dat vandaag de dag bijna het dubbele (14,3%). Degenen die de grootste moeilijkheden hebben, blijven gezinnen met kinderen, 63,4% van degenen die zich tot Caritas wenden. In dit panorama blijft huisvestingsproblemen een hoofdrol spelen: hoewel de regering op dit gebied alleen maar bij decreet nieuwe misdrijven heeft vastgesteld voor degenen die illegaal kraken (zie de veiligheidswet ), negeert of lijkt ze de alarmerende cijfers te negeren die bevestigen hoe één op de drie (33%) van degenen die zich tot Caritas wenden, minstens één vorm van moeilijkheden met betrekking tot huisvesting manifesteert. In het bijzonder ervaart 22,7% van deze mensen ernstige uitsluiting op het gebied van huisvesting (mensen zonder huis, dak boven hun hoofd, gasten in slaapzalen, in onveilige of ontoereikende huisvestingsomstandigheden), terwijl 10,3% geen huis kan behouden (met betrekking tot het betalen van rekeningen of huur).
Als er nog een ander gegeven is dat de regering moet opmerken, dan is het dat over medische zorg: van de mensen die Caritas volgen, vertoont 15,7% gezondheidsproblemen, vaak in verband met ernstige aandoeningen en het gebrek aan respons van het openbare systeem. Ongeveer 9,9% van de bevolking heeft de behandeling moeten opgeven vanwege lange wachtlijsten en onhoudbare kosten, terwijl de wet van de uitvoerende macht (flop) om op de noodsituatie te reageren, vastzit in de netten van de institutionele politiek, in een absurd conflict tussen de regering en de regio's.
l'Unità
