Het Milanese Plein voor Gaza van Renzi en Calenda: Eén Volk, Twee Leiders. Vredesprocessen.

En sluit vrede! Zelfs de titel van het evenement vertelt nu het lot van Renzi en Calenda: "Twee volkeren, twee staten, één bestemming". En twee leiders. Van de "rivier naar de zee" is er nu dit Milaan, tussen Schlein, Conte, Bonelli en Fratoianni, de Ingazati , daar zijn ze nu, de beloofde Parenti, in het Theater, de Franco-parenti. Er zijn de hervormers van de Pd, Guerini, die een brug bouwt met Rome, "zij zijn het zwaartepunt", Gori, Picierno, Quartapelle, Madia, Fassino, Sensi, Verini, Lele Fiano, er is Enrico Mentana, maar er is ook de dubbele vlag genaaid, Israël en Palestina, en er klinken duidelijk wat fluittonen, de protesten buiten. Maar het is beschaving, dialoog, rede, Voltaire-uren. Maria Elena Boschi onthult aan Il Foglio: "Iedereen vraagt ​​ons om weer bij elkaar te komen, Iv en Azione. Maar laten we hier beginnen." En vrede sluiten!

Het zal moeilijk zijn om dit verbazingwekkende theater in Milaan te evenaren, geregisseerd door een vrouw, een regisseur, Andrée Ruth Shammah, die niet bang was voor de bedreigingen, de hangsloten aan de deur, de beledigingen bij de ingang door schurken, de gebruikelijke, die "van de rivier naar de zee" roepen. Het zal moeilijk zijn om deze vredesonderhandelingen tussen Renzi en Calenda te evenaren, gescheiden, nog steeds, door vijf stoelen, gescheiden zelfs wanneer ze hun entree maken in het Teatro Parenti in Milaan, eerst Calenda, na Renzi, en toch dichtbij, qua buitenlands beleid, dichtbij zoals toen Renzi verklaarde: " Hier verbranden we geen vlaggen, oorlog is de ontkenning van politiek. Israël heeft bestaansrecht, net als de staat Palestina, en, laat het duidelijk zijn, we zijn het niet eens met Netanyahu's beleid."

De Joodse brigade van Davide Romano protesteert tegen Calenda, een Palestijn begint te schreeuwen tegen een Joodse vrouw, maar de demonstranten op het plein laten geen spatje van zich horen. De communisten met de K die gisterenochtend een aforisme van Brecht verkrachtten om zich tegen de PD te keren, die het ontruimingsbevel op de muren van Rome plakten: "PD-AVS-M5S waar waren ze tot vandaag?" Senator Verini, die formidabel is wanneer hij de ironische bocht neemt, wat de kortste weg is naar een knuffel, grapt en zegt: "De protesten tegen Calenda? Maar dat moet Luciano Nobili geweest zijn" en Nobili, die erachter staat, "absoluut niet! Ik ben dol op Carlo".

Je komt twee aan twee binnen in deze kamer van gepolijst hout, en daar zijn twee getuigen: de vrijgelaten Israëlische gijzelaar Aviva Sigel, die nog steeds geschokt vertelt: "Ik ben in mijn pyjama ontvoerd, mijn man werd 484 dagen ondergronds gegijzeld. Ik wil je vertellen wat het betekent om een ​​gijzelaar te zijn." Haar dubbelganger is Hamza Howidy, een Palestijnse dissident tegen Hamas, die vanuit Berlijn verbonden is. Dit zijn de dagen van de dubbelganger. Het partijgeweten dat de hervormers van de Democratische Partij vrijdag in Milaan en zaterdag in Rome, samen met de secretaris, oplegt, is dubbel. Fiano, de zoon van Nedo, het licht van Links für Israël, is dubbel, die op het nieuws aankondigt: "Morgen (vandaag) ga ik naar Rome, maar Links für Israël heeft niet de antwoorden gekregen die ze vroegen." Schlein, bedank ze.

Giorgio Gori, die al bij acclamatie burgemeester van de stad is, beperkt zich tot het antwoord van de eigenzinnige journalisten: "Ik had liever niet met mijn partij gebroken over het referendum, over de Jobs Act, het is een verdeeldheid die ons pijn doet. Maar ik respecteer de staatssecretaris." Ze houden nog steeds van elkaar, hij, de Sarracino van Italia Viva, Davide Faraone, Guerini en Delrio, Madia en Quartapelle, want ja, het is waar: ze waren Renzi's, ze voelden zich toen pas ergens bij horen, en ze hebben geleerd om nu tot de minderheidsgroep te behoren. Zodra Renzi bij acclamatie binnenkomt, wuift hij met zijn hand: "Geen applaus." Picierno, die heel stoer is, onder bedreiging van de Russen, "jullie zijn het Westen!", kan wel grappen maken: "En denk eens aan hoe het met het Westen gaat." Dan is er Calenda's moeder, regisseur Cristina Comencini, die de ware linkse verzekering is, want hoe kan Calenda, zelfs als hij dat zou willen, ooit... De meest omstreden zin is die van Mentana, tegen Netanyahu, die het populaire liedje leent: "De woeste monarchist Bava schoot de hongerigen met lood", want nu, zegt Mentana: "Israëls oorlog is niet langer een dorst naar gerechtigheid, maar naar wraak. Wij zijn degenen die Israël van deze betovering moeten redden, dit Israël is niet dat van Golda Meir, maar slechts een supremacist."

De ochtend voordat ze naar Milaan vertrok, bekende Calenda in Termini, in Il Foglio: "Ik zocht Renzi, het was belangrijk om samen te zijn, maar ik moet duidelijk zijn: ik kan niet in het brede veld blijven met Conte's ideeën, en met Renzi." Calenda zegt op het podium dat "het niet mogelijk was om samen te blijven in Rome" en dat we genoeg moeten zeggen over de involutie die Israël doormaakt. Het kan me niet schelen wat Hamas doet, het zijn terroristen en ze moeten als terroristen behandeld worden, maar ik geef wel, en heel veel, om wat Israël doet. Dus nu is het genoeg, we kunnen niet doorgaan alleen maar omdat Netanyahu aan de macht wil blijven." Marianna Madia, die naast Guerini zit, bevestigt: "We houden nog steeds van elkaar, net als toen. "Ja". Ze maakten deel uit van een gemeenschap, die Schlein wil heropvoeden, "herstellen". Misschien komen ze nooit meer bij elkaar, maar toen ik ze zag, nog steeds samen, moest ik denken aan twee leiders, twee partijen (en een half; er zijn de hervormers van de PD) en een lotsbestemming. En vrede sluiten!

Meer over deze onderwerpen: