Meloni onderzoekt mogelijkheden om het opnieuw te doen: afschaffing van kiesdistricten en bonussen voor winnaars in de nieuwe kieswet

Giorgia wil de hervorming van de kieswet . Zij is degene die de dans leidt en zij is degene die het tempo bepaalt, met andere woorden welke wet het parlement zal voorstellen. Degene die de kieswet moet doorvoeren, zo kondigde de premier aan vanuit Bruno Vespa 's Masseria, zal niet de regering zijn. Maar het is een kwestie van imago en façade, niet van inhoud. Een groep parlementariërs is al effectief aan het werk: Donzelli voor de meerderheid, Paganella voor de Lega, Batilocchio voor Fi, Bicchielli voor Noi Moderati. Aan de andere kant houden Alfieri en Fornaro voor de PD, Paita en Renzi voor Italia Viva zich ermee bezig. De pijlers van de nieuwe wet zijn echter die welke de premier heeft gedicteerd en die feitelijk overeenkomen met haar belangen.

Voor Meloni is het afschaffen van kiesdistricten een prioriteit. Niemand kan verwachten dat de oppositie haar opnieuw het geschenk van 2022 zal geven, toen ze zich verdeeld en zonder enige overeenstemming presenteerden en haar de triomf gaven. In 2027 zal het anders zijn en de onthouding in de kiesdistricten, openlijk voorgesteld door Dario Franceschini, vormt een reële bedreiging. Het is waar dat, in tegenstelling tot in 1996, deze keer geen centrum-linkse meerderheid uit de onthouding zou voortkomen, maar voor de centrum-rechtse leider is het een schrale troost. Onthouding zou voldoende kunnen zijn om de wedstrijd zonder winnaars te beslissen en, in een scenario dat over twee jaar waarschijnlijk niet minder bedreigend zal zijn dan nu, en misschien zelfs nog bedreigender, zou pariteit de deur openen naar wéér een regering van nationale eenheid. Daarom moeten de kiesdistricten bij de komende verkiezingen verdwijnen ten gunste van een evenredigheidswet voor nationale kiesdistricten. Als het aan haar lag, zou Giorgia echt voorstander zijn van een terugkeer naar de preferenties, maar dat is in feite een kwestie die wordt overgelaten aan de bemiddeling van de parlementariërs die zich hiermee bezighouden.

De tweede behoefte van de premier is het vooruitblikken op het premierschap dat de kiezers in de volgende zittingsperiode zullen moeten ratificeren of verwerpen. Zo heeft ze het duidelijk niet geformuleerd. In plaats daarvan steunde ze de mogelijkheid om een ​​wet aan te nemen die zelfs kan worden toegepast in geval van bevestiging van het premierschap, gewoon om te voorkomen dat ze deze over een paar jaar opnieuw moet wijzigen. De realiteit is anders. De formule die Meloni voor ogen heeft, is niet alleen geschikt voor het premierschap: ze is voorbereidend. Ze dient om de kiezers te laten wennen aan de aangekondigde rechtstreekse verkiezingen, aan de logica waarbij degenen die rechtstreeks gekozen worden automatisch kunnen rekenen op een robuuste parlementaire meerderheid, en dient tevens om de meerderheidsbeperking te waarborgen. Daarom de vermelding van de premier en de meerderheidsbonus. Het oorspronkelijke idee was om de winnaars direct op 50% te brengen, zolang ze de drempel van 40% overschrijden. Op die manier zou echter het risico van een exorbitante bonus van 15% bestaan, en de Consulta heeft zich al tegen een dergelijke eventualiteit uitgesproken.

Het obstakel kan worden omzeild door de drempel te verhogen naar 45%, hoewel dit geen echt pijnloze verandering zou zijn voor de leider van FdI : met een drempel van 40% zou ze een redelijke kans hebben om het te redden, zelfs zonder een van de twee geallieerde partijen, door de lat te verhogen naar 45% zal ze beide nodig hebben. Het grootste obstakel is echter dat de nationale meerderheidsbonus voor de Senaat uitgesloten is. De meerderheid doet alsof ze dit niet weet, doet alsof ze een uitweg kan vinden die echter niet bestaat. Zonder verdere wijzigingen in het Handvest wordt de Senaat op regionale schaal gekozen en de regionale Senaat zou ook de bonus moeten zijn. Juist door deze regel aan te vechten had Ciampi in 2006 de wijziging van de Calderoli-wet bevolen en het was precies die wijziging, opgelegd door de Grondwet, die de wet tot de beroemde Porcellum had gemaakt. Het is waarschijnlijk dat Meloni van plan is om toch door te gaan. Zij gelooft dat de afschaffing van de kiesdistricten en de ‘generale repetitie’ van haar premierschap in ieder geval in haar voordeel zullen zijn.

Ook omdat de verplichting om de premier aan te wijzen, niet toevallig zeer onwelkom voor de Nazarener, de belangrijkste oppositiepartijen, PD en M5S, zal dwingen om onmiddellijk een probleem aan te pakken dat ze desnoods liever tot na de verkiezingen zouden uitstellen. Conte heeft er al voor gekozen om de electorale alliantie met PD en AVS te versterken. Vanuit dat oogpunt heeft Elly niets te vrezen. Hij heeft zich er echter geenszins bij neergelegd dat Schlein kandidaat is voor het premierschap. Vanuit dat oogpunt heeft Elly echter alles te vrezen en het is duidelijk dat de leider van rechts zich er prettig bij voelt en blij is dat de onaangename kwestie vóór de verkiezingen aan de orde komt.

VAN

David Romoli