Taken: Europa debatteert en besluit niet te beslissen, de verdeelde Unie speelt Trumps spel

Los van retoriek en propaganda dringt de realiteit zich op: tegenover Trumps aanval, die als doel heeft de Unie te doorbreken en te verdelen, lijken de belegerde landen, namelijk de Europese landen, verdeelder dan ooit. Ze lopen dus het risico te eindigen als Renzo's spreekwoordelijke kippen.

De verdeeldheid is alomvattend. Een zitting van de Europese Raad die van bijna historische betekenis had moeten zijn, eindigde met een reeks uitstelpogingen, juist omdat de verdeeldheid tussen de belangrijkste Europese landen niets anders toeliet. De VS lijken ook van plan de deadline voor het ultimatum over tarieven, van 9 juli tot Labor Day, uit te stellen. Tegelijkertijd dienen ze echter een voorstel in dat bijna een strop is, waardoor de Unie opnieuw verdeeld raakt. De Amerikanen staan ​​klaar om de tarieven te verhogen naar 10%, waardoor die voor staal en aluminium, momenteel 50%, en die voor auto's, op 25% komen te liggen. In ruil daarvoor vragen ze echter dat er geen wederkerigheid mag zijn, dat wil zeggen dat de EU niet op haar beurt tarieven van 10% oplegt. Ze willen ook garanties voor de bescherming van Big Tech- bedrijven en een toezegging om Amerikaans gas en kernbrandstof af te nemen. De aankoop van wapens wordt, zij het impliciet, aan het pakket toegevoegd. De VS verwachten dat de Europese productie niet voldoende zal zijn om de stijgende militaire uitgaven van de NAVO te dekken en dat EU-landen zich daarom tot Amerikaanse bedrijven zullen moeten wenden.

Duitsland en Italië zijn in principe voorstander van acceptatie, maar onderhandelen vervolgens om Trumps standpunt, wiens houding tegenover de Soekot bekend is, te verzachten. De Fransman Macron dringt aan op een harde lijn: als er 10% invoerrechten moeten komen, laat ze dan maar, maar in dit geval symmetrisch, dat wil zeggen met wederzijdse invoerrechten van 10%. Het is geen ideologische kwestie: Duitsland en Italië zijn de landen die het zwaarst worden getroffen door de huidige invoerrechten op staal en auto's. De oorlog zou Merz en Meloni veel meer kosten dan Macron. Over herbewapening bestaat geen overeenstemming. Frankrijk eist dat de waanzinnige uitgaven waartoe de NAVO-top in Den Haag heeft besloten, worden gedekt door euro-obligaties, kortom door de gemeenschappelijke Europese schuld. Vanuit Italië is voormalig minister en voorzitter van de Commissie Giulio Tremonti het met de Fransman eens: de enige uitweg zijn euro-obligaties. De Lega denkt het tegenovergestelde: " We zullen nooit euro-obligaties accepteren." Italië zou daarom een ​​soort derde weg nodig hebben, particuliere investeringen gegarandeerd door de EU, die overigens is opgenomen in het pakket mogelijke opties. Een belangrijke discussie, maar momenteel virtueel. Wat de gemeenschappelijke schuld betreft, is er het zeer ferme Duitse nee. Alles is uitgesteld tot volgende maand, maar de posities zijn voorlopig nog niet eens dichterbij gekomen.

Degenen die de door Spanje voorgestelde en door de meerderheid van de lidstaten geaccepteerde sancties tegen Israël stopzetten, waren Italië en Duitsland, die voor het eerst dicht bij de vorming van een soort gemeenschappelijk front waren. Ook deze sancties zullen in juli opnieuw worden besproken, maar in Rome zijn ze ervan overtuigd dat ze nog steeds kunnen stoppen, met name de opzegging van de handelsovereenkomst tussen de EU en Israël. Over Oekraïne veel hoogdravende woorden, maar weinig daden. Het achttiende pakket sancties zit muurvast, geblokkeerd door het aantal sancties van sommige landen. Het is waar dat de eerdere sancties, die bijna afliepen, zijn bevestigd, maar het is niet wat Zelensky verwachtte en vooral niet wat de Unie heeft beloofd. We zullen het in juli zien.

Het is zeker niet de eerste keer dat de EU verdeeld arriveert bij een beslissende bijeenkomst. Uitzonderlijk is de tegenovergestelde omstandigheid, die zich in feite slechts één keer heeft voorgedaan, met Covid. De bemiddeling tussen de tegenstrijdige belangen van de meest verdeelde Unie in de geschiedenis duurt altijd erg lang en is vaak niet succesvol. Deze keer zijn de omstandigheden echter anders. Wat Donald Trump niet verbergt, is dat hij land voor land met Europa wil onderhandelen, wat de opmaat zou zijn naar de ontbinding van de Unie. Het onvermogen van de Unie om, ondanks de noodsituatie, te ontsnappen aan de eeuwige vicieuze cirkel van tegenstrijdige nationale belangen, dreigt Trump de overwinning te bieden die hij in de onderhandelingen met China en Canada heeft gemist, op een presenteerblaadje.

VAN

David Romoli