Bertolucci: "Sinner is de lichte favoriet, maar Djokovic kan het."

Djokovic is erg solide, hij legt de bal nog steeds waar hij wil... McEnroe zei op de BBC dat hij hier op gras misschien een klein voordeel heeft ten opzichte van Sinner... Wat denk jij?

Ik weet niet of hij hier op gras een voordeel heeft, het wordt zeker een andere wedstrijd dan die in Parijs, omdat hij hier al zo vaak gewonnen heeft en omdat hij, na records van alle rassen, soorten, zelfs religies en huidskleuren te hebben gebroken, hier de ultieme, onnavolgbare prestatie in de tennisgeschiedenis probeert te leveren. 25 Grand Slams behalen en dat doen door twee Everests in drie dagen te beklimmen, eerst Sinner en daarna Alcaraz: ik denk dat dit de beste epiloog is, wéér een uniek, onnavolgbaar record. Deze mogelijkheid lijkt voor velen misschien sciencefiction, maar ik ben ervan overtuigd dat hij er heilig in gelooft en het geeft hem de drive, de overtuiging die hem ertoe zal brengen de tennisbaan op te stappen met de overtuiging dat hij het kan.

Vorig jaar verloor hij echter vernederend in de finale tegen Alcaraz.

Het probleem is dat op zijn leeftijd niet elke dag hetzelfde is. Vorig jaar was ik er in de finale ook van overtuigd dat ik een echte wedstrijd zou kunnen zien, maar in plaats daarvan werd het een executie. Want op zijn leeftijd zijn er ochtenden waarop je wakker wordt en je reflexen minder levendig zijn, je reactievermogen minder snel is dan normaal, je minder kracht hebt, minder brandstof in de tank, en als je op het veld staat, heb je nooit het vuur dat je nodig hebt. Dit had gisteren, vandaag of morgen kunnen gebeuren, je weet het niet: misschien was het vandaag een slechte dag, maar vandaag speelt hij niet.

De kans om te winnen is dus 50/50?

Nee, voor mij is Sinner lichtjes favoriet omdat hij nummer 1 is en omdat hij, als hij het tempo hoog houdt, Nole geen kans of tijd geeft om zijn web te spinnen – het kleine peck, de cut, de dropshot, enzovoort – waarmee hij zijn tegenstanders al een leven lang in de greep houdt. Sinner moet het tempo heel hoog houden, altijd rekening houdend met zijn foutenpercentage... als hij fouten begint te maken, zal hij gedwongen worden om te vertragen. Er is geen sprake van een bepaalde chemie, hè?

Laten we het even over Cobolli hebben, met een blik op de toekomst. Hij speelde een toernooi om nooit te vergeten. Hoe hoog kan hij reiken? Wat mist hij nog om een ​​verdere kwaliteitssprong te maken?

Ik was er al lange tijd van overtuigd dat hij een heel goede speler zou worden, maar ik had twijfels over snellere ondergronden (die waren er niet op gravel). Maar zijn vooruitgang – en de resultaten zijn overduidelijk – heeft die twijfels weggenomen. Hij is een complete speler, hij kan aan alle kanten goed presteren, hij heeft de top twintig gehaald en ik denk dat de top tien niet ver weg is voor hem. Misschien heeft hij een jaar nodig om wat meer ervaring op te doen, om verder te rijpen, om zichzelf te overtuigen. Hij heeft benen, hij heeft lef, hij heeft doorzettingsvermogen. Hij heeft een geweldige instelling, heel kalm op de baan. In sommige opzichten lijkt het bijna alsof hij in training is, maar nee: hij is een geduchte concurrent.

Misschien had hij gisteren nog een paar korte ballen kunnen proberen om Nole uit te putten?

Het is niet makkelijk om een ​​dropshot te slaan; daarvoor moet je de rally controleren, anders lukt het niet. Djokovic heeft hem nooit veel kansen gegeven om deze slag uit te voeren. Cobolli sloeg hem twee keer, miste twee keer en maakte hem daarna nooit meer. Hij zal zijn volley, dropshot en serveerrichting moeten verbeteren... voorheen, op gravel, serveerde hij alleen van buitenaf, net als de Spanjaarden. Hier heeft hij verschillende cuts gebruikt, en in de korte tijd dat hij op deze banen heeft gespeeld, zijn de resultaten uitstekend.

Fognini nam gisteren met tranen in zijn ogen afscheid van het tennis: heeft hij enige directe of indirecte invloed op de nieuwe generatie? Behalve Cobolli, die dat expliciet aangaf.

Hij was de speler die het mannentennis in leven hield toen er weinig of niets was. Een geweldig Davis Cup-monster, begiftigd met een talent dat in sommige opzichten ongeëvenaard was. Het heeft geen zin om te zeggen: "Hij had dit kunnen doen, hij had dat kunnen doen"... Iedereen heeft zijn eigen karakter, en zo is hij nu eenmaal: neem het of laat het, hij moet geliefd worden om wie hij is. De generaties van vandaag hebben het geluk een Sinner voor zich te hebben die de weg wijst... zij blijven achter en de schijnwerpers zijn volledig op Sinner gericht. Cobolli en Musetti kunnen in vrede samenwerken, en dat is een enorm voordeel; de druk ligt op de nummer 1, en als hij een wedstrijd verliest, is dat een nationale tragedie. Musetti verloor hier: heeft iemand het gemerkt? Nee. En toch is hij nummer 7 van de wereld, niet nummer 120. Het is een geluk voor jonge spelers, die goed kunnen opgroeien en niet door iedereen in hun nek worden gehesen.

Een woord over de teams is het vermelden waard: Sinner liet Panichi en Badio gaan, Paolini verliet Furlan en nu is het Lopez.

Vroeger reisden we alleen en dat was een andere wereld. Nu zijn de spelers hun eigen ondernemers, ze hebben zeven of acht mensen op hun loonlijst staan ​​en er is geen club of coach, het is de speler die kiest... met precieze regels bij het tekenen van een contract. Het is veel erger dan een huwelijk, omdat je het met vreemden doet en alles soepel, perfect moet verlopen. Zodra iets niet werkt, stort de hele boel in. Er zijn genoeg sporttrainers – Panichi is een van de beste ter wereld, daar bestaat geen twijfel over – en ook fysiotherapeuten en managers. Djokovic, en zelfs Federer, zijn enorm veranderd. Wat is het probleem? Als het huwelijk stukloopt, valt er niets meer te zeggen.

De breuk tussen Paolini en Furlan was voor iedereen een verrassing.

Ik weet niet waarom ze daar was. Gezien de resultaten zou je kunnen zeggen: "Ze heeft een fout gemaakt", maar je moet het haar vragen. Omdat ik Renzo een geweldige coach vind, hoop ik dat hij de juiste speler vindt om goed mee samen te werken en hem naar de top te brengen.

Zondaar roept hem niet?

Naar mijn mening wil hij een voormalig nummer één of een coach die een nummer één heeft gecoacht. En dan iemand die zich stil houdt en op alle fronten absolute stilte bewaart, die kalm op de tribune zit, hooguit in zijn handen klapt en, op echt tragische momenten, opstaat.

Kunnen we ons voorstellen dat Sinner en Alcaraz door blijven spelen tot Djokovic zo oud is, gezien het tempo waarin tennis tegenwoordig wordt gespeeld?

Hetzelfde werd gezegd over Djokovic of Nadal... Vroeger zeiden mensen over Nadal: "Na vijf jaar kan die gast het niet meer", maar hij speelde tot zijn 36e, ondanks blessures. Feit is dat er tegenwoordig een andere trainingsmethode is, een ander dieet; als je niet 1,90 meter lang bent, speel je niet eens op juniorenniveau; blessures liggen altijd op de loer. Maar naarmate je vordert, leer je zelfmanagement en planning: Sinner doet het goed, Cobolli moet het nog leren, want hij speelt te veel.

De bloei van het Italiaanse tennis heeft bijwerkingen gehad, zoals kritiek – in allerlei soorten en maten – op sociale media gericht op jullie commentatoren. Misschien was het uiteindelijk wel makkelijker om te spelen?

(Lacht) Ja, want ik gaf alleen maar antwoord aan mezelf. Feit is dat we tegenwoordig gelukkig uit die niche zijn gebroken: voorheen klaagden we omdat de kijkcijfers of krantenverkoop laag waren... als je een redacteur vroeg om een ​​stuk te schrijven, zei hij: "Wat? Over tennis? Geen denken aan!" Nu belt hij je en vraagt ​​om het stuk. Het is echter duidelijk dat wanneer het publiek groter wordt, je iedereen tegenkomt: de afgestudeerde, de hoogopgeleide, de arrogante, de aanmatigende, enzovoort. Dat is prima, het belangrijkste is om geen krassen te krijgen. Trouwens, gisteren ontmoette ik een Engelsman die zei: "De grootste fout die Wimbledon maakte, was de microfoon aan McEnroe geven." En daarmee was alles gezegd.

Tennis in jouw tijd en nu: duidelijk twee verschillende werelden. Maar wat is er niet zo geweldig aan die tijd?

De vrolijkheid van de kleedkamer. Vroeger liepen we binnen alsof we allemaal vrij waren in de barak. We lachten, maakten grapjes, praatten. Nu is het net als een kerk binnenlopen: absolute stilte, iedereen in een hoekje met één, twee of drie spelers van hun team. Zo nu en dan hoor je "Hoi", en als je dan "Hoe gaat het?" hoort, is het de ultieme ... 's Avonds gingen we uit eten met de anderen, Zuid-Amerikanen, Fransen... Tegenwoordig blijven ze thuis, Sinner kookt. We hadden plezier, ook al wonnen en verdienden we minder. Ze werken heel hard, ze hebben plezier op het veld.

We zagen op sociale media jullie felicitaties voor Panatta… wat houdt 3 augustus (Bertolucci's verjaardag, red. ) voor jullie in?

Ik sprak hem vanochtend en hij zei dat hij een aanzienlijk bedrag uitlooft voor schrijvers, geluidstechnici en mensen die aan kunstmatige intelligentie werken. "Maak je klaar," zei hij.

Maar grapjes terzijde, gaan jullie het samen vieren?

Nee, ik wil het niet! Hoewel ik hem, nu ik erover nadenk, binnenkort wel in Forte dei Marmi zie, rond de 20e.

Over Forte dei Marmi gesproken: er is een Adriano wiens achternaam niet Panatta is, maar hij is wel zijn neefje... Hoe zie jij hem?

Ik weet het niet, dat moet je aan opa vragen, want die snapt niks van tennis.