Gezegend door Paus Leo is de Ronde van Yates geëindigd in Rome, de roze trui die je niet verwacht

Goed gedaan Yates, goed gedaan Van Aert die hem op de lichte helling voor Sestriere opwachtte en hem naar de finishlijn sleepte, goed gedaan Visma die de Giro opblies door te profiteren van de enorme slaap van de rivaliserende teams en hun kopmannen, Del Toro en Carapaz, die, vechtend als twee hanen in een kippenhok, Yates' snelle race begunstigden.

Als twee vechten, verheugt de derde zich, luidt een heel toepasselijk spreekwoord. Het grappige is dat de twee hanen ook na de prestatie van Yates nog even doorgingen met hun theatrale optreden. "Het heeft me niet geholpen", zei Del Toro, die nog steeds aan het bijkomen was van het verlies van de roze trui in de laatste bocht. “Hij rende slecht, leer rennen!” antwoordde de Ecuadoraan boosaardig. Een verhit verbaal duel dat niet bepaald fatsoenlijk was. Hoe dan ook: ze ruziën en Yates viert de roze trui.

Gefeliciteerd beiden. Het moet echter gezegd worden dat Carapaz, een ervaren wielrenner die al de Giro van 2019 en de Olympische Spelen won, de slechtste renner is. Als aan de 21-jarige del Toro de verzachtende omstandigheid van onervarenheid kan worden toegekend, moet aan Carapaz de verzwarende omstandigheid worden toegekend dat hij zijn hoofd verloor op de leeftijd van 32, die inmiddels niet meer de beste leeftijd is.

Hij was degene die had moeten begrijpen dat ze daarmee een bijdrage leverden aan de Giro. Dat gezegd hebbende, moeten we erkennen dat ze allebei een prachtige Giro hebben neergezet, waar we bij de start in Albanië geen cent op hadden durven verwedden.

Vooral Del Toro was geweldig. Meer dan tien dagen lang droeg hij de roze trui en ging hij overal in de aanval. Laten we zeggen dat hij er 30 heeft gemaakt, maar niet 31. Wat wel verrassend is, is dat de top van Emirates, het Dream Team van Pogacar, niet in staat bleek om een ​​klein pareltje beter te managen dat steeds meer schittert na het vertrek van kopman Juan Ayuso. Hij was aan de vooravond van de race de favoriet samen met Primoz Roglic, een andere grote naam die niet bepaald goed presteert in deze Giro.

Emirates was te gewend aan Pogacars avonturen en verloor de controle over de situatie. Natuurlijk zou alles een stuk makkelijker zijn geweest met de “nieuwe kannibaal” Tadej. Maar ze zijn niet allemaal zo fenomenaal als de Sloveense. Een jong talent als Del Toro had beter beschermd moeten worden. Het is waar dat hij nog genoeg tijd heeft om dat goed te maken, maar om bij het voor de hand liggende te blijven: het is beter om te beginnen met winnen dan met als tweede te eindigen.

Was het een goede Giro? Laten we ja zeggen. Het bleef zeker onzeker tot de laatste dag. Je kunt je afvragen of het pad de afrekening niet te veel heeft uitgesteld, maar de spanning heeft zeker geholpen. Er waren geen grote namen als Pogacar, Vingegaard en Evenepoel, maar toch hebben we ons vermaakt. In 2024 deed Pogacar alles zelf, het enige wat nog ontbrak was het ontmantelen van de vangrails aan het einde van de etappe. Vraag: is het beter om een ​​“Special One” te hebben die de scene domineert en als een geweldige dictator optreedt, of om “gemiddelde” mensen te hebben die het tegen elkaar opnemen? Het moeilijke oordeel is aan u. Wij houden niet van verrassingen, zeker niet tijdens het fietsen.

We moeten het hebben over Mads Pedersen, winnaar van de cyclamentrui in 4 etappes, de sterke Van Aert als eerste in Siena en hoofdrolspeler in Sestriere, en over de vele anderen die eer hebben betoond aan deze Giro d'Italia die voor de derde keer in Rome eindigde (volgend jaar moet de Giro terugkeren naar Milaan).

Maar laten we ons beperken tot de Italianen, die, kortom, het pijnpunt vormen van de steeds sneller wordende geglobaliseerde wielersport. Het is duidelijk dat de vijfde plaats van Damiano Caruso ons trots maakt. De Siciliaan is 38 jaar oud, een leeftijd waarop velen al moeite hebben met traplopen. Damiano is een zekerheid, maar hij vertegenwoordigt een prachtig heden dat inmiddels voorbij is.

We hadden hoge verwachtingen van Antonio Tiberi, maar verschillende incidenten zorgden ervoor dat hij werd benadeeld. We waren erg te spreken over Giulio Pellizzari, die zesde werd, vóór een grote coureur als Bernal. Hij wist pas in het laatste deel van de race tevoorschijn te komen toen hij zich eindelijk van de ketting van Roglic wist te bevrijden. Giulio heeft stijl, persoonlijkheid en de frisheid van zijn tijd. Laten we hopen dat het zo doorgaat. Een laatste vermelding voor Lorenzo Fortunato, leider in het klassement voor klimmers, die in Brentonico de etappezege aan zijn vriend Christian Scaroni overliet. Ze arriveerden hand in hand, gevolgd door Giulio Pellizzari die de hattrick compleet maakte. Een hattrick voor onze drie jongens, die een Italiaanse expeditie nieuw leven inblies met weinig andere genialiteit. Sinds 2016 (Nibali) hebben we geen Giro meer gewonnen, we hebben steeds minder talenten en competitieve teams.

Wij hebben een Zondaar op twee wielen nodig. Maar de zondaars komen niet uit de hemel. Er moet een beweging achter zitten, een kweekvijver, een voortdurende groei van jongeren. Een federatie die niet leeft van zoveel herinneringen. Maar hier zijn we in het eerste jaar.