Giro d'Italia, Simon Yates wint de roze trui op de Colle delle Finestre. De conclusie in Rome

Als twee partijen ruzie maken, heeft de derde er voordeel bij. En hier is de onverwachte wending. Degene die alle voorspellingen omverwerpt. En wat nog maar eens benadrukt dat wielrennen geen sport is die volledig berekend kan worden, die volledig beoefend kan worden op basis van algoritmes, radio's en computers. Want als dat zo was, zouden we het hier niet hebben over de nieuwe winnaar van deze Giro d'Italia, de Engelsman Simon Yates, die met een verrassende inhaalactie op de Colle delle Finestre de roze trui afpakte van Isaac Del Toro, de piepjonge Mexicaan die al elf dagen aan de leiding staat in het klassement. Del Toro had hem in de tiende etappe, die van de Strade Bianche in Siena, overwonnen en verloor hem weer in het stof van de onverharde weg van Colle delle Finestre, de dodelijke helling met 45 haarspeldbochten die je, als je hem neemt zoals Yates, rechtstreeks naar het paradijs voert. Een roze paradijs, dat klinkt als een geweldige wraak voor deze 32-jarige renner die in 2018, vlak op de Colle delle Finestre, op sensationele wijze de roze trui en de Giro verloor terwijl hij dacht dat hij die nog binnen handbereik had. Zeven jaar later, bijna als een aartsvijand, alsof die verschrikkelijke crash hem in een levensles had veranderd, pakte deze verlegen en gereserveerde kampioen, met tranen in zijn ogen en een stem schor van emotie, terug wat hij had gestolen met een sensationele actie, uitgevoerd door de gedrevenheid van het hart en de koude helderheid van de ervaring.

Een beroemde spreuk van de grote Engelse filosoof Bernard Shaw waarschuwt dat mensen nooit iets uit ervaring hebben geleerd. Nou ja, Simon Yates, hij denkt misschien niet zo diep na als Shaw, maar hij heeft zeker een harde les geleerd uit de Giro van 2018, een les die hij de komende zeven jaar als een litteken met zich mee heeft gedragen. Om Del Toro en ook Carapz, op wie hij één minuut en 21 inch achterstond in het klassement, te verdrijven, bedacht de aanvoerder van Visma Leale e Bike een klein meesterwerkje van tactiek en sluwheid. Hij liet hen losgaan op de Colle delle Finestre, waar de twee duellisten van de eerste hellingen elkaar, dankzij de heftige aanvallen van Carapaz, flink aftuigen. Als twee boksers die elkaar in de laatste ronde de genadeslag willen geven. Behalve dat de Colle delle Finestre een lange en uitputtende klim is, waarbij je fiets je ontglipt, waardoor je je niet in de strijd kunt gooien. Je verspilt kostbare energie die goed van pas kan komen in het laatste deel, op dat vals plat dat na de Colle naar de finish in Sestriere leidt. Welnu, Yates, die kon rekenen op de krachtige hulp van zijn ploeggenoot Van Aert vooraan, stuurde vooruit met een groep vluchters - waaronder de winnaar van de etappe, de Australiër Chris Harper, zal opduiken - Yates, die op dit belangrijke punt kan rekenen referentie, liet Del Toro en Carapz zijn frustraties de vrije loop, waarna hij er in zijn eentje vandoor ging, tot verrassing van zijn twee rivalen. De twee, die te druk bezig waren elkaar te dekken (ga jij of ga ik?), lieten de Engelsman boven op de heuvel een aanzienlijke voorsprong opbouwen, van ongeveer een minuut en 40". Een groot voordeel, dat zeker, maar dat had ook tijdens de afdaling en de lichte helling voorafgaand aan de aankomst in Sestriere nog gerealiseerd kunnen worden. Hier werd de blitz van het nieuwe roze shirt voltooid. Dankzij de steun van Van Aert, een genereuze en krachtige rouleur, behield Yates zijn voorsprong niet alleen, maar breidde deze zelfs uit tot meer dan vijf minuten. Een enormheid die ons doet beseffen hoezeer Del Toro en Carapaz, aan de vooravond van deze etappe door iedereen aangewezen als waarschijnlijke winnaars van de Giro, een koers die ze al bijna in handen hadden, uit hun handen lieten glippen. Del Toro heeft waarschijnlijk de prijs betaald voor zijn jonge leeftijd (21 jaar) en zijn onervarenheid ("Ik ben nog steeds blij met wat ik heb gedaan, deze tweede plaats zal me helpen voor de toekomst"), terwijl Carapaz een tactische fout maakte door al zijn kaarten op tafel te leggen vanaf de eerste hellingen van de Colle delle Finestre, een klim die altijd het verschil maakt, zoals Yates in 2018 negatief overkwam en Chris Froome in 2018 en Paolo Savoldelli in 2005 juist positief. Het is een splitsing, een soort zeef, dat is geen grap. Hier wordt de Giro verreden en inderdaad heeft deze Engelse renner, die we ten onrechte een “uitsteller” hadden genoemd, de basis gelegd voor zijn prestatie. Een buitengewone prestatie, die precies op de dag des oordeels werd volbracht, alvorens de laatste etappe naar Rome plaatsvond, die ook de zegen van paus Leo XIV zou ontvangen.

Als de prestatie van Yates, een kleine maar moedige kopman, een gedenkwaardige gebeurtenis is in de geschiedenis van de Giro en het wielrennen, moet ook gezegd worden dat de twee rivalen, Del Toro en Carapaz, en hun teams een bijna onvergeeflijke beoordelings- en strategiefout hebben gemaakt. "Het was moeilijk om te kiezen hoe we moesten rijden. Als we iemand vooraan hadden gezet, hadden we degene achter ons misschien gemist, maar in dit soort gevallen loop je altijd het risico een fout te maken...", zei Mauro Gianetti, teambaas van UAE Emirates, het team van Del Toro dat tot nu toe altijd de controle over de race had. Simon Yates was echter ongelooflijk, hij volgde Carapaz' heftige aanval niet, en dankzij de hulp van Van Aert won hij vervolgens deze Giro, waarbij hij op deze klim een ​​geweldige revanche nam. We hadden niet meer kunnen doen, maar we hebben een kampioen als del Toro ontdekt, een intelligente kampioen die geliefd is en ons in de toekomst veel voldoening zal schenken. Dat is waar, de jongen is pas 21 jaar oud. "Hij heeft de toekomst in handen", merkt Rafal Maika op, al jarenlang luitenant bij Emirates. “Je zult zien dat hij hier terugkomt om de Giro en ook de Tour te winnen.”

Misschien zijn de omstandigheden gunstig, maar het is niet bepaald geweldig om te zien dat een Giro als deze op de laatste dag al in het water valt. Het blijft de grote prestatie van Simon Yates. Een sluwe en volhardende kampioen die wist hoe hij moest wachten en als laatste moest toeslaan.