Jannik Sinner, de vlinderjager

Over hetzelfde onderwerp:

Er was iets onbestemds in Jannik Sinners blik na de verloren wedstrijd tegen Carlos Alcaraz , een leegte richting de horizon. Nooit was hij zo gezien na een nederlaag, uitgeblust, zittend met een gat in zijn hart. Het is sport, zou je kunnen zeggen, heel banaal, het geeft en neemt, soms met toegeeflijkheid, soms genadeloos. In Sinner-Alcaraz waren we getuige van een stijlvergelijking, maar bovenal van een wedstrijd tussen twee totaal verschillende mannen. Alcaraz is bijna stompzinnig in zijn koppige gehechtheid aan de overwinning, begiftigd met die ondraaglijke drang om te overleven als je je aan de andere kant van het net bevindt . Iedereen zou zich bij een achterstand hebben neergelegd, maar hij niet. Hij beklom de muur, als een klimmer zonder touw, en onderstreepte elke stap naar de top met zijn strijdkreet, "vamos", met een b in plaats van een v, en een geheven vuist. Soms hield hij zijn hand over zijn oor om te luisteren naar het publiek dat hem aanmoedigde (verdomd Frans, laten we dat niet vergeten) en ik dacht dat als hij dat bij mij, een hysterische speler van niks, had gedaan, ik hem helemaal onder de ballen zou hebben gestopt.

Lees ook:

Zoals u begrijpt, is mijn woede die van de fan die het einde van een prachtige droom is ontstolen, wakker geschud door het geblaf van een hond . Ik zou mijn excuses kunnen aanbieden, maar dat kan ik niet, nog geen week na de finale in Parijs. Terwijl ik de momenten van de wedstrijd herbeleefde, was er een moment waarop de tijd stilstond, op de drie matchpoints. De richting bleef hangen in de stralende ogen van mevrouw Siglinde, klaar om van vreugde op te springen, toen, in een flits, gleden de beelden over de beker. Het was prachtig en duidelijk stil, maar in mijn verbeelding steeg die beker steeds verder, hoog gedragen in de handen van een glimlachende Jannik zoals we hem nog nooit eerder hadden gezien . Het zou de definitieve scène van de terugkeer zijn geweest, de straf voor de feiten die hem onterecht drie maanden aan de apartheid hadden vastgenageld.

Naast die momentopnamen van de viering doemde echter een voorgevoel op, iets literairs, de volgende pagina van een roman waarin gebeurtenissen zich snel ontvouwen, in een wervelwind in de leegte storten. De zondaar, steeds witter en vermoeider, vond de kracht om zich te verzetten tegen een lot dat al geschreven was. En op de pagina van de roman getiteld "De vlinderjager" las ik: Ik ben Jannik, een eenvoudige jongen uit de bergen. Ik droomde ervan vlinderjager te worden, ze over de weilanden naar de hoogste toppen te jagen. Achter de mooiste vlinder raakte ik op een gegeven moment verdwaald, overweldigd door de rook van de wolken. Ik was bang, bang voor het evenwicht, voor hoogtevrees, en ik viel . Er ontbrak bijna niets om de top te bereiken, en de vlinder glipte uit mijn handen. Ik voelde me alleen en begon te trillen. Mijn excuses aan iedereen als ik, voor één keer, gewoon een man was.

Meer over deze onderwerpen: