Lecce en Baschirotto, een verhaal met sterke kleuren

LECCE - Federico Baschirotto verdiende zijn plek als aanvoerder van Lecce op het veld, constant zwetend voor het shirt met een grote opofferingsgezindheid en altijd zijn gezicht laten zien in moeilijke momenten, wanneer praten ingewikkeld is en de ontevredenheid onder de fans toeneemt. Toen Pantaleo Corvino hem in de zomer van 2022 overnam van Ascoli, met wie hij net in het cadettentoernooi had gespeeld, was er veel gemopper, aangezien hij eerder in de C en D had gespeeld. In het zwart-witte shirt was hij als verdediger ingezet en met deze rol arriveerde hij in het geel-rood, waar hij door de meesten met scepsis werd ontvangen.

Het toeval wilde dat Lecce de eerste kampioenswedstrijden in een noodsituatie speelde in de centrale verdediging, en dus zag Marco Baroni, destijds coach, hem als de juiste man om het "gat" te dichten. De jongen van Isola della Scala presteerde goed, zozeer zelfs dat de Toscaanse coach hem, dankzij de aanvankelijke achterstand in de conditie van Samuel Umtiti en de langdurige blessure van Marin Pongracic, voor het hele kampioenschap op deze positie bevestigde, en dat is nu zijn rol geworden.

Zijn drie seizoenen in Salento vielen samen met evenveel reddingen, een absoluut record dat hij samen met doelman Wladimiro Falcone en linksback Antonino Gallo in handen heeft. Het afgelopen seizoen was niet zijn beste jaar sinds zijn komst in Lecce, deels omdat het team als geheel lange tijd moeite had, een aspect waar alle spelers onder leden, en deels omdat hij, zoals tijdens de twee voorgaande toernooien, niet naast zich een speler had die het spel kon opzetten zoals met Umtiti en Pongracic gebeurde, toen hij gedwongen werd het zelf te doen, zijn beperkingen in dit opzicht aan het licht brachten.

Maar hij leverde desondanks een belangrijke bijdrage aan het voortbestaan ​​van de club onder voorzitterschap van Saverio Sticchi Damiani, door er zijn hart en ziel in te steken en met overtuiging te vechten om de vlag hoog te houden, altijd proberend de omgeving te verenigen, die het risico liep te rafelen door een ranglijst die steeds complexer werd naarmate de tijd verstreek. Zijn tranen aan het einde van de wedstrijd tegen Lazio die de redding bezegelde, laten zien hoeveel hij om dit resultaat gaf en hoe stressvol het hele seizoen was, geleefd op het randje. In 2022/2023, zijn eerste jaar bij Lecce, speelde Baschirotto 37 wedstrijden uit 38 in die hoogste divisie waarin hij nooit eerder had gespeeld. Hij miste slechts één wedstrijd vanwege een schorsing en in de andere wedstrijden stond hij van de eerste tot de laatste minuut op het veld, voor een totaal van 3330 minuten. Hij scoorde drie doelpunten: op 9 november 2022 in Lecce-Atalanta (2-1), op 14 januari 2023 in Lecce-Milaan (22) en op 4 februari 2023 in Cremonese-Lecce (0-2). Hij gaf ook een assist op 11 februari 2023 in Lecce-Roma (1-1). Hij werd ook ingezet in een Coppa Italia-wedstrijd, gedurende 98 minuten. Hij kreeg zes gele kaarten.

In 2023/2024, eerst met Roberto D'Aversa op de bank en vervolgens met Luca Gotti, bleef hij een steunpilaar van de Giallorossi-ploeg en speelde hij in 37 van de 38 wedstrijden, zonder ooit vervangen te worden, in totaal 3295 minuten. Hij speelde slechts één wedstrijd, want hij werd door de sportrechter voor een ronde geschorst vanwege een schorsing. Hij gaf een assist in Lecce-Sassuolo (1-1) op 6 oktober 2023. Hij speelde ook twee keer in de Coppa Italia (135 minuten). Hij werd één keer van het veld gestuurd en kreeg drie keer een waarschuwing.

In het afgelopen seizoen, het seizoen 2024/2025, miste de centrale verdediger uit Veneto geen enkele ronde, zonder ooit gewisseld te worden. Hij speelde dus 38 van de 38 wedstrijden, goed voor een totaal van 3420 minuten, een programma dat allesbehalve gebruikelijk is voor een veldspeler. In het laatste kampioenschap keerde Baschirotto ook terug naar de topscorerslijst, en dat gebeurde in Lecce-Venezia (1-1) op 6 april 2025 en in Juventus-Lecce (2-1) op 12 april 2025. Het doelpunt tegen de Lagunari onder leiding van Eusebio Di Francesco bleek cruciaal om de kansen op een verblijf te blijven vergroten. Hij speelde één bekerwedstrijd, 90 minuten lang. Hij kreeg drie gele kaarten.

Hij is een workaholic en, niet verrassend, zijn mantra luidt precies: "werken, werken, werken". Aan de andere kant, als hij erin is geslaagd om op te klimmen, beginnend bij de amateurs en gestaag door te stoten naar de hoogste divisie, dan is dat te danken aan zijn inzet en opoffering. Tijdens vakantieperiodes steekt hij vaak een handje toe op de boerderij van zijn familie in Veneto.