Lecce heeft Ylber Ramadani: hij is de man van hoop

LECCE - De overwinning van Lecce op Torino, essentieel voor de hoop op redding, tovert tranen op het gezicht van Ylber Ramadani. De Albanese voetballer markeerde de overwinning op Granata met een doelpunt van zeldzame schoonheid: een schot vanaf twintig meter dat in de kruising belandde. En dat allemaal nadat de middenvelder van Giallorossi de bal met een perfecte technische beweging had geraakt, een van die bewegingen die op voetbalscholen getoond zou moeten worden om kinderen te leren schieten onder soortgelijke omstandigheden.

Zodra de bal de onderkant van het net raakte, ging Ramadani, dronken van vreugde, het feest vieren met de fans. Daarna barstte hij in tranen uit, voordat hij werd overweldigd door de omhelzing van zijn teamgenoten.

Het lot wilde dat de hoofdpersoon van de "wedstrijd van zijn leven" (maar de volgende wedstrijd wordt hetzelfde) een speler zou zijn die een moeilijk seizoen achter de rug had. Na een positief seizoen 2023/2024, waarin hij de uitdagende taak had om de plaats in te nemen van aanvoerder Morten Hjulmand, een topspeler, speelde de Albanees op het Europees Kampioenschap met het nationale elftal van de Eagles.

Zoals wel vaker na zulke belangrijke benoemingen, liet hij bij het clubteam een ​​prestatie zien met meer schaduw- dan lichtpunten, waarbij goede en zeer negatieve prestaties elkaar afwisselden, zozeer zelfs dat hij langzaam van de radar van technische keuzes verdween.

Luca Gotti heeft hem altijd in de basisopstelling opgesteld en Marco Giampaolo heeft dat ook gedaan bij de eerste wedstrijden van zijn management. Daarna bewandelde de trainer uit Giulianova andere paden en gaf vaak de voorkeur aan Balthazar Pierret. Soms Medon Berisha of Mohamed Kaba. Ramadani was niet langer de onvervangbare spil op het middenveld van Lecce, maar speelde nu een ondersteunende rol. We kunnen er zeker van zijn dat hij daar veel onder heeft geleden. Maar hij deed het stilletjes, zonder controverse, zoals het een serieuze professional betaamt.

De Albanese middenvelder reageerde ook onbeheerst toen hij op 21 september tijdens Lecce-Parma werd vervangen door Gotti, wat bevestigde dat het een heel bijzonder seizoen voor hem was. Maar hij gaf meteen zijn fout toe en bood aan iedereen zijn excuses aan. Zowel voor de coach als voor zijn teamgenoten. Desondanks is hij al lang het mikpunt van kritiek, ondanks het feit dat de Venetiaanse coach zelf na een paar dagen opmerkte dat het "probleem" grotendeels was opgelost en dat soortgelijke situaties, hoe ongelukkig ook, een gevolg zijn van de competitiedrift.

Van de vijftiende tot en met de zesendertigste speeldag werd Ramadani zelden in de basis ingezet. Hij viel vaak maar een kort deel van de wedstrijd in en zat ook negen keer op de bank. Zoals Giampaolo destijds uitlegde, had hij last van een lichte blessure aan zijn rug.

Ook zondag, in de zevenendertigste ronde, in de wedstrijd tegen Torino, stond de Albanees niet in de basis. In de 44ste minuut van de eerste helft raakte Pierret echter geblesseerd en werd de Albanees in de strijd gegooid. En daar is hij dan, na de rust weer op het veld. Al in de eerste minuut neemt hij de rol van man van de voorzienigheid voor Lecce op zich. Nikola Krstovic manoeuvreerde vastberaden aan de linkerkant, langs de strafschoplijn, en serveerde achteruit naar de aanstormende Ramadani, die zich fantastisch coördineerde en een bliksemschicht afvuurde die de Via del Mare van vreugde deed ontploffen.

Waarschijnlijk waren de tranen van de Albanees na het doelpunt voor het team, dat al lang niet meer had gewonnen en dat absoluut nodig had tegen Torino om de droom van verlossing vast te houden. Maar ze waren er ook voor hemzelf, voor de teleurstelling die hij van binnen voelt over een seizoen dat niet is verlopen, op persoonlijk vlak maar ook voor het team, zoals hij had gewild en gehoopt. Ze waren voor zijn familie en voor de mensen die hem in een moeilijk jaar steunden.

We weten niet of zijn winnende doelpunt tegen "Toro" nuttig zal blijken voor de club onder leiding van Saverio Sticchi Damiani om hun klasse te behouden, maar in de tussentijd is het mooi dat hij zijn handtekening heeft gezet onder het doelpunt en Lecce overeind houdt. In het voetbal vergeten insiders en fans maar al te vaak dat elke voetballer, van wie we allemaal zouden willen dat hij een onverwoestbare en onfeilbare "held" was, altijd en in ieder geval een mens is, met al zijn beperkingen en kwetsbaarheden.