<p>David, medische bezoeken en handtekening. Achter de schermen Juve: 15 miljoen bespaard!</p>

TURIJN - De eerste dag. De eerste emoties. De medische keuringen en dan de handtekening onder het contract. Jonathan David arriveert vanochtend op de planeet Juventus en in zichzelf heeft hij maar één zekerheid: dit worden vierentwintig uur die hij nooit zal vergeten. Ja, want de overstap naar Juventus is de belangrijkste in zijn carrière: op 25-jarige leeftijd, na de beslissing om Lille te verlaten, zocht hij naar zo'n avontuur. En zo'n geweldig team. Verwacht rond 10 uur vanochtend in Malpensa, zal de Canadese spits de route Milaan-Turijn afleggen in een door de club beschikbaar gesteld busje, en vervolgens de horizon van de stad, zijn nieuwe thuis. Een korte stop bij het trainingscentrum om vertrouwd te raken met de structuur en de zomer die eindelijk vorm zal krijgen: uit de officiële jeep, het ritueel van de menigte, handtekeningen, foto's. En van de bezoeken, waarna het tijd is om het nabijgelegen hoofdkantoor te bezoeken om alle benodigde handtekeningen te zetten. Vanzelfsprekend: vooral die op het contract. Het was de grote knoop, die vervolgens werd losgemaakt. Het was het meest ingewikkelde thema, maar door de wil verkleind.

Het is de moeite waard om even een stap terug te doen voordat we ons verdiepen in Davids debuut op de rode loper bij Juventus: wat het concreet maakte, naast het voorstel van de club, was een zet van de spits zelf, aan wie Juve om directe hulp vroeg om de eisen van zijn omgeving te temperen, beginnend bij een totaalbedrag van 25 miljoen euro. Absoluut te veel. En voor iedereen. Zozeer zelfs dat de hoge eisen van de entourage de operatie herhaaldelijk en ernstig in gevaar brachten, en keer op keer alleen de sirenes aantrokken die de spits het minst aanstonden: de eerste uit Arabië, de laatste uit Turkije, en Mourinho's Fenerbahçe stond klaar om te voldoen. Daar is blijkbaar niets van terechtgekomen. Dus de tijdsfactor speelde een rol: doorslaggevend. Nadat er een akkoord met de spits was bereikt (voor 6 miljoen plus 2 miljoen aan bonussen), werkte Comolli aan de flanken om een ​​definitieve goedkeuring te krijgen die nu als zeer bevredigend wordt beschouwd: het bedrag voor de commissies zal iets meer dan 10 miljoen bedragen en omvat een voorschotjaar voor de Canadees – als verbintenisbonus bij ondertekening – naast bonussen en commissies voor degenen die aan de operatie hebben meegewerkt. Kortom: iedereen is tevreden. Misschien iets minder dan verwacht, maar genoeg om naar binnen te kijken en te begrijpen dat ze zich konden schikken, allemaal in het belang van Jonathan, van wie een kristalheldere bereidheid kwam toen de mogelijkheid zich voordeed om het Juventus-shirt weer te dragen, ondanks het afscheid van Cristiano Giuntoli, de eerste die de zaak tot op de bodem uitzocht. Je kunt wel zeggen dat de nieuwe algemeen directeur in principe precies daar vandaan is gegaan, vanaf de map die op zijn bureau was gevonden en vervolgens doorbladerd, tot hij de langverwachte beslissing nam, ook om degenen die nu dat shirt met nummer 9 als erfenis moeten achterlaten, op te jagen. Tja, dat zal nog een discussie worden. En zeker niet in deze uren.

Vandaag is in feite Davids dag bij Juventus, en binnenkort is het de dag van de eerste woorden, vroeg of laat breekt ook de dag van het eerste doelpunt aan. Kortom: het is een tijdperk dat aanbreekt en de typische emoties van debutanten met zich meebrengt, zelfs onder de fans. Jonathan zal immers een bijzondere erfenis moeten dragen. Niet onmogelijk, maar toch niet zonder druk. Dusan Vlahovic vervangen zal een oefening in continuïteit moeten zijn en het is juist dit dat de lijst met twijfels die de afgelopen weken is ontstaan, aan flarden heeft gescheurd. Bij Lille heeft de Canadees 109 doelpunten gescoord in 232 wedstrijden. Sterker nog, één doelpunt om de twee wedstrijden, waarbij het werk voor zijn teamgenoten, de zuiverheid in balbezit en... het optreden van een Juventus-fan niet mogen ontbreken. Een echte Juventus-fan. Zoals het zich in de eerste persoon opdringen en uit het moeras trekken van een onderhandeling die vastzit op de lelijkste. Dat wil zeggen, op economische afstand. En niet eens een van die triviale. JD koos ervoor om het vertrouwen van zijn nieuwe club op de meest waardevolle manier te verdienen: van de ‘ik’ in de hoek naar de ‘wij’.