Paus Leo XIV over Zondaar: Wat bedoelde hij eigenlijk met “breng Zondaar niet mee”?

Er gebeurt iets bijzonders als spiritualiteit en sport samenkomen. Natuurlijk fuseren ze niet. Maar ze kijken elkaar van een afstandje aan, ze bestuderen elkaar en af ​​en toe… schudden ze elkaar de hand. In Rome, de stad van pausen en misdaden, gebeurde precies hetzelfde.

Paus Leo XIV en die grap over Sinner

Hij is de eerste Amerikaanse paus in de geschiedenis. Robert Francis Prevost, inmiddels Leo XIV, bracht een frisse wind met zich mee.

Een directe stijl, meer als een straatpriester dan als een gouden troon. En een passie die weinigen verwachtten: tennis. Ja, hijzelf, Paus Leo XIV , die toegeeft dat zijn forehand wat roestig is, maar dat hij toch wil spelen. Missies in Peru, indien dit mogelijk is.

Tijdens een persconferentie, terwijl er over liefdadigheid werd gesproken, lanceerde een journalist de provocatie: "Ik neem Agassi mee!" . Paus Leo XIV lacht. Dan maakt hij de grap die de ronde doet op internet: " Neem Sinner gewoon niet mee." Stilte. Toen gelach.

De dubbele betekenis is duidelijk. Aan de ene kant de Zuid-Tiroler die de wereldranglijst aanvoert en met wie niemand, zelfs niet als grap, geconfronteerd wil worden. Aan de andere kant, die achternaam die in het Engels als een provocatie klinkt: sinner . En dus lacht de Paus, maar iedereen begrijpt dat het geen grapje was. Het was ook een manier om te zeggen: ik mag dan wel op de troon van Petrus zitten, maar de wereld om mij heen is mij niet vreemd. Zelfs een aas is dat niet.

Zondaar en de terugkeer waar iedereen op wachtte

Ondertussen, een paar kilometer van het Vaticaan, spreekt de rode aarde van het Foro Italico weer Italiaans. Jannik Sinner keert na drie maanden afwezigheid terug op het veld. Eerste uitdaging? Tegen Navone, overwonnen. Nu is de beurt aan de Nederlander Jesper de Jong. Rome wacht op hem. Met angst, bijna met genegenheid.

Want Sinner is niet zomaar een kampioen. Hij is een van die jongens die geboren lijken om alles te doen, maar dat in stilte doen. Geen scènes, weinig woorden. Alleen tennis, zweten, concentratie.

En misschien is het juist dit wat de twee hoofdpersonen uiteindelijk verbindt. Paus Leo XIV en de tennisser. De een speelt voor het geloof, de ander voor de glorie. Beiden lijken echter – op verschillende manieren – te weten dat het echte spel zich ergens anders afspeelt.