Polonara: "Mijn dochter begreep alles. Ik zal het videogesprek met de familie Mihajlovic nooit vergeten."
Ondanks zijn ziekte is Achille Polonara nooit gestopt met vader, echtgenoot en teamgenoot te zijn. Na twee maanden ziekenhuisopname was zijn terugkeer naar huis – voorlopig naar Valencia, niet naar Bologna – een explosie van emoties. Nu kijkt hij vooruit, met vastberadenheid en liefde. Achille Polonara staat voor de tweede keer in een paar maanden voor een zeer zware strijd . Nadat in 2023 teelbalkanker werd vastgesteld, kreeg hij afgelopen mei nieuws dat niemand ooit wil horen: acute myeloïde leukemie . Vanaf dat moment veranderde alles. Maar niet zijn kracht. Zijn terugkeer naar huis, vastgelegd op een ontroerende video, toonde de meer menselijke kant van deze kampioen: twee kleine kinderen die hem na anderhalve maand afwezigheid in een overweldigende omhelzing omhelsden. Geen woorden, alleen tranen, glimlachen.
"De video ontstond spontaan", vertelde Achille aan Corriere della Sera. "Erika zei tegen me: 'Wacht in de auto.' Toen sprongen ze op me af. Na ze zo lang niet gezien te hebben, was het geweldig." Zijn kinderen, Achille Jr. (3 jaar) en Vitoria (bijna 5), wisten niet dat hun vader in het ziekenhuis lag. Maar kinderen horen, ze begrijpen het. En Vitoria meer dan wie dan ook. Tijdens een videogesprek merkte ze dat haar vader zijn haar was verloren en zei ze op serieuze toon tegen haar moeder: "Je hebt tegen me gelogen. Als hij zijn haar is verloren, betekent dat dat hij er net zo slecht aan toe is als de vorige keer."
Nog een klim om aan te pakkenDe diagnose kwam in Bologna, in het Sant'Orsola Ziekenhuis. "Van absolute duisternis tot doodsangst," herinnert ze zich, "zelfs de artsen hadden moeite om de woorden te vinden. Als je het woord 'leukemie' hoort, begrijp je pas echt hoe moeilijk het is als je met de behandeling begint." En het was niet makkelijk: voortdurend infusen, antibiotica, misselijkheid, dagenlang aan bed gekluisterd. Om haar kansen op herstel te vergroten, koos Polonara ervoor om naar Valencia te verhuizen, waar ze meteen toegang kreeg tot een experimentele tablettherapie, die in Italië nog niet beschikbaar was. Na een eerste ronde chemotherapie begon ze met de behandeling met pillen. De tweede ronde staat gepland voor 4 augustus, waarna ze terugkeert naar Bologna voor een beenmergtransplantatie.
Een netwerk van genegenheidOp deze moeilijke reis is hij niet alleen. Aan zijn zijde staat zijn vrouw Erika, "mijn leven", zoals hij haar noemt. Zes jaar huwelijk, een onwrikbare liefde, een metgezel die hem nooit verlaat. "Ze spoort me aan, houdt me op de been in de donkerste momenten. Ze heeft een ongelooflijke kracht." En dan zijn er zijn vrienden, zijn Virtus Bologna- teamgenoten die hem in het ziekenhuis bezochten met de Scudetto Cup, en de hele Italiaanse basketbalgemeenschap. Coach Gianmarco Pozzecco schrijft hem elke dag. Marco Spissu, zijn goede vriend, belt hem constant. En zelfs mensen die hij nog nooit eerder heeft ontmoet, zoals de familie van Sinisa Mihajlovic, die in Bologna tegen leukemie vocht: zijn vrouw Arianna en kinderen wilden hun steun betuigen in zo'n moeilijke tijd via een videogesprek. "Ik ben overweldigd door ongelooflijke genegenheid. Dit geeft me kracht. De mensen, de fans, mijn vrienden: ze helpen me vechten."
De emoties van de avond, de muziek en een belofteAchille verbergt de moeilijke momenten niet. "Soms komt de duisternis 's avonds. Ik kan mijn tranen niet bedwingen, vooral niet als ik naar bepaalde nummers luister." Eén in het bijzonder, die de soundtrack van zijn strijd is geworden: "Il mio giorno più bello nel mondo" van Francesco Renga. Een hymne aan het leven, familie en de liefde. En dan is er nog een zin die hem elke dag weer drijft. Die komt niet van een dokter of een motivational speaker. Die komt van zijn dochtertje: "Ik wil je altijd zien lachen." Dit is vandaag de dag het krachtigste medicijn voor Achille Polonara.
repubblica
