Spalletti's laatste avond, coaches komen en gaan, maar het Italiaanse voetbal gaat steeds verder achteruit

Naast de nederlaag tegen Noorwegen was een andere bittere constatering fataal: dat er in twaalf maanden tijd, van de nederlaag tegen Zwitserland tot het EK, weinig tot niets is veranderd. Een matig record met 4 overwinningen, 3 nederlagen en 2 gelijke spelen. Met slechts één echte uitschieter: de 3-1 in de Nations League in Parijs. Verder een nipte overwinning, met veel tegendoelpunten (16) en de indruk altijd in de problemen te zitten, zelfs met minder titelrijke teams die we ooit, net als Noorwegen zelf, met felle schoten zouden hebben neergehaald. Eerlijkheidshalve moeten we ook de 4-1 tegen Israël en de 2-2 tegen België, ondanks Pellegrini's uitsluiting, niet vergeten. Korte lichtflitsen en dan weer duisternis. In de donkere en stormachtige nacht van Oslo.

Kortom, een ramp. Hopen dat we vanavond Moldavië kunnen verslaan (ook al staan ​​ze 158e in de ranglijst, dat is niet zo vanzelfsprekend) en dat Spalletti vervangen wordt door een "veilige rijder" als Claudio Ranieri, maar het is terecht om te benadrukken dat al die verbazing over de inscheping met Noorwegen echt misplaatst is. Net als die verontwaardigde tonen op het verguisde shirt of het gebrek aan betrokkenheid dat onze Azzurri tonen, zijn die hypocriete tonen ook.

Maar waar verbazen we ons over? Zagen we niet hoe Acerbi, niet bepaald een verdediger die in de galerij der onvergetelijken zal blijven, de oproep met een sms'je weigerde? En zagen we niet in welke fysieke en mentale toestand alle anderen arriveerden? De ene helft klaar voor de vakantie, de andere voor de ziekenboeg. Uitgeput door een waanzinnig schema dat de verplichtingen vermenigvuldigt om de inkomsten te vermenigvuldigen van een voetbal die zichzelf tot uitputting toe opvreet.

Nu: Spalletti moet er een potje van gemaakt hebben. Er moet iets uit de hand gelopen zijn. Met zijn altijd ietwat ingewikkelde welsprekendheid die simpele dingen in wazige dingen verandert. En hij had bepaalde tactische keuzes kunnen vermijden die moeilijk snel te verwerken zijn. Spalletti stond echter niet op het veld tegen Noorwegen. Maar zagen we Barella en co?

Ze konden niet opstaan, ze konden geen goede dribbel maken, ze durfden nooit over de middenlijn te komen. Als Guardiola of Ancelotti op de bank hadden gezeten, zou er dan iets veranderd zijn? Dit is ons voetbal, versleten door een neurotisch seizoen en een kampioenschap waar Italiaanse spelers bijna een uitzondering vormen.

Naast Inter moet je bij de andere topclubs met een lantaarn zoeken. Vooral in de sleutelposities. Kijk maar naar Milan, waar alleen Gabbia nog Italiaans spreekt. Zelfs de nationale ploeg lijdt er uiteindelijk onder. Als die drie vier die het verschil maken geblesseerd uitvallen, zijn de anderen tweederangs spelers, niet gewend aan internationale vergelijkingen. Wij zijn ook erg aanmatigend. En we vergeten dat wij Rovella en Udogi op het veld hadden, terwijl zij die duivel Haland en dat bedwelmende talent Nusa, een pareltje van de Bundesliga, hadden.

Fabio Capello zegt het ook: we moeten de mentaliteit van de jeugdteams veranderen, onze talenten meer laten spelen, een minimum aantal Italianen in de basisopstelling voor alle wedstrijden afdwingen. Maar dit zijn nutteloze preken. Als Capello de coach was geweest, was hij vroeg of laat net zo geëindigd als Spalletti.

Zoals altijd zijn we erg theatraal. Het heeft geen zin om onze kleren te scheuren, om schandalen te roepen om onze tieners die wees zijn geworden door de zomers van het WK. Het probleem van Italië is dat we onszelf overschatten. We blijven teruggrijpen naar een glorieus verleden – de magische nachten, Tardelli's schreeuw, de gekwelde ogen van Totò Schillaci – dat allang verdwenen is. De laatste echte triomf, afgezien van het onwaarschijnlijke EK in Londen, dateert van Berlijn 2006 met Lippi. En toen? Hoeveel coaches zijn er in de loop der tijd afgehaakt? Willen we het hebben over het ontslag van Prandelli na de mislukking in Brazilië in 2014? En de algemene spot over Giampiero Ventura die in 2017 werd ontslagen omdat hij zijn eerste WK miste?

En die gênante dans met Mancini zelf, die zich schuldig maakte aan het voor de tweede keer op rij verpesten van het WK 2022 door die vreselijke play-off met Macedonië? En nu is het de beurt aan Spalletti, al werd hij verwelkomd als de man van de voorzienigheid, die zijn land te hulp schoot na de weinig spannende vlucht van zijn voorganger naar Arabië.

De architect van Napoli's Scudetto, Luciano, leek de juiste man op de juiste plek. Een winnaar, een coach die de wereld heeft rondgereisd en zelfs in een moeilijke omgeving als Rome goed heeft gepresteerd. Na minder dan een jaar komt hij gebroken uit dit avontuur, met tranen in zijn ogen weggejaagd door een voorzitter, Gabriele Gravina, die zeer bedreven is in het ontwijken van obstakels en ontslagen, ondanks een verloren WK uit en een laatste EK dat een museum van fouten is.

Trainers komen en gaan, maar Gravina blijft, ondanks de groeiende schuldenlast van het Italiaanse voetbal en het afnemende respect van clubs voor de nationale ploeg, gezien worden als een Assepoester die moet slikken wat het rijke en schuldenrijke klooster van het kampioenschap haar geeft.

Als we echt opnieuw willen beginnen, moeten we dat doen zonder onszelf nog meer leugens te vertellen, en ons bewust zijn van onze huidige beperkingen. Als we onszelf in plaats daarvan troosten door onszelf te blijven vertellen hoe goed we waren, riskeren we opnieuw te crashen.