Tadej Pogacars eerste in de Tour de France van 2025 is zijn honderdste

De Rampe Saint-Hilaire is een gemene straat midden in Rouen. Hij is in ieder geval oprecht: hij geeft openhartig toe dat hij een hellingbaan is en sluit hem uit op de manier van Sint-Hilarius tegen alle ketterij. De Rampe Saint-Hilaire was ook uitsluitend, zoals het met zijn 900 meter en een gemiddeld stijgingspercentage van 10,6 procent ook had moeten zijn. Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard bleven alleen achter , met hun tegenstanders die trap na trap achter hen aan slonken. Tadej Pogacar voorop, waardoor de meesten geen tempo meer konden maken, Jonas Vingegaard achter hem, vastgeklampt aan zijn wiel. Hij verloor het tempo slechts even, hij draaide zich om terwijl hij de inspanningen van anderen niet in de gaten hoefde te houden, hij miste een trap die hem een ​​paar meter kostte, en hij reed prompt weer in de slipstream van de wereldkampioen. Ze kwamen alleen boven, beiden buiten adem en met brandende benen. Geen van beiden had zin om verder te gaan. En ja, het was de moeite waard geweest, maar de Tour de France is nog maar net begonnen en er zijn nog genoeg mogelijkheden om het pad van de eenzame fietser te bewandelen.

Misschien was het wel ketters geweest om alleen de finish te proberen te bereiken, want tot aan de ingang van de Rampe Saint-Hilaire was de vierde etappe van de Tour de France van 2025 een ploegenkoers geweest. De groep verdeelde zich honderden kilometers lang in blokken van gelijke truien; het tempo dat Visma | Lease oplegde, een fiets die de groep op de voorlaatste klim van de dag, de Côte de Grand'Mare, kon uitrekken en in de afdaling in duizend subgroepen kon opsplitsen – ze hadden beloofd aan te vallen, ze houden zich aan hun woord –; de versnelling van UAE Team Emirates bij de start van de laatste klim, eerst met Jhonatan Narváez, vervolgens met Pavel Sivakov en ten slotte met João Almeida. Een perfect collectief. De weg maakte zich vrij voor de kopmannen, precies daar waar het asfalt kwaadaardig werd.

Zouden Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard al dit collectieve racen kunnen verpesten? Natuurlijk deden ze dat. Maar ze hadden geen zin om aan te dringen. En zo keerden onder de weinigen João Almeida en Matteo Jorgenson, die schimmen zijn van de Sloveen en de Deen, terug. Ze hervatten de symbiotische race, tenminste tot het moment dat het niet meer kon. Tot het laatste rechte stuk, waar teamgenoten geen nut meer hebben. Waar Tadej Pogacar op de pedalen ging staan ​​om Mathieu van der Poel niet weer te zien juichen.

De Nederlander probeerde zijn rivalen voor te blijven op de manier die hij verkiest, zoals hij dat in Boulogne-sur-mer aan het einde van de tweede etappe had gedaan . Deze keer verloor de Sloveen echter geen meter meer; hij sloot eerst bij hem aan en haalde hem vervolgens in. Tadej Pogacar won de vierde etappe van de Tour de France van 2025 met opgeheven armen, zijn honderdste overwinning in zijn carrière. Dat hij het derde cijfer bereikte in de geboortestad van Jacques Anquetil is toeval, maar niet overdreven. Want misschien mist de Sloveen de elegantie van de Fransman op de fiets – iedereen mist de elegantie van de Fransman op de fiets –, maar het zijn renners van hetzelfde hout gesneden: dat van kampioenen.

Mathieu van der Poel, tweede aan de finish, blijft in het geel. Tadej Pogacar zal genoegen moeten nemen met de bolletjestrui, die zijn ploeggenoot Tim Wellens hem gisteren afpakte om hem de verloren tijd bij de prijsuitreiking te besparen: dat is niet de trui waar de Sloveen van droomt.

Dat bolletjestruije dat vijftig jaar oud wordt, zou Lenny Martinez maar al te graag dragen. De Fransman had zich een andere Tour de France voorgesteld, een Tour de France van topklasse. Hij moest zijn plannen onmiddellijk wijzigen. Hij raakte verdwaald in de wind van Lille , hij bleef hangen in de richting van Boulogne-sur-Mer. En dus begon hij te vluchten, op zoek naar een verklaring voor die drie weken. De twee punten die hij verdiende – terwijl hij met Jonas Abrahamsen, Thomas Gachignard en Kasper Asgreen op zoek was naar een onwaarschijnlijke Normandische glimlach – zijn schaars en niets, maar ze vormen in ieder geval een beginpunt.

Meer over deze onderwerpen: