Wimbledon: ongelooflijke prestatie van de mens in het licht van machine- en kunstmatige intelligentietechnologie

Ik had het geluk een ronde van het tennistoernooi van Wimbledon te mogen bijwonen . Zodra ik op de tribune zat, voordat de wedstrijd begon, merkte ik een verschil met andere jaren: er was niet eens een lijnrechter. Als er iets verandert in Groot-Brittannië, is dat een verstoring van een geconsolideerde liturgie, een discontinuïteit die destabiliseert. Terecht of onterecht, ondanks het voortdurende streven naar economische en sociale moderniteit, bewaart de Britse wereld tradities en rituelen als geen ander land ter wereld.

Althans, zo lijkt het mij. Het is geen politieke kwestie tussen Labour en de Tories ; ongeacht de partijnaam, Groot-Brittannië is een conservatief land. Of, zo u wilt, traditionalistisch. Heel traditionalistisch. De afwezigheid van grensrechters op de grasbanen van Wimbledon was een beetje een schok.

Maak je geen zorgen, alles verliep prima met de wedstrijddynamiek. Kunstmatige intelligentie zorgde ervoor. Een complex systeem van camera's, videobewaking en regels opgeslagen door een supercomputer zorgde ervoor dat de wedstrijd kon doorgaan, zelfs met vocale begeleiding – wederom, de stem was synthetisch, computergestuurd – gesimuleerd in een harmonieuze (en politiek correcte) afwisseling tussen vrouwen- en mannenstemmen.

De enige menselijke aanwezigheid die nog op het veld overbleef, naast de spelers, was de scheidsrechter op de tribune. Bijna de hele wedstrijd lang was zijn rol duidelijk nutteloos. Een notaris, ontdaan van alle gezag, die de wedstrijd min of meer volgde zoals de andere duizend toeschouwers. Dan plotseling het onverwachte. Een schot gaat duidelijk buiten de lijnen, voorbij de achterlijn; niets om twijfel te zaaien; de lijn bleef minstens een handbreedte verwijderd van het contactpunt tussen de bal en het gras. En toch is de gebruikelijke synthetische stem – het had een man moeten zijn, om de afwisseling te respecteren – niet te horen, met "kunstmatige" precisie, die de "uit" veroordeelt die iedereen verwachtte.

Zelfs de spelers op het veld verwachtten het. Zelfs de scheidsrechter op de tribune verwachtte het. In plaats daarvan stilte. Eerst de stilte van de gemiste "uit". Daarna, na de score-update – wederom ingegeven door de kunstmatige intelligentie zelf – die de fout had verwerkt alsof die niet was gebeurd, werd de stilte in het publiek een gezoem.

De speler die het slachtoffer was van de "kunstmatige" fout had moeten serveren, maar hij aarzelt. Hij kijkt naar het publiek en draait zich dan naar de scheidsrechter, die vastbesloten lijkt iets via zijn koptelefoon te horen. Hij steekt een arm op en roept: "Stop." Het is officieel: Wimbledon, er is een probleem. Terwijl alles stilvalt, begint de menselijke scheidsrechter op de tribune een conference call: hij luistert niet alleen via zijn koptelefoon naar wat er gezegd wordt, maar reageert via zijn microfoon, die echter gedempt is.

Er verstrijken een paar minuten. Vanaf zijn plek zet de scheidsrechter zijn microfoon weer aan en kondigt aan wat iedereen al gehoord heeft: "Het kunstmatige-intelligentiesysteem is tijdelijk defect. Het wordt binnenkort hersteld en we kunnen de wedstrijd hervatten." Er ontstaat algemene opluchting, met voorspelbare opmerkingen die in Italië serieuzer zouden zijn geweest: "Het is misschien kunstmatig, maar dat is de intelligentie!"

De synthetische stem keert terug, dit keer een vrouwenstem, en vat de score samen, alsof de bal nooit uit was gespeeld . De scheidsrechter voegt vanaf zijn positie zijn eigen stem toe om het te verduidelijken: "We herstellen van vóór de kanteling. We spelen de bal opnieuw." Maar hoe? Geven menselijke ogen en intelligentie toe aan de fout van de kunstmatige? Iedereen had de bal uit gezien. Het was een "15" tegen degene die had gemist. Het was overduidelijk, vanzelfsprekend.

Maar nee. Als de machine een fout maakt, moet alles opnieuw. Het menselijk oog, dat de fouten van de speler en de AI zag, is niet genoeg. Nee, mensen zijn definitief van hun autoriteit beroofd, buitengesloten. Ze kunnen niet meer ingrijpen. We beginnen opnieuw waar de machine stopte met werken. Zijn fout doet er niet toe; de ​​realiteit, ontdaan van zijn controle, wordt uitgewist, alsof er niets is gebeurd. Hoe zullen we het zeggen? Het is een ongelooflijke overgave van de mensheid aan machines en technologie.

Als we een opmerking in de stijl van Veltroni zouden willen maken – toen er controverse ontstond over films op tv die werden onderbroken door reclame – zouden we kunnen zeggen: “je kunt een emotie niet onderbreken” .

Maar er is meer: ​​was het nodig? Was het echt nodig om kunstmatige intelligentie te verkiezen boven menselijke grensrechters (misschien met behulp van het soort VAR dat we in Parijs of Rome zagen)? En nogmaals: waarom moeten we, geconfronteerd met een flagrante fout van de machine, ons als een inferieure soort overgeven en het niet aandurven om de vrucht van zijn (veronderstelde) evolutie tegen te spreken?