Zondaar, "De Meester" en de zoete kracht van de nederlaag

Over hetzelfde onderwerp:

"Il Maestro", met Pier Francesco Favino in de hoofdrol, komt dezer dagen uit. De film gaat over tennis, en het zijn de jaren 80. Favino , een voormalig mislukt talent, coacht een getalenteerde dertienjarige. Dit leidt tot een verhaal, een film waarvan ik niet eens weet hoe hij is, na slechts een paar vluchtige recensies gelezen te hebben. Het enige wat we weten is dat de vader van de jongen een ingenieur is die zijn zoon onderdrukkend behandelt, met als doel hem tot kampioen te maken. De film raakt een tijdloos thema: de groei van een jongen in de sport en de rol van ouders. Met Sinner worden we geconfronteerd met een geval dat zowel vergelijkbaar als totaal anders is. De Zuid-Tiroler verliet zijn familie op ongeveer dezelfde leeftijd als het jonge talent dat in de film wordt afgebeeld, maar op totaal andere manieren. Het lijkt erop dat Jannik, vertrekkend naar Bordighera voor Piatti, afscheid nam van zijn vader Hanspeter met een simpele handdruk en vervolgens, zonder om te kijken, op weg ging naar het eerste echte avontuur van zijn jonge leven.

Vanaf dat moment begon onze – en ik benadruk onze – kampioensopkomst, gekenmerkt door eenzaamheid, afstand, opoffering en droge telefoontjes naar huis. Hoeveel zijn er zoals hij? Niemand. Niemand is zoals Jannik. Ik wijs hierop omdat ik hier en daar (ik ken sommige clubs goed) vaders en moeders (maar vooral vaders) begin te zien die hun kinderen voorbij hun natuurlijke fysieke en mentale grenzen pushen. Tennis in Italië ligt nu op ieders lippen, het overtreft zelfs voetbal. Sinner wordt zelfs overschat, door zijn keuzes op te delen in kleine stripverhalen waarin iedereen het goede, het slechte, de machtigen en de zwakken ziet. Hij is Italiaans, hij is geen Italiaan. Hij ontduikt belastingen, hij staat aan de schandpaal, nee, wat maakt het uit. Hij is knap, hij is niet knap. We hebben zijn leven bevroren als een schilderij aan de muur, de tv waarop hij optreedt. Maar gelukkig heeft Jannik gesproken (strips spreken), en hij heeft op een onverwachte manier gehandeld . Hij deed het onlangs met een prachtig interview op Sky. Hij ging verder dan het clichématige "Ik heb goed tennis gespeeld, we zien morgen wel." Hij legde uit wie hij is, in simpele woorden (we zouden allemaal van onze woorden moeten houden), en voor het eerst zag ik een man.

En toen dacht ik aan de jonge hoofdpersoon van de film die ik nog moet zien, maar met wie ik me nu al volledig identificeer. Wie weet hoe ze hem hebben opgevoed! Ook ik was een jongen met een racket in mijn hand, net als de leerling van Maestro Favino. Ik zat vol dromen en angsten. Mijn vader was dokter, helemaal opgegaan in zijn werk, en wist niets over mij, over mijn atletische zwakheden. Ik verloor vaak, bijna altijd, hoewel ik redelijk goed speelde. Ik groeide op met een cultuur van nederlagen. Nu mijn vader me leest (ik weet dat jij dat doet), kan ik alleen maar zeggen dat die nederlagen zoet waren, juist omdat niemand ze me ooit kwalijk nam. Niet mijn vader, niet mijn moeder, en zelfs niet, in al die jaren, het leven zelf.

Meer over deze onderwerpen: