Vanavond, kijk omhoog: de maan staat laag zoals hij in twintig jaar niet is geweest

Leuk, als je alleen bent of liever met gezelschap, is om te begrijpen wat we op de maan "zien". We weten heel goed, we zijn er ook geweest, dat de maan uit vast materiaal bestaat, vooral rotsachtig. Maar wat zien we op aarde aan het oppervlak dat ons wordt getoond?

Zien we een gezicht, twee grote ogen en een nog grotere mond, zoals we dat op de basisschool leerden? Of zien we een konijn, zoals de Chinezen, Japanners en Koreanen? Of een oude dame met een zak kolen op haar schouders, zoals in België en omstreken? Of tenslotte een krokodil, zoals de bewoners van West-Afrika?

Het is het fenomeen dat bekendstaat als pareidolie, waardoor onze hersenen willekeurige vormen, zoals kraters en maanbergen, als iets vertrouwds beschouwen. Het komt ook voor bij sterrenbeelden die sterk afhankelijk zijn van de cultuur van degenen die ernaar kijken: de westerse sterrenbeelden verschillen volledig van de Chinese, ook al zagen Grieken en Latijnen, of de Chinezen, dezelfde sterren.

Een spel om samen te spelen, dat, zoals gezegd, al eindigt als je zelfs maar een kleine telescoop gebruikt. Sterker nog, er verschijnen dan bergen, valleien en "zeeën" die nog nooit water hebben gezien, aangezien het uitgestrekte gebieden zijn die zijn ontstaan ​​door oude lavastromen die waarschijnlijk plaatsvonden na de vorming van de maan, die we dateren van 4,5 miljard jaar geleden.

Het is spannend om, kijkend naar de maan, je voor te stellen en terug te denken aan wat deze trouwe metgezel van ons leven heeft betekend, en nog steeds betekent, voor de mensheid, die zich helaas snel verwijdert: 3,8 centimeter per jaar. Dat lijkt een kleinigheid, maar het is enorm als je bedenkt dat een miljoen jaar niets voorstelt, zeker als we het hebben over een systeem dat miljarden jaren op zijn schouders draagt.

We hebben er altijd al naartoe willen gaan, van de Griekse mythen die haar tot godin maakten, tot de dromerige pagina's van Baron Münchhausen, die er per kanonskogel naartoe gaat, tot Astolfo die in Jeruzalem Verlost met Johannes de Doper meevliegt om de dappere Orlando en vele anderen te redden, zelfs Pulcinella die erheen gaat, alleen hij weet hoe, met een schip dat aan een soort rek wordt getrokken. Hij zal het aantreffen, bewoond door gigantische vogels die hem zullen inspecteren, en uiteindelijk zal hij veilig terugkeren om het avontuur op zijn eigen manier te vertellen.

De Maan, een filmster van het eerste uur, is de hoofdpersoon in A Trip to the Moon van Georges Meliès uit 1902, een spottende en goed gemaakte satire op wetenschappers en denkbeeldige bewoners van de maan. Het aantal films over de maan is eindeloos, maar om bij de oorsprong te blijven, kun je, ook op YouTube, Frau im Mond bekijken. Een zeer actueel thema, aangezien er nog nooit een vrouw op de maan is geweest, maar de grote Fritz Lang laat haar er zonder problemen in sportkleding aankomen. Ook de moeite waard om te zien om te begrijpen hoe een raket en zijn reis destijds werden bedacht.

Wil je de sensatie van de astronauten tijdens de verschillende Apollo-missies ervaren? Met Google Moon kun je een virtuele wandeling maken over het maanoppervlak.

Mocht het bewolkt zijn, dan kunt u op 11 juni vanaf 21.30 uur live meekijken op de website van het Virtual Telescope Project, dankzij de instrumenten die in Manciano, in de provincie Grosseto, zijn geïnstalleerd.