Het achterlaten van de vermiste

In een artikel dat afgelopen weekend werd gepubliceerd, werd de vraag gesteld waarom de kwestie van vermiste personen voor zoveel journalisten en media in het land een secundair thema is. Ik denk dat daar veel waarheid in zit. Gisteren en eergisteren heeft bijvoorbeeld vrijwel niemand aandacht besteed aan het rapport Namen zonder lichamen en lichamen zonder namen, geproduceerd door de organisatie Causa en Común. Er zal worden betoogd dat de gepresenteerde en geanalyseerde cijfers repetitief zijn. Maar 53.261 verdwijningen tijdens de zesjarige ambtstermijn van López Obrador kunnen geen herhaling van het nieuws zijn, en ook niet het feit dat het aantal vermiste personen met meer dan 120.000 toeneemt, of dat de straffeloosheid rond de 99% ligt, of dat in dit labyrint van terreur de afgelopen twee jaar slechts 15 mensen zijn geïdentificeerd, of dat 54% van de vermisten vrouwen zijn en 76% minderjarigen, of dat slechts 60 forensische centra lijken kunnen opslaan, of dat in 100 dagen van de huidige regering 4.120 mensen zijn verdwenen, 41 per dag, of dat, zoals het document concludeert, het Nationale Zoeksysteem “niet bestaat, aangezien de commissies en aanklagers die het vormen lijden aan een gebrek aan middelen en institutionele steun.” Ja, er is sprake van verwaarlozing van de ontbrekende personen, ze zijn niet belangrijk. Het is onvergeeflijk.