Wat een manier om een ​​film te verpesten!

De 97e jaarlijkse Academy Awards worden zondag uitgereikt. The Substance, een speelfilm geregisseerd, geschreven en mede geproduceerd door Coralie Fargeat, heeft vijf nominaties, waaronder die voor beste film. Hij verdient het niet, net zoals hij het niet verdiende om de prijs voor het beste scenario op het filmfestival van Cannes te krijgen.

En de scenarioschrijver en regisseur hebben deze film gewoonweg verpest.

Wat een verspilling. Het verhaal was goed, uitstekend geacteerd, met een spannend tempo, kortom, de eerste twee derde van de film waren echt cool en plotseling, in het derde deel, verandert The Substance in een monster, letterlijk.

Ik heb er persoonlijk bijna twee uur lang op het puntje van mijn stoel gezeten. Ik werd er niet moe van om de regisseur te vervloeken. Het veranderde een geweldige film in een onnodig lachertje. Van het dramagenre gaan we over op een mix van komische horror en bloederigheid. We eindigen met belachelijke scènes die geschikt zijn voor tieners die in de stemming zijn om bang te worden en te lachen.

Het eindproduct is een churro.

Ik wilde de popcorn naar het scherm gooien (ik deed het niet uit respect voor de bioscoop).

Ik begrijp dat de filmindustrie nieuwe manieren moet vinden om verhalen te vertellen. We zijn de remakes , herhalingen, gerecyclede content en fictieve universums zat. Ik vind het leuk als schrijvers en regisseurs op zoek gaan naar iets anders. De substantie is, ten slechte.

Ik wil het verhaal niet verklappen voor degenen die het nog niet gezien hebben. Ik moet er nog even bij vermelden dat de film de traditie van Oscar Wilde 's klassieke roman The Picture of Dorian Gray voortzet, over de zoektocht naar eeuwige schoonheid naarmate het personage ouder wordt. De kans voor een vervloekt pact om de eeuwige jeugd en schoonheid te behouden doet zich voor. Maar zoals alles in het leven, heeft het een hoge prijs.

De mooie, ambitieuze en succesvolle Elisabeth Sparkle wordt 50 en wordt ontslagen. Ze is een televisiepersoonlijkheid in een populair fitnessprogramma waarvan de kijkcijfers dalen. Plotseling, zonder werk, valt de volle last van een plotselinge vroegtijdige ouderdom op hem.

Fifty-something Sparkle wordt gespeeld door de geweldige Demi Moore , die met haar schorre, sensuele stem een ​​van mijn jeugdfavorieten was in films als St. Elmo's Fire en Ghost . Demi is eigenlijk al in de zestig; Toch behoudt ze haar schoonheid, die ze ons openlijk toont in The Substance . Ze verdient de Oscar voor beste actrice, waarvoor ze genomineerd is. Met deze nieuwste film laat Moore zien dat hij een geweldige acteur is, een talent dat hij kwijtraakte in de jaren dat hij zich bezighield met het maken van ronduit smakeloze films.

De rol van de jonge Sparkle, die nu de naam Su draagt, wordt gespeeld door de prachtige (het kan ook niet anders) Margaret Qualley . Zijn optreden is ook briljant. En dat is wat het eerste deel van de film zo geweldig maakt: de onvermijdelijke confrontatie tussen de oude vrouw en de jonge vrouw, die, zo worden ze er steeds aan herinnerd, dezelfde persoon zijn.

De kijker wordt voortdurend geconfronteerd met morele en existentiële dilemma's. De stof is ongemakkelijk, maar zet ons tegelijkertijd aan het denken. Leven we niet in een tijd waarin mensen niet weten hoe ze met waardigheid oud kunnen worden en waarin ze bereid zijn tijd en geld te besteden aan middelen om hun leeftijd te verbergen? Hoe ver kun je gaan in deze zoektocht naar eeuwige jeugd?

Laatst kreeg ik via WhatsApp een bericht binnen van een onbekende telefoon, waarin werd beweerd dat “de ware essentie van de jeugd wel degelijk bestaat.” Meeliftend op de mediagolf van de film meldde “dokter” Esmeralda Bastidas , een expert in regeneratieve geneeskunde, well-aging en biohacking : “Tegenwoordig leven we langer, maar de kwaliteit van leven is niet altijd optimaal. De meesten van ons verlangen ernaar om de energie, vitaliteit, gezondheid, schoonheid en frisheid van de jeugd te voelen.” Hij adviseerde daarom een ​​nieuwe stof die ‘de menselijke prestaties verbetert door het hacken of resetten van de informatie in cellen die de ontwikkeling van ziekten bevordert en het bevorderen van de gezondheid door middel van zes belangrijke hulpmiddelen.’

Aha. Het oude verhaal over wonderbaarlijke genezingen.

Ik heb The Substance uit filmdiscipline afgekeken, hoewel ik de laatste paar minuten wel last had van de woede over een goede film die verpest was. Een stuk stront. Net als het hoofdpersonage wordt de film grotesk.

X: @leozuckermann