Céline Dion of waarom wat we vandaag als troep beschouwen, morgen alweer een relikwie kan zijn.

Het was in de nasleep van "My Heart Will Go On" en de beroemde fluit uit "Titanic" die je oren doorboorde en je 's nachts nachtmerries bezorgde. Canadezen hadden er al een hekel aan, maar toen begon de rest van de wereld er ook last van te krijgen. Céline Dion en haar romantische ballade waren jarenlang het mikpunt van muziekcritici en stonden op bijna elke lijst met meest gehate nummers ooit. "De op één na ergste tragedie die de legendarische oceaanstomer veroorzaakte, blijft de mensheid jaren later achtervolgen" en "Ik denk dat veel mensen liever door het spijsverteringsstelsel van een anaconda worden verwerkt dan een dag Céline Dion te moeten zijn" waren enkele van de mildere recensies die werden gepubliceerd.

De uitvoering van Céline Dion is misschien wel een van de voorbeelden waarbij muziekcritici het meest uit de pas liepen met de smaak van het publiek, want hoe meer ze gehaat werd, hoe meer ze verkocht. 18 miljoen exemplaren. Naast het winnen van prijzen zoals de Oscar en de Golden Globe voor Beste Originele Nummer in 1998 en vier Grammy's in 1999, leek Dion altijd glimlachend naar buiten te komen wanneer ze die won, waarmee ze Dalí's citaat eer aandeed: "Of ze het nu goed of slecht zeggen, het belangrijkste is dat ze het over mij zeggen."

Carl Wilson beschrijft dit alles in zijn boek Shitty Music: A Romantic Essay on Good Taste, Classism, and Prejudice in Pop (Blackie Books, 2016). Het boek ontvouwt zich als een 'vijanden worden geliefden'-plot, waarin muziekauteur Carl Wilson probeert te begrijpen wat er schuilgaat achter het succes van een van de meest gehate artiesten door critici en meest geliefde door het publiek. Gedurende het essay schudt Carl Wilson zijn snobisme en klassisme van zich af, om uiteindelijk te luisteren vanuit een positie die hem voorheen niet was gelukt. Om alvast een spoiler te geven en teleurstelling te voorkomen: verwacht geen laatste kus, maar eerder een soort omhelzing op de boeg van de Titanic, waarbij Wilson zijn armen uitstrekt en Céline zijn heupen vasthoudt.

Een van de meest interessante punten van het essay is hoe nostalgie de ordinaire troep uit het verleden verandert in relikwieën van de toekomst. De geschiedenis zit er vol mee: van Britney Spears tot elk nummer in Cachitos . Ik heb hier de afgelopen dagen over nagedacht, met het eindeloze, flauwe debat over wat een kutnummer is en wat niet. Alles. Niets. Het maakt niet uit. De tijd wist de sporen van kritiek uit, en alles wat overblijft is wat ons een zomer op een dorpsfeest deed genieten. De dansen. De diva's. Kitt en de auto's uit het verleden. De vals spelende fluit. De gorilla's.