De extase van de ravecultuur

Techno, woestijn en trance. En een verrassend succes bij het publiek. Van een gefascineerd publiek dat geen lof spaart, tot een publiek dat de zaal voortijdig verlaat. Gesterkt door de Juryprijs op het Filmfestival van Cannes, was Sirat van Oliver Laxe van 10 tot en met 13 juni de derde meest bekeken film in Spanje, na Hoe tem je een draak en Lilo & Stitch . De extatische wereld van openluchtraves vindt zijn weg naar het grote scherm met dat pad, dat spoor, die brug over de hel, fijner dan een haar en scherper dan een zwaard, die mensen moeten oversteken om na hun dood het paradijs te bereiken, in de islamitische wereld aangeduid met het woord sirat . Een pad, in dit geval, naar andere staten.

"Ik had die raverfiguren graag wat beter willen leren kennen, iets intiemer, om ze beter te leren kennen. Maar ik begrijp de impact van Sirat en ik heb ervan genoten. Wat me het meest raakte, waren de beelden en het geluid", zegt Cris, een kunstenares die jarenlang raves in de openlucht bezocht. Ze herinnert zich de wereld van antifestivals, zoals AntiSónar. "Ik ben een slaper. Ik stapte om zeven uur 's ochtends op mijn fiets en ging erheen, en danste vanaf het begin gratis." En ze merkt op dat ze de ravewereld vooral leuk vond "omdat het een niet-kapitalistisch feest was." Er was meer. Ik herinner me dat ik op de rave na het Creamfields-festival, op het strand van Villaricos, wakker werd en soep aangeboden kreeg. Het leek me het allermooiste. Ze worden altijd geassocieerd met drugs, die er ook waren, maar er heerste een gevoel van saamhorigheid. Ik herinner me dat ik crème op de verbrande huid van mensen smeerde en veldflessen ronddeelde – Sirats openingszin is daar een voorbeeld van. Je leert elkaar niet kennen door te praten, maar vele uren dansen, visueel en fysiek contact maken met mensen, creëert een vluchtige vriendschap die veel hartelijker is dan je zou denken als je de rave van kilometers afstand hoort.

“Zulke verschijnselen zullen altijd blijven bestaan, omdat er een heel archaïsche connectie mee bestaat.”

"Het is," benadrukt Cris, "een muzieksoort waar ik erg van hield, drum-'n-bass, breakbeat, hardtechno. Ik voelde me erg verbonden met de bas, wat ook terugkomt in Laxe's film, dat gevoel dat de aarde trilt. Er is een connectie met de muziek, maar ook met de beweging, de bounce, de community... Het is wat ons doet geloven dat we elkaar beter kennen na tien uur dansen met mensen. En daarnaast dans ik graag overdag, buiten." Een Dionysisch moment: "Zulke fenomenen hebben altijd bestaan, bestaan, en zullen op de een of andere manier blijven bestaan, omdat er een heel archaïsche vorm van connectie is."

De ravecultuur ontstond eind jaren tachtig met muziek uit de VS die doordrong in plaatsen zoals het Thatcheriaanse Engeland en zijn gehavende arbeidersklasse. Simon Reynolds vertelt in zijn boek Energy Flash: A Journey Through Rave Music and Dance Culture (Contra) dat "de voetbalwedstrijd en het pakhuisfeest de arbeidersklasse een van hun weinige kansen boden om een ​​gevoel van collectieve identiteit te ervaren: deel uitmaken van een ' wij' in plaats van een machteloos, geatomiseerd 'ik'. " In San Francisco, zegt hij, zochten raves naar een hoger bewustzijn en prezen ze de dj als een digitale sjamaan. In Los Angeles was de rave- explosie meer hedonistisch.

Lees ook

Reynolds praat over de vroege acid house en het cruciale belang van MDMA, ecstasy en de empathische effecten ervan. "Het voert je buiten jezelf, in een gelukzalige fusie met iets dat groter is dan het ellendige, geïsoleerde zelf," merkt hij op, "het is de drug van het wij." En hij wijst erop dat er in de ravecultuur een andere manier is om muziek te gebruiken, ongeacht de titel van het nummer of de artiest, en dat "terwijl rock een ervaring vertelt, rave een ervaring construeert." "Kan een cultuur gebaseerd zijn op sensaties in plaats van op waarheden, op fascinatie in plaats van op betekenis?" vraagt ​​hij zich af. Hij antwoordt: "Hoewel ik het vermogen ervan om mijn geest leeg te maken prijs, heb ik ontdekt dat deze onnozele muziek veel stof tot nadenken geeft (...) het gebruikt geluid en ritme om psychische landschappen van ballingschap en utopie te construeren."

Een van de ravers halverwege de jaren negentig was Pistolero, die zijn bijnaam kreeg omdat hij met zijn handen danste alsof hij schoot. "We hadden een groep vrienden en we organiseerden raves door heel Spanje. Sónar, Benicàssim, Festimad, Dragon Festival – we maakten er een ware rel van onder een tunnel of in een verlaten klooster. Er was een enorme energie; techno en elektronische muziek waren gearriveerd, en we begonnen feesten te geven omdat veel van onze vrienden in onze groep wilden draaien, als dj. En dat gaf ons veel vrijheid; je hoefde geen entree te betalen of je op een bepaalde manier te gedragen. Je verkocht blikjes bier voor één euro en ging daarna opruimen en wat extra apparatuur kopen."

De ravecultuur ontstond eind jaren 80 met muziek uit de VS.

En hij herinnert zich dat "er veel verschillende mensen kwamen; je hoefde je nergens voor te kleden. Je wilde er gewoon bij zijn. En de kracht van de muziek raakte veel mensen, die voor zichzelf zorgden. Er was een verlangen om nieuwe mensen te ontdekken." Hij herinnert zich een paar confrontaties met de oproerpolitie, "hoewel de politie je normaal gesproken gewoon vroeg om op te ruimen", maar in het nieuwe millennium verbood een wet "zelfvoorzienende geluidsinstallaties op straat; ze namen je apparatuur in beslag." Dat schrikte velen af.

"Drugs waren essentieel in die tijd om van vrijheid te genieten, maar wat er ontstond was een eenheid, als een familie, er was opwinding. De energie vulde je; je wist dat het spectaculair zou worden, een open avond, dat alles mogelijk was. Dat motiveerde iedereen om te gaan. Tegenwoordig merk ik dat er meer drugsmisbruik is, van heel jonge mensen die erg ouderwets zijn", erkent hij.

McKenzie Wark, hoogleraar Cultuurwetenschappen, schrijft in Raving (Black Box) dat ze geïnteresseerd is in ‘mensen voor wie rave een gezamenlijke praktijk is die het mogelijk maakt dit leven te verdragen’, een praktijk die een tijd opent ‘buiten alle andere tijden’ en het mogelijk maakt, voor 75.600 beats, om ‘afwezig te zijn in het angstaanjagende verhaal van elf uur ’s avonds tot acht uur ’s ochtends, om deze andere tijd en elkaar te waarderen’.