Een oog in oog met Goya

Het ene schilderij lacht, het andere zwaait en weer andere kijken scheef. De toeschouwer is een andere wereld binnengegaan; Van Goya. Hij is er niet alleen binnengekomen, maar heeft er ook interactie mee. Zijn zelfportretten vormen een aanvulling op zijn andere werken. Goya kijkt ook, groet en glimlacht. Hij is zelf verantwoordelijk voor de presentatie van zijn stukken, die nu verder gaan dan het doek en beweging aannemen. De afgebeelde schilder bevindt zich in de derde ruimte van de meeslepende Goya Universe- ervaring. Tussen Licht en Duisternis, geproduceerd door Layers of Reality. Een overgang door zijn persoonlijke en idealistische verlangens, met objecten en 25 originele gravures van de kunstenaar, en ook door zijn schaduwen en wanhoop, met het donkerste portret van de schilder. Een rondleiding langs elf tentoonstellingszalen waarbij de toeschouwer verbijsterd toekijkt hoe de werken tot stand komen.

De Naakte Maja , die niet naakt is en in de derde zaal ook niet echt aanwezig is, lijkt zich aan de andere kant van Goya's portretten te bevinden. Zijn ogen zijn op niets gericht. Maar het is een oefening in digitale magie die speelt met de perceptie van de kijker; maar hij ziet haar niet echt. Je ziet het wel, maar het is een audiovisuele truc.

De meeslepende ervaring is vanaf vandaag tot en met 30 april te bezichtigen in het Centre d'Art Amatller

Het is één ding om de schilderijen van Goya te kennen, maar je verdiepen in de artistieke creaties van de auteur is iets heel anders. Een personage in zijn werk worden, dezelfde ruimtes bewonen en door zijn creatieve periodes heen bewegen, is een mogelijkheid die nu werkelijkheid wordt. Een menselijk en artistiek portret gebaseerd op de ervaring van de schilder, die deze overschrijdt en vervolgens terugkeert naar de beginsituatie om er een einde aan te maken. De vierde wand doorbreken.

Een interactieve versie van kunstenaar Franc Aleu maakt het mogelijk om de “ Goytized ” versie van elk kunstwerk te bekijken. Ga op een kruk zitten in de vierde zaal van de tentoonstelling, ingericht door het Centre d'Art Amatller, kijk in de camera en wacht tot de foto is genomen. In plaats van een digitaal beeld ziet u een portret op uw monitor verschijnen. Een schilderij van jezelf, alsof het door Goya in zijn donkerste periode was gemaakt. Het is niet mogelijk om jezelf in zijn geheel te herkennen; Er zijn echter wel overeenkomsten in de duistere karaktereigenschappen die op het scherm verschijnen. Niet vanwege hun identiteit, maar vanwege de manier waarop de uitingen worden geïdentificeerd.

En plotseling, duisternis. Mensen die lijden, met verminkte gezichten en pijn, heel veel pijn. Er vindt een herinterpretatie plaats van de gebeurtenissen van 2 en 3 mei. Zonder waarschuwing of reactievermogen. De schilderijen maken nu gebaren, de gezichten krijgen een identiteit, het lijden wordt tastbaar. De bewegende beelden hebben een visueel verhaal gekregen. De muziek, gemaakt door kunstmatige intelligentie, helpt het geweld van de gebeurtenissen te integreren in de beleving van de kijker. Het publiek kent het schilderij uit het hoofd, al ervaart men het nu anders. De donkere vlekken zitten niet op de juiste plek, de wanhoop van de ogen spreekt niet meer alleen in beelden. De schietpartijen lijken echt.

Naarmate de tentoonstelling vordert, wordt de synergie met de kunstenaar groter. Goya's universum wordt steeds minder als buitenaards ervaren. Er zijn veertien zwarte schilderijen te zien die hij maakte tijdens zijn verblijf in El Quinto del Sordo. Ze doen dit in een meeslepende ruimte waarin de kunstwerken langs de muren bewegen, met elkaar botsen en bewegen. De hele kamer doet denken aan Goya. Van het oppervlak tot de grond betoveren de projecties de ruimte.

Met een virtual reality-bril wordt de zintuiglijke ervaring vermenigvuldigd. Acht minuten lang vaart hij langs de rivier de Manzanares, terwijl de werken van de kunstenaar verschijnen en verdwijnen. De toeschouwer stapt binnen in de beroemdste doeken van de schilder. Hier bewegen de werken niet alleen; Ze kijken toe, volgen en verslinden zelfs. De Saturnus van Goya verslindt niet langer een zoon, hij verslindt de toeschouwer.

Op 30 april gaat Goya op internationale tournee. Hij zal zijn schilderijen en bezittingen ophalen en Barcelona verlaten. Niet zonder eerst een zijwaartse glimlach te hebben geplaatst.