Emmanuel Mouret, de filmmaker van de liefde
De Fransen hebben als geen ander het gevoel van liefde weten te verzilveren. Het klinkt dan ook gedurfd om Emmanuel Mouret (Marseille, 1970) te omschrijven als dé regisseur van de liefde . Maar dat is hij ook. Sinds zijn debuut in de jaren negentig heeft hij het thema liefde verkend in een oeuvre dat inmiddels meer dan een dozijn speelfilms omvat, zij het altijd vanuit een komisch en lumineus perspectief, maar tegelijkertijd beschouwend en zelfs filosofisch. Hij verwierf bekendheid in ons land met de ensemblekomedie L'art de la légance (2011), zijn zevende speelfilm. Met zijn volgende film, Caprice (2015), nam hij afscheid van de periode waarin hij de held was geweest van zijn eigen misavonturen, een mix van Woody Allen en Jacques Brel, om te groeien als filmmaker, altijd vergezeld door zijn director of photography Laurent Desmet, met de meesterlijke The Things We Say, the Things We Do (2020) en Chronicle of a Fleeting Love (2022), twee films die, vanwege het discursieve karakter van de dialogen, helemaal niet naturalistisch, en de voortreffelijke opvoeding van hun personages, in het licht van zijn eerdere bewerking van Diderot, Mademoiselle de Joncquières (2018) –uitgebracht op Netflix als Lady J (sic)–, konden worden gezien als historische films die zich in het heden zouden afspelen, zonder opzichtige jurken, maar met de intellectuele eisen en flirterige arrogantie van de Verlichting.
Door de onvoorwaardelijke liefde die hij aan zijn personages schenkt en de frisheid van zijn perspectief, doen zijn films misschien ook denken aan die van Guillaume Brac, een andere filmmaker die aan deze kant van de Pyreneeën niet voldoende bekend of geprezen is. Brac is echter wel regisseur van de prachtige All aboard! (2020), die zich richt op een populaire, verre van burgerlijke cinema, terwijl Mourets personages eerder geneigd zijn om in musea rond te hangen, naar klassieke muziek te luisteren of elkaar toevallig te ontmoeten in heruitgavebioscopen.
Regisseur Emmanuel Mouret weet de liefde op een komische en heldere, maar toch doordachte manier vorm te geven.
In Three Friends , dat vanaf 11 juli in de bioscoop draait, is Vincent Macaigne meer een afwezigheid dan een aanwezigheid. Zijn personage sterft al snel en verandert in een vluchtige ex-man, een vriendelijke geest: "Je zou kunnen zeggen dat hij met zijn dood zijn therapie heeft voltooid, dat hij al zijn problemen heeft opgelost met bezitterige liefde. Hij is eindelijk in staat tot een zuiverdere, meer ontspannen, tedere liefde", vertelt Mouret ons met zijn gebruikelijke charme .
Het begint allemaal wanneer India Hair (een fantastische en ook hilarische actrice), zijn vrouw, een verlegen lerares op een middelbare school, zich schuldig begint te voelen. Ondanks het feit dat haar man dol op haar is en ze een fantastische dochter hebben, voelt ze dat ze niet meer van hem houdt zoals vroeger, wat haar kwelt. Gedreven door de behoefte om eerlijk te zijn, bekent ze uiteindelijk haar schuldgevoel, waardoor de gebeurtenissen zich in een richting sturen die haar nog schuldiger zal maken, waardoor ze haar leven niet meer kan opbouwen . "Ik was geïnteresseerd in dit idee, typisch voor een melodrama, maar tegelijkertijd leek het te serieus voor mijn persoonlijkheid. Dus koppelde ik het aan andere verhalen die ik in gedachten had, die van haar vrienden."
Aan de ene kant is er het personage van Camille Cottin, die niet langer in passie gelooft, maar vastbesloten is een kalme, veilige en evenwichtige relatie te onderhouden. Aan de andere kant is er Sarah Forestier, die zowel professioneel als emotioneel een beetje een ramp is en een affaire heeft met een getrouwde man, Mr. X... "Deze twee verhalen stelden me in staat een luchtigere, meer muzikale film te maken, zonder haar persoonlijke dilemma's te verliezen om ideeën aan te dragen."
India Hair en Vincent Macaigne in een still uit de film
Drie Vrienden kan worden gezien als een filosofische komedie over schuld, een thema dat, zoals Mouret ons eraan herinnert, niet filmischer kan zijn: "Het is niet alleen in melodrama aanwezig, maar in bijna alles wat Hitchcock schreef, en het is ook een fundamenteel probleem in onze relaties met anderen." Voor de filmmaker, geen soldaat van de liefde, "kunnen we teruggaan naar het klassieke theater en ontdekken dat dezelfde vraag er altijd al was: Waaraan moeten we trouw zijn, aan onze gevoelens of aan onze verplichtingen? Natuurlijk is er geen antwoord. We kunnen antwoorden vinden op internet, op de radio of televisie, maar het lijkt eerlijker en legitiemer om in twijfel te leven, die te accepteren, omdat twijfel ons ertoe aanzet meer aandacht aan de ander te besteden. De film hoeft geen antwoorden te geven, maar stelt je wel in staat de personages te begeleiden, zonder ze te beoordelen, tenminste in de films die ik leuk vind. Uiteindelijk ligt de catharsis die het grote scherm ons biedt in het voorrecht om de twijfels van de personages te delen", vervolgt deze onstuitbare liefhebber van twijfel, die niet in staat zou zijn die te onderdrukken, zelfs als hij zich er schuldig over zou voelen: "Het is vreselijk om je schuldig te voelen, maar het tegenovergestelde is misschien nog erger, omdat het impliceert dat je de ander niet wilt zien, je ogen sluit. Je wordt onmenselijk als je je niet schuldig voelt. Uiteindelijk is de vraag hoe we het kunnen doen zodat we allemaal samen kunnen leven, aangezien interesse tonen in de wereld van koppels hetzelfde is als dat doen voor de minimale eenheid van de samenleving, en wat we zien is dat alles daar heel ingewikkeld is.”
Emmanuel Mouret Drie Vrienden Uitgebracht in de bioscoop op 11 juli
lavanguardia
