In het Prado Museum is de afdruk van de Maagd van Guadalupe in Spanje te zien, met 70 unieke werken.

Het Prado Museum presenteerde 'So Far, So Close. Guadalupe from Mexico to Spain' , een tentoonstelling die zo'n 70 afbeeldingen van de Maagd van Guadalupe uit musea in Spanje en Mexico samenbrengt en de intense band tussen het onderkoninkrijk en de metropool door de eeuwen heen laat zien.

De werken in de tentoonstelling zijn voornamelijk afkomstig uit kathedralen, kerken, kloosters en privécollecties in heel Spanje, en dateren van 1654 tot 1821, de periode van de onafhankelijkheid van Mexico, en zijn tot op de dag van vandaag bewaard gebleven.

Tegenwoordig is de Mexicaanse Maagd van Guadalupe aanwezig in "minstens 19 kathedralen en we schatten dat er ongeveer 1.000 afbeeldingen verspreid zijn over alle autonome gemeenschappen (Spaanse regio's), een teken van de devotionele en artistieke uitwisseling tussen Spanje en Nieuw-Spanje", aldus Dr. Jaime Cuadriello van de Nationale Autonome Universiteit van Mexico, een van de curatoren van de tentoonstelling.

Volgens Cuadriello is een van de doelstellingen " om een ​​vergeten hoofdstuk uit de nauwe artistieke, sociale en culturele relatie tussen het onderkoninkrijk en Spanje te herontdekken ."

De relatie was zo intens dat de werken van de Mexicaan Juan Correa, "de meest productieve en beroemde schilder, zich niet langer in Mexico bevinden, maar in Granada, Sevilla en Valladolid" (Spanje).

De meesten van hen werden vóór 1821 gestuurd door indianen, onderkoningen, bisschoppen, leden van religieuze ordes, ambtenaren en families die betrokken waren bij de trans-Atlantische handel en mijnbouw. ​​Het waren mensen die hun devotie voor de Maagd van Guadalupe wilden delen met hun familie, gemeenten of geboorteplaatsen.

Slechts acht ‘essentiële’ stukken voor de tentoonstelling zijn uit Mexico aangekomen , in bruikleen van het Franz Meyer Museum, de Pérez Simón Collectie en het Nationaal Kunstmuseum.

So Far, So Close omvat werken van prominente nieuwe Spaanse schilders zoals José Juárez, Juan Correa, Manuel de Arellano, Miguel Cabrera en de Spanjaarden Velázquez en Zurbarán, benadrukte de directeur van het Prado Museum, Miguel Falomir.

Gevraagd naar het debat over de noodzaak om Europese musea te "dekoloniseren" , waren zowel de conservatoren als de directeur van het Prado het erover eens dat, in de woorden van Falomir, "er geen betere manier is om te dekoloniseren dan de geschiedenis te tonen zoals die was."

Het is, zo legde hij uit, "een kwestie van het standaardiseren van het werk dat kunstenaars van beide kanten van de Atlantische Oceaan maken, om een ​​einde te maken aan de vooroordelen die ertoe leidden dat het Prado afstand deed van zijn kleine maar voortreffelijke collectie kunst van de onderkoning."

Cuadriello stelde dat "er geen behoefte is om een ​​realiteit te dekoloniseren die volledig gedeeld werd ; wat we moeten doen is de gedeelde realiteit waarderen."

"Het debat over dekolonisatie is een politiek debat , en hier presenteren we een artistiek debat", voegde de andere curator, Paula Mues, van het Nationaal Instituut voor Antropologie en Geschiedenis van Mexico, toe.