Intergenerationele roman: 'Entredós', een verhaal over liefde, naaien en familiebanden

Hoe begeleid je de adolescentie vanaf de volwassenheid? Hoe is het om na zoveel jaar een andere liefde te hebben? Hoe maak je ruimte voor nieuwe gevoelens en nieuwe projecten? In Entredós (Edelvives) van Melina Pogorelsky en Maricel Santin wordt het verhaal verteld van een tiener en haar grootmoeder , die ondanks een lange afwezigheid hun levens met elkaar verweven en hun ervaringen van liefde en verdriet delen.

De roman volgt de verhalen van beide vrouwen, die, ondanks hun afwezigheid, samen een brug slaan tussen verleden en heden. Van een keuken vol herinneringen tot een naaiatelier dat saamhorigheid symboliseert: het werk onderzoekt liefde, volwassenheid en de uitdagingen van het dagelijks leven met een unieke gevoeligheid.

Entredós , geschreven door vier handen , combineert het literaire talent van de auteurs met anekdotes en bespiegelingen uit het echte leven. Geïnspireerd door alledaagse observaties duikt de roman in de nuances van intergenerationele relaties , waarin liefde en wijsheid leeftijdsverschillen overstijgen. Met theatrale dialogen, innemende personages en een meeslepend ritme creëren Pogorelsky en Santin een verhaal dat de lezer uitnodigt om na te denken over de verbanden die de transformatie teweegbrengen.

–Hoe ontstond het idee voor het boek?

Maricel Santin: –We hadden al een roman geschreven, het tweede deel van de Super 8- saga, en we wilden al graag weer samen schrijven. Toen zag Meli een scène in de kleedkamer van het zwembad waar ze vaak naartoe gaat. Ze vertelde me erover en het was de basis voor de hele roman.

Melina Pogorelsky: –Toen ik klaar was met zwemmen, kwam ik een groep vrouwen tegen die van aquagym kwamen. Ik hoorde eens het begin van een gesprek waarin de ene persoon de ander om haar telefoonnummer vroeg. Misschien was het gewoon een kwestie van het organiseren van een cadeautje voor de juf of meester, maar in mijn hoofd werkte het als het begin van een liefdesverhaal tussen twee vrouwen. Omdat Maricel en ik niet alleen collega’s maar ook vriendinnen zijn, praten we voortdurend over het dagelijks leven. Ik liep de kleedkamer uit en vertelde haar wat ik had gehoord en wat ik wilde schrijven. Gelukkig sprong zij in de bres.

–Hoe is het om met vier handen te schrijven?

Maricel Santin: –Voor ons is het geweldig. Wij begrijpen elkaar heel gemakkelijk en snel. We hebben allebei een voorkeur voor het schrijven van dialogen, voor scènes die de wereld op een meer theatrale manier tonen, en daardoor kunnen we de toon heel gemakkelijk verenigen. In de praktijk komt het erop neer dat we samen een structuur bedenken die we mooi vinden en dan de scènes verdelen. Vervolgens grijpen we (altijd met voorafgaande aankondiging) in op al het materiaal, totdat we aankomen bij wat wij beschouwen als de roman. Uiteindelijk overkomt ons iets heel geks en dat vinden we geweldig: we weten niet eens meer wie wat geschreven heeft.

Melina Pogorelsky: –Het is fantastisch omdat schrijven meestal heel solitair is, en als je het samen doet, is het proces precies het tegenovergestelde. Als je samen met iemand anders schrijft, kom je op plekken die je alleen niet zou bereiken. Bovendien wordt het een heel leerzame ervaring als je ziet welke procedures en hulpmiddelen je co-auteur gebruikt.

–Het verhaal van grootmoeder en kleindochter is prachtig. Hoe voeden ze elkaar intergenerationeel op?

Maricel Santin: –Toen we over de personages nadachten, waren we erg geïnteresseerd in het ontwikkelen van het thema van generatieafstanden en ook van ontmoetingen: de verbindingspunten op basis van wat we delen en ook op basis van wat we ervaren. In de liefde bijvoorbeeld zijn de passies en de moeilijkheden die daarmee gepaard gaan soms vergelijkbaar. In dit verband wilden we laten zien dat elke leeftijd zijn eigen wijsheid heeft en deze kan doorgeven, zolang er nabijheid en gesprek is.

Melina Pogorelsky: –Een van de thema's in de roman die we beiden het meest aanspreken, is hoe de kleindochter begrijpt wat haar grootmoeder doormaakt voordat ze het zelf weet. Camila ontdekt al lang voor Betty dat deze ‘aquagymvriend’ meer is dan zomaar een vriend. Ook de grootmoeder begeleidt Camila's proces met respect en luistert, zonder al te veel vragen te stellen of een woord te versmaden als dat nodig is.

–Waarom heb je naaien als rode draad in de roman gekozen?

Maricel Santin: –Nou, ik ben gepassioneerd door naaien. En ik zie in deze eeuwenoude activiteit metaforische kwesties die mij verbazen. Samenvoegen, snijden, door ambachtelijk werk ervoor zorgen dat iets plats als een stof iets anders wordt met volume, dat het lichaam kleedt. Ik denk ook dat het een activiteit is die mensen verbindt door middel van gesprekken. Als je het in een groep doet, zoals in de naaiworkshop die ik volg, creëert het een moment, een ritme, dat uitnodigt tot gesprek.

Melina Pogorelsky: –Ik weet daarentegen niets over naaien, maar die hele wereld bood ons de mogelijkheid om de intimiteit en het team dat ze samen vormen te laten zien.

–Wie was je inspiratiebron voor het creëren van de personages?

Maricel Santin: –Toen we voor het eerst bij elkaar kwamen om personages en plots te creëren, dachten we eraan dat ieder personage zijn eigen karakteristieken zou hebben, zodat we een verscheidenheid aan stijlen konden creëren en de verbinding konden versterken. Het was leuk omdat we allebei aan onze echte referenties uit het leven dachten, zoals onze eerste echt goede vriend of onze energieke dichter, maar we dachten ook na over wie er in de film zouden spelen. Met andere woorden: we hebben een fantastische cast die de roman kan omzetten in audiovisuele producties.

Melina Pogorelsky: –We zijn begonnen met wat Maricel ons vertelde, maar we hadden al snel alle personages zo opgebouwd dat ze zo goed voor ons werkten dat ze al snel onafhankelijk werden. Zodanig zelfs dat als iemand ons tijdens het schrijfproces had horen praten, hij of zij misschien niet doorhad dat we het over fictieve personages hadden. Wij geloofden in hen, hielden heel veel van hen en zorgden heel veel voor hen.

Entredos , door Melina Pogorelsky en Marisel Santin (Edelvives).