Sonic Youth-zanger Thurston Moore: "De Grammy's voelen als een modeshow of een lingerieshow."

Toen Sonic Youth begin jaren 80 in New Yorkse clubs begon te spelen, waren de eerste recensies niet bepaald lovend: die mannen onder leiding van Thurston Moore (en dat punk- getinte meisje, Kim Gordon ) maakten gewoon lawaai. Het was het tijdperk van noiserock, van no wave, een beetje zoals de Sex Pistols in het Verenigd Koninkrijk bepleitten: "We zijn niet van muziek, we geven de voorkeur aan chaos." Maar Sonic Youth ontwikkelde zich tot een verfijnde en avant-gardistische chaos, allergisch voor de massa, die bands als Nirvana, My Bloody Valentine en Pavement beïnvloedde. "Of we werden fetisjistisch aanbeden, of we werden niet gemogen. Onverschilligheid, vergif voor elke artiest, was nooit een bedreiging geweest," geeft Thurston Moore toe, die zojuist een monumentale memoires van bijna 600 pagina's heeft gepubliceerd, Sonic Life (Editorial Contra). In deze verhalen vertelt hij over het ontstaan ​​van de groep, de tournees over de hele wereld (van de Sovjet-Unie tot China), de concerten van Kurt Cobain waarbij het hele podium werd verwoest, zijn huwelijk met Kim (in plaats van een trouwring liet hij een kruis tatoeëren met de tekst Sonic Life)... Maar het verhaal eindigt abrupt in 2011, als de groep, inmiddels een cultband, uit elkaar gaat na de scheiding van Kim en Thurston (hij werd verliefd op iemand anders).

Zijn memoires zijn niet typisch voor een muzikant. Zijn uitgever klaagde dat hij twee van James Joyce's Ulysses had geschreven ...

Het telde oorspronkelijk meer dan 800 pagina's. Ik heb zoveel moeten schrappen... Dit boek is heel licht vergeleken met de vorige versie; er stond een heleboel informatie in!

De eerste 200 pagina's lezen als een coming-of-ageroman over een jongen uit Connecticut die in New York aankomt. Sonic Youth verschijnt pas op pagina 209. Is de band onlosmakelijk verbonden met de punksfeer van het New York van de jaren 70?

Het definieert een groot deel van Sonic Youths esthetiek volledig. New York was destijds niet alleen een speeltuin voor mensen die niet veel geld nodig hadden om kunst en muziek te maken, het was ook een theater. Er waren zoveel interessante figuren op straat! Het leek wel een Fellini-film of zoiets. Ik hield van het subversieve karakter van kunst en muziek; we waren erg geïnteresseerd in experimentele ideeën.

De eerste 200 pagina's lezen als een coming-of-ageroman over een jongen uit Connecticut die in New York arriveert. Sonic Youth verschijnt pas op pagina 209. Is de band onlosmakelijk verbonden met de punksfeer van het New York van de jaren 70?

Het definieert een groot deel van Sonic Youths esthetiek volledig. New York was destijds niet alleen een speeltuin voor mensen die niet veel geld nodig hadden om kunst en muziek te maken, het was ook een theater. Er waren zoveel interessante figuren op straat! Het leek wel een Fellini-film of zoiets. Ik hield van het subversieve karakter van kunst en muziek; we waren erg geïnteresseerd in experimentele ideeën.

Deze experimentele ideeën vormden de kern van het ontstaan ​​van Sonic Youth, een beweging die doet denken aan artrock , noise en punk . Denk je dat hun aanpak in de beginjaren begrepen werd? Ze kregen lovende recensies zoals deze: "Ik kan deze band absoluut niet aanbevelen, of zelfs maar tolereren om met hen in dezelfde ruimte te zijn... Sonic Youth is/zijn de muziek die een tandartsboor maakt."

(lacht) Ja, en we hebben de zin "muziek van een tandartsboor" in onze persmap opgenomen. Onze aanpak werd begrepen door onze gemeenschap, die heel klein was, onder 14th Street, de wijk waar we gevestigd waren. Aanvankelijk wilden we die gemeenschap gewoon aanspreken. We dachten dat dat ons universum, onze wereld was. Maar dat zou natuurlijk veranderen. We namen een busje zonder ramen en begonnen door het land te toeren. Toen begonnen we met het vliegtuig naar de Sovjet-Unie te gaan, naar Japan... Ik hoor van jonge Chinezen die bij die concerten waren die we in Shanghai gaven, en ze zeiden tegen me: 'Besef je je dat na het concert van Sonic Youth al die bands overal in China opdoken?'

Er staan ​​veel epische momenten in zijn boek: het concert met Patti Smith in Central Park, zijn optreden met Paul McCartney, zijn duotournee met Yoko Ono... Over zijn tournee met Neil Young in 1991, toen Bush Operatie Desert Storm in het Midden-Oosten uitvoerde, zegt hij dat Young elke avond het volkslied speelde in de stijl van Jimi Hendrix (die een hardrockversie maakte uit protest tegen Vietnam) en dat Sonic Youth halverwege de set War Pigs van Black Sabbath speelde.

Wij hebben het niet afgespeeld, we hebben de Black Sabbath-tape op vol volume via een versterker afgespeeld (lacht).

Het was een heel politiek gebaar... Hoe kijk je aan tegen het activisme en de politieke betrokkenheid van muzikanten, gezien alle huidige conflicten, niet alleen in het Midden-Oosten?

Er zijn groepen als Kneecap en Bob Vylan die aandacht besteden aan de misdaden en genociden die op internationale schaal plaatsvinden en die veel impact hebben.

Het zijn punk- en hiphopgroepen...

Ja, ik denk dat maar weinig mensen in de entertainmentindustrie zich publiekelijk durven uitspreken. Er is veel angst voor represailles van deze zogenaamd democratische regeringen. De VS bijvoorbeeld staat bepaalde mensen niet toe het land binnen te komen vanwege wat ze op sociale media zien, of trekt visa in van artiesten die op het podium protesteren tegen dit soort moorddadige regime. En ik denk dat het erger gaat worden. Er zijn festivals die zelfs bands hebben weggestuurd vanwege hun standpunten. Ik denk aan Lana del Rey, McKay, Foo Fighters... zij hebben stelling genomen in hun shows. Maar ik zou ook graag de stem horen van iemand als Nick Cave of Dave Grohl.

Mis je de punkspirit ? Je definieert het als "een gastvrije ruimte waar je je seksuele of politieke identiteit, je liefde, je haat of je onverschilligheid kunt uiten, zonder oordeel of toestemming van wie dan ook."

Tot op de dag van vandaag denk ik dat punk het meest open, betekenisvolle en belangrijke forum is geweest voor ieders stem, vooral de jeugdcultuur. Hoewel er enkele duistere aspecten waren, zoals de skinheadcultuur , liet punk alle stemmen naast elkaar bestaan. In wezen was het zeer antifascistisch en antinazi. Hoewel er soms verwarrende momenten waren, was punkrock voor mij altijd een stem van het socialisme, met anarchistische principes. Wanneer de Sex Pistols "Anarchy in the UK" zingen, maken ze van anarchisme een soort sexy attitude. Dat was heel slim. Maar dat idee toepassen op popmuziek was echt radicaal. Nieuwe generaties omarmen punkrock als een plek waar ze echt intellect en intelligentie kunnen uiten, iets wat altijd op de een of andere manier wordt gedemoniseerd. Als ik tegenwoordig bepaalde bands op een festival en op het podium het festival zelf en al die bedrijven zie afkeuren, lijk ik op een typische punkspirit.

Je schrijft over het begin van de jaren 2000: "De dominante muziek van de jeugdcultuur was verschoven naar geërotiseerde Disney-pop." Hoe vind je de mainstream van vandaag de dag klinken?

Sommige zijn een guilty pleasure. Het is alsof ze alle recht van bestaan ​​hebben om de verschrikkingen van het dagelijks leven te verzachten. Ik ga later nog naar Lana del Rey.

Lana del Rey is een zeer selecte mainstream... Als ik nu een commerciële Spaanse radiozender zou opzetten, zou er waarschijnlijk reggaeton gedraaid worden.

Als ik naar mainstreammuziek op de radio luister, klinkt het heel assertief, alsof het gemaakt is om de emoties van mensen te kalmeren. Het is als een balsem, denk ik. Kijken naar de Grammy's voelt voor mij als een modeshow, met mensen die in lingerie over de catwalk lopen. Het is iets om naar te kijken, ook al kunnen de artiesten geweldig zijn. Ik kan me niet eens voorstellen om op het niveau van iemand te werken die zo briljant is als Lady Gaga of Beyoncé. Mijn ding is gewoon muziek improviseren en gratis lawaai maken in mijn kelder.

Zoals hij in zijn beginjaren deed... Het is verbazingwekkend dat hij aan het eind van het boek niet de ontbinding van Sonic Youth vermeldt.

Ik had niet genoeg pagina's. En ik wilde het niet in twee pagina's of één hoofdstuk uitleggen; het had een heel boek kunnen zijn. Ik wilde ook niet veel van de emotionele problemen in mijn leven te gelde maken. Ik wilde dat het boek over vreugde zou gaan.