Haai, ze zijn je een feestje verschuldigd

De eerste foto van Barça, de landskampioen, is te zien in de kleedkamer van de bezoekende ploeg in het RCDE-stadion. De spelers, nog steeds bezweet, trokken hun wedstrijdtenue aan. Sommigen zelfs met laarzen aan. Een afbeelding met veel hoofdpersonen, ongeveer veertig mensen, met hun armen omhoog, duimen en vuisten in de lucht en een eindeloze glimlach op hun gezicht. Een familiefoto, maar die is niet compleet. Een speler die een belangrijke rol heeft gespeeld in de successen van dit team in La Liga ontbreekt, maar hij kon ook niet meespelen in de derby. Hij heeft nog niet eens naar Cornellà-el Prat kunnen gaan. Ferran Torres is er niet.

Ferran heeft bij meerdere gelegenheden laten zien hoe mentaal sterk hij is, hoe goed hij kan overwinnen en hoe veerkrachtig hij is.

Vierentwintig uur voor de derby moest hij met spoed worden geopereerd aan een blindedarmontsteking. Een onvoorziene gebeurtenis dwingt Ferran om zijn veerkracht opnieuw te trainen. Na negen maanden competitie is het door de operatie en het daaropvolgende herstel in het ziekenhuis niet meer mogelijk om Lewandowski te vervangen en de levensader te worden die Barça dit seizoen zo vaak van zijn levensader heeft voorzien. Hij kan niet spelen, noch kan hij met eigen ogen het geweldige doelpunt van Lamine Yamal of Fermín meemaken, en ook niet de euforie die uitbarst bij het laatste fluitsignaal. Hij kan geen knuffel van zijn teamgenoten ontvangen, geen felicitaties van zijn coach en hij kan niet dansen of zingen. De kleedkamerverrukking dringt haar ziekenhuiskamer binnen via het scherm van haar mobiele telefoon, met een videogesprek van Iñigo Martínez.

Ferran heeft bij meerdere gelegenheden laten zien dat hij mentaal sterk is, moeilijkheden kan overwinnen en over veel veerkracht beschikt. Deze keer is de uitdaging echter bijzonder groot. Het missen van de viering van de landstitel is frustrerend en grenst aan oneerlijk. Met zijn tien doelpunten in de reguliere competitie en zijn inzet verdiende de aanvaller van Foios het ook om zijn aankomst in de Ciutat Esportiva te beleven te midden van een wolk van fakkels en gezangen en om samen met de fans mee te zingen met voetballiederen. Ook op deze foto's voor het nageslacht zal hij er niet zijn.

Er is echter een beeld van die nacht waarop Ferran ook niet te zien is, maar hij is wel de hoofdpersoon. Net als Pancho, Bea, Desi en Piranha die door de Verano Azul slenterden, namen sommige van hun reisgenoten hun fietsen mee naar het ziekenhuis in Barcelona. Dani Olmo, Eric, Pedri en, nogmaals, Iñigo stormden in de vroege ochtenduren de kamer binnen om hem een ​​paar vonken van de kampioensvreugde te bezorgen. Iets dat meer is dan alleen gezelschap, zoals de groep zomervrienden uit Nerja.

Ferran zal ook niet voorkomen in de compilatie van de beste beelden van de parade van de kampioenen. Hij zag het in het speciale programma op TV3, vanuit de kamer waar hij nog steeds in het ziekenhuis ligt. Zonder bijlage, maar wel met het besef dat degenen die met de open bus reizen dit wel weten. En veel mensen die zich in de straten van Barcelona verzamelden, wilden hem ook zien. Aan de Shark, die opnieuw de knoop moet doorhakken. En altijd sterker terugkomen. Ferran, ze zijn je een feestje verschuldigd.