Van fruit tot vee: een gezin uit de productieve dienst van generaal Alvear, verteld op Aconcagua Radio

In het district Bowen, in het zuiden van de provincie Mendoza, is een voormalige fruitboerderij overgestapt op veeteelt als reactie op het slechte weer, de hoge investeringskosten en een complexe markt. Santiago Ojcius, een lokale boer, deelde zijn ervaringen met Aconcagua Radio en legde uit waarom het grootbrengen van kalveren in natuurlijke weilanden nu een rendabeler en minder risicovol alternatief is.

"Wij bevinden ons in La Escandinava, een wijk van Bowen, in General Alvear ", aldus Ojcius. Vroeger draaide het bijna alleen maar om fruitteelt. We teelden perziken en pruimen om te verwerken of te drogen. Maar het management was erg complex: soms heb je de oogst en moet je op zoek naar een afzetmarkt, en soms lukt dat niet. Als je niet binnen drie dagen oogst, verlies je het fruit.

Het breekpunt kwam in december 2008, toen een zware hagelbui de productie ernstig verstoorde. "Er viel een stortvloed aan hagel, waardoor de planten kaal werden, alsof het vannacht winter was geweest. Toen zijn we de planten gaan uittrekken en andere opties gaan onderzoeken. Toen zijn we meer belang gaan hechten aan de veehouderij," herinnert hij zich.

Sindsdien is de veehouderij steeds meer gericht op het fokken van vee . "We fokken kalveren in natuurlijke weiden. Daarna spenen we de kalveren en brengen ze naar de boerderijen waar we stallen hebben. Daar voeden we ze af met een dieet op basis van alfalfa en maïs", legde hij uit.

Hoewel beide activiteiten altijd naast elkaar hebben bestaan, merkte Ojcius op dat veeteelt momenteel een stabieler alternatief biedt voor de hoge kosten van fruitteelt. "Tegenwoordig is veehouderij de minst risicovolle optie. Om fruitbomen te planten, heb je veel infrastructuur nodig: druppelirrigatie, hagelbescherming, vorstbescherming. En bovendien moet je vier of vijf jaar wachten voordat je kunt oogsten. Aan de andere kant, bij een koe krijg je na negen maanden een kalf, speen je het na drie maanden en kun je het verkopen," vergeleek hij.

Een ander voordeel van de veehouderij is de flexibiliteit van de markt. "Het fruit wordt binnen een paar dagen geoogst en je moet het verkopen tegen de prijs die ze je geven; er is geen wachttijd. Bij kalveren kun je echter zelf het beste verkoopmoment kiezen, afhankelijk van de prijs en de koper. We zijn niet gebonden aan één klant," merkte hij op.

Momenteel is de productie vooral bestemd voor de binnenlandse markt. "We zien wat we te verkopen hebben. We zoeken de beste koper, degene die de beste prijs en de beste voorwaarden biedt. Er is geen eenduidige referentie; je hebt de Liniers-markt, virtuele veilingen en online prijzen," legde hij uit.

Gevraagd naar de huidige prijs van levend vee, gaf Ojcius een concreet bedrag: "Op dit moment brengen ze op veilingen tussen de 3500 en 3600 peso per kilo op. Een kalf van 140 kilo wordt verkocht voor ongeveer 500.000 peso. Dat is exclusief vrachtkosten en commissies."

Wat betreft de toekomstverwachtingen benadrukte de producent dat de sleutel ligt in kwaliteit: "De enige manier om het verschil te maken is door genetica, gezondheid en goede voeding. Dat gebeurt niet van de ene op de andere dag; het kost tijd, maar het loont op de lange termijn. We pakken het stap voor stap aan, kijken welke genetica bij ons past en passen ons management daarop aan."

In een context waarin een gebrek aan infrastructuur, slechte connectiviteit en klimaatrisico's de landbouwproductie bemoeilijken, weerspiegelt het geval van Santiago Ojcius een groeiende trend in het zuiden van Mendoza: de nadruk ligt op veeteelt als manier om zich aan te passen, weerstand te bieden en op het platteland te blijven produceren.

Luister hier naar het volledige artikel en luister live naar de radio via www.aconcaguaradio.com