Von Neumann in Dongguan: eerbetoon als motor van technologische innovatie
Wie het kantoor van Huawei in Dongguan binnenstapt, ziet niet meteen een server of een robot, maar een pantheon. Er zijn geen graven, maar portretten: Albert Einstein, Alan Turing, Charles Darwin, Alexander Graham Bell, Richard Feynman, Niels Bohr en John Von Neumann kijken vanaf de muren toe als bewakers van een technologisch project dat in de kern de intellectuele lijn die eraan voorafgaat niet vergeet.
Huawei is niet alleen een telefoonmerk of een netwerkbedrijf. Het is, zoals de thematische zalen – ‘Darwin’, ‘Max Planck’ en zelfs ‘Von Neumann’ – aantonen, een laboratorium voor beschavingen . In deze ruimtes wordt een visie op de digitale wereld georkestreerd: van het geautomatiseerd schrijven van korte soapseriescripts met behulp van kunstmatige intelligentie (AI) tot het besturen van hele steden op basis van realtime datakaarten.
In de ‘ Darwin Room ’ bijvoorbeeld, maken bezoekers kennis met het kernecosysteem dat een constellatie van diensten ondersteunt: het Internet of Things, streaming entertainment, industriële monitoring en nog veel meer. Alles is met elkaar verbonden, alles wordt in milliseconden verwerkt.
Het meest opvallende is misschien wel het “ eSports-hotel ”, een concept dat onderzoekt hoe latentie de ervaring van competitief gamen kan verpesten of verbeteren. Huawei stelt voor dat de cloudprovider zich tussen de gebruiker en zijn internetprovider plaatst, waardoor de applicatie sneller reageert en zelfs de meest veeleisende videogames soepel kunnen worden gespeeld.
In dezelfde setting worden we geconfronteerd met een door AI gegenereerd fictief verhaal genaamd 2049 , waarin een personage genaamd Itan op reis gaat naar het HD 9027B-systeem op zoek naar een buitenaardse beschaving. Dat een machine dit heeft geschreven, lijkt misschien triviaal, maar erachter zit een systeem dat in staat is om personages, beelden en dialogen te creëren zonder menselijke tussenkomst.
Om dat te laten slagen, zijn echter datacentra , telecommunicatie-infrastructuur en vooral een automatiseringsfilosofie nodig die de grenzen van het verhaal en de techniek verlegt.
In de ‘ Max Planck-hal ’, vernoemd naar de vader van de kwantumfysica , ligt de nadruk op de opslag, transmissie en filtering van data in de cloud. Het laat zien hoe Huawei-satellieten elke dag 1,8 terabyte aan visuele data over de planeet verzamelen. Slechts 36 GB bereikt de terminals op aarde, gefilterd door kunstmatige intelligentie die afbeeldingen elimineert die worden geblokkeerd door wolken of die weinig nut hebben.
John Von Neumann , naar wie een andere kamer van Huawei is vernoemd, was een van de architecten van het computermodel dat vandaag de dag de relatie tussen hardware en software definieert. Huawei brengt de industrie symbolisch terug door modellen voor kunstmatige intelligentie te integreren met robots die elke nacht het grootste hogesnelheidspoornetwerk ter wereld inspecteren.
In plaats van dat er mensen onder de treinen worden gestuurd, scannen en rapporteren robots met camera's storingen. De vastgelegde beelden worden verwerkt door een model met de naam Pangu, dat leert afwijkingen te herkennen en defecten automatisch classificeert. Hier wordt het eerbetoon een toepassing: het Von Neumann-systeem toegepast in het moderne transport.
Maar deze innovatieve drang ontstaat niet uit het niets. Het komt ook door isolatie. Toen de Verenigde Staten beperkingen oplegden aan Chinese bedrijven die software van bedrijven als Microsoft, Google en Oracle gebruikten, reageerde Huawei met eigen ontwikkelingen.
Zo ontstond Gauss DB, een database die volgens het bedrijf vandaag de dag 70% van de Oracle-workloads ondersteunt en 30% betere prestaties biedt. Nood werd deugd. De blokkade werd een drijvende kracht voor technologische zelfredzaamheid.
De convergentie van al deze systemen komt uiteindelijk tot uiting in het smart city-project. In Shenzhen, een van de grootste stedelijke laboratoria ter wereld, werkt Huawei samen aan een digitaal platform dat realtimegegevens van diensten op het gebied van gezondheid, veiligheid, mobiliteit en afvalbeheer kan integreren .
Een voorbeeld: sensoren detecteren een teveel aan afval op een bepaald punt in de stad, en met een paar klikken wordt een protocol geactiveerd dat de verantwoordelijke afdeling oproept, de opruiming coördineert (mogelijk door een robot) en de oplossing documenteert. Het is een algoritmisch beheer van de stedelijke ruimte, niet opgevat als een futuristische utopie, maar als een dagelijkse praktijk.
Het systeem, dat vijf jaar in beslag nam om te implementeren, wordt door de makers ervan gezien als slechts het begin. De slimme stad, zo luidt het gezegde, kent geen einde. Het wordt bijgewerkt, uitgebreid en complexer gemaakt. Als organisme, als neuraal netwerk. Als een computer die voortdurend leert.
En misschien is dat wel de sleutel tot de reis van Huawei. In de hallen wordt niet alleen de technische efficiëntie of de originaliteit van de software geprezen. Het is de continuïteit van een intellectuele geschiedenis die loopt van Bohr tot Turing, van Planck tot Von Neumann. Een genealogie die China in ere houdt en tegelijkertijd opnieuw uitvindt, door zijn eigen ontwikkelaars, taalmodellen en data-architecturen in een wereldwijde stamboom op te nemen.
Dat dit eerbetoon plaatsvindt in Dongguan, een plaats die buiten de industriële kaarten nauwelijks bekend is, is ook veelzeggend. Innovatie is niet langer het exclusieve domein van Silicon Valley . Datzelfde geldt ook voor het vermogen om via technologie de wereld te vertellen. Hier, te midden van ruimtes die vernoemd zijn naar Europese wetenschappers en prototypes die rechtstreeks uit sciencefiction lijken te komen, test Huawei een alternatieve beschaving, of een alternatief voor de beschaving.
Eleconomista
