"Geen voorstellen, vol haat": Sheinbaums strategie tegen de oppositie

Gezien de kritiek op haar ambitieuze infrastructuurplan is president Claudia Sheinbaum een ​​scherp en discursief tegenoffensief gestart. Ze noemt de oppositie "gefrustreerd", "zonder project" en "vol haat". Deze aanpak maakt van megaprojecten een politiek wapen om haar tegenstanders te delegitimeren.

Het miljarden kostende Nationale Infrastructuurplan 2025-2030 is niet zomaar een bouwproject; het is het epicentrum geworden van een weloverwogen politieke communicatiestrategie van de regering van president Claudia Sheinbaum. Het officiële verhaal probeert enerzijds deze projecten neer te zetten als het ultieme symbool van vooruitgang en anderzijds elke kritiek te gebruiken als munitie om de oppositie in diskrediet te brengen en in het nauw te drijven.

De presentatie van het plan is doorspekt met ambitieuze taal die beton en staal wil verbinden met idealen van sociale rechtvaardigheid. "We bouwen aan connectiviteit, niet alleen aan wegen. Deze infrastructuur verenigt gemeenschappen, versterkt de regionale economie en stelt ons in staat om te streven naar een meer rechtvaardige mobiliteit", zei Sheinbaum tijdens een recente persconferentie.

De regering presenteert het programma niet alleen als een voortzetting van de projecten van de vorige regering, maar ook als een evolutie met een diepere sociale focus, met de nadruk op initiatieven zoals de "Artisanal Roads" voor inheemse gemeenschappen en het "Bachetón"-programma voor het tolvrije wegennet. Dit verhaal presenteert de regering als de enige bouwer van de toekomst van het land.

Wanneer de president wordt ondervraagd over kritiek van de oppositie over de haalbaarheid, de kosten of de prioriteiten van het plan, is haar antwoord steevast afwijzend en richt ze zich vooral op het vermeende gebrek aan alternatieven van haar tegenstanders.

"Ik lach nu al om de oppositie. […] Er is geen enkel voorstel voor infrastructuurprojecten, projecten of ideeën. Daarom zijn ze zoals ze zijn, omdat ze echt geen alternatief voor ons land vertegenwoordigen." – President Claudia Sheinbaum

In een andere verklaring bevestigde een woordvoerder van de regeringspartij deze lijn: "De oppositie is zeer gefrustreerd; het is... dat de Mexicaanse bevolking steeds minder aandacht aan hen besteedt. […] Ze hebben geen project of iets te bieden aan de bevolking."

Deze tactiek is een klassieke politieke manoeuvre: in plaats van de inhoud van de kritiek (zoals veiligheidsrisico's of sociale conflicten) te bespreken, worden de geloofwaardigheid en visie van de critici aangevallen. De boodschap is duidelijk: als je niet achter het plan staat, ben je tegen vooruitgang.

De retoriek van de regeringspartij is geëscaleerd tot zeer gepolariseerde niveaus. President Sheinbaum ging zelfs zo ver dat hij oppositieleden die internationale organisaties om toezicht of interventie vroegen, vergeleek met historische verraders van Mexico.

"Hoe noem je iemand die oproept tot ingrijpen van een ander land? Een landverrader. Ze zijn net als Miramón in de 19e eeuw, die op zoek waren naar een keizer die over Mexico zou komen regeren," verklaarde hij op een persconferentie.

Hij heeft de retoriek van zijn tegenstanders, met name op sociale media, omschreven als een weerspiegeling van hun wanhoop. Volgens hem zitten ze "vol haat, vol woede" en opereren ze in een "heel kleine kring van haat".

Deze taal zoekt geen debat, maar juist totale delegitimering, waarbij tegenstanders niet worden afgeschilderd als politieke tegenstanders met afwijkende standpunten, maar als vijanden van de natie.

Het Infrastructuurplan is daarmee een tweesnijdend politiek zwaard geworden. Enerzijds wordt het gepresenteerd als onweerlegbaar bewijs van de vooruitgang en visie van de regering. Anderzijds wordt elke vraag ernaar vermeend bewijs van het gebrek aan patriottisme, het gebrek aan ideeën en de wrok van de oppositie. Dit creëert een effectieve politieke valkuil: verzet tegen een snelweg of een trein wordt geframed als verzet tegen de toekomst van Mexico. Het is een strategie die is ontworpen om de basis te consolideren, afwijkende meningen te marginaliseren en enorme uitgaven te rechtvaardigen, ongeacht de werkelijke voordelen of risico's van de projecten. Het echte verhaal gaat niet over de aanleg van openbare werken, maar over hoe een openbaar project een test is geworden van loyaliteit aan de machthebbers.