Alexia Putellas: "Ik heb geleerd te groeien in slechte, depressieve en zelfs giftige tijden."

Ze is terug. Alexia Putellas (Mollet del Vallès, 1994) leidt Spanje op dit EK met haar beste versie van voetbal, een versie die werd onderbroken door een vreselijke knieblessure waar ze nu openlijk over praat met EL MUNDO, en die een andere kant van voetbal schetst.

De kop van dit EK is: "Alexia stroomt." Waarom stroomt ze?

Ik denk niet dat het één ding is, maar eerder een mix. Je stopt veel dingen in de blender en dan komt deze versie eruit. Veel werk, natuurlijk, en van alles leren. De goede en de slechte dingen, het heeft me allemaal positief gevormd.

Kijk je naar statistieken of ga je af op je gevoel?

Ze zijn meestal verwant. En ze hangen ook samen met mijn rol. Bij Barça sta ik bijvoorbeeld misschien verder van de zestien. En hier is het precies andersom. Ik kan beide, maar ik denk absoluut dat mijn talent meer tot uiting komt als ik tussen de linies sta, en ik denk dat dat ook op dit EK te zien is. Ik ben blij met de sensaties en ook omdat ze statistieken worden.

Zien we Alexia's beste prestatie tot nu toe?

Eerlijk gezegd denk ik van wel. Ik besef dat mijn beste vorm was voordat ik mijn kruisbanden scheurde, toen we de Champions League wonnen, praktisch alles, en de Ballon d'Ors. Ik analyseer mezelf nu, dit seizoen, en ik denk dat ik bij elke actie betere beslissingen neem. Ik speel altijd op de juiste manier en ik denk dat ik veel betere beslissingen neem.

En dat is volwassenheid?

Natuurlijk, het is veel, want uiteindelijk gaat het erom dat je veel situaties meemaakt, fouten maakt, ervan leert en de volgende keer betere beslissingen neemt.

Je hebt vaak gezegd dat je ervan droomt om te voetballen. Spel of succes?

Als ik droom zeg, bedoel ik visualiseren. Soms probeert mijn geest me te plagen en visualiseer ik momenten van succes, maar ik blokkeer ze en keer terug naar het simpele, het rechttoe rechtaan: een controle of de lichaamshouding vóór een schot.

Weegt leiderschap?

Ik zou het je niet kunnen vertellen. Er zijn verschillende soorten leiderschap, en ze zijn allemaal nodig. Want als er één ding is aan voetbal, dan is het wel dat je rol fluctueert. Je kunt de ene wedstrijd een hoofdrolspeler zijn en de andere minder. Het belangrijkste is dat leiderschap bestaat, want het is essentieel voor het bouwen van een team. Bovendien, zoals ik altijd zeg, weet je nooit wanneer je aan de beurt bent.

Moet je dat met Spanje meer doen dan met Barça?

Een club is totaal anders dan het nationale team. Ik heb niet het gevoel dat ik het op de manier moet doen zoals jij zegt. Het mooie is dat we hier een groep hebben waar we al lang mee samenwerken. Iedereen kent elkaar, we weten op welke positie een teamgenoot zich op zijn gemak voelt, en dan heb ik het niet over het veld. Iedereen heeft zich thuis gevoeld. Misschien weerspiegelt mijn rol, en die van de andere teamgenoten, dat aan de buitenkant, maar van binnen waarderen we de rol van iedereen in de expeditie.

Hoe denk je dat een nieuwe speler wordt gezien als hij of zij de kleedkamer binnenkomt?

Uit ervaring, omdat ze het me later verteld hebben, durven jongeren hen niet te benaderen. Ze hebben wel respect, maar dan zien ze dat ik een volkomen normaal persoon ben en dat we hetzelfde willen. Ze zien dat ik hen nodig heb om te winnen, en dat zij mij nodig hebben om te winnen, en dat we voor elkaar moeten zorgen, want dat is een team. Maar in het begin hebben ze wel respect.

Neemt u de stap om hen te benaderen?

Nu ik begrijp waarom ze me zo zien, ja. Ik probeer dat respect niet te laten omslaan in zelfbewustzijn, vooral omdat ik die teamgenoot nodig heb om te winnen.

Toen je beide Ballons d'Or won, zei je dat je er nog nooit aan had gedacht. Denk je aan een derde?

Het is een generatiekwestie. Toen ik opgroeide als voetbalster, bestond de Ballon d'Or voor vrouwen nog niet. Het kon geen doel zijn. De jongere generaties kunnen ernaar streven. Maar voor mij is het een prijs die niet coherent is. Het is een teamsport, en als je de prijs wint, is dat voor wat je met andere speelsters van in de twintig hebt gedaan. Je richten op een individuele prijs zoals de Ballon d'Or is iets wat me persoonlijk shockeert. Uit mijn ervaring: als ze winnen, is dat voor wat je als team hebt gedaan, zonder aan dat doel te denken.

Is het belangrijk om jezelf altijd uit te dagen om tot de elite te behoren?

Essentieel. En het is een ongemak dat niet iedereen wil verdragen. Niet alleen om fysieke redenen, maar vooral ook om mentale redenen, omdat het erg vermoeiend is.

Doelt u op het ongemak dat het met zich meebrengt als je elke dag beter wordt?

Ja, natuurlijk is het oncomfortabel om jezelf elke dag tot het uiterste te drijven, zowel mentaal als fysiek. We leven allemaal perfect in onze comfortzone. Maar jezelf elke training tot het uiterste pushen, als je er plezier in leert hebben, is een drug. Ten goede of ten kwade. Ik geniet er bijvoorbeeld nu enorm van, maar er kunnen in de toekomst ook bijwerkingen optreden. Bijvoorbeeld wanneer ik niet precies weet wat me zoveel voldoening geeft.

Wat heb je geleerd van de blessure?

Bovenal de les dat je de ene dag goed presteert en de volgende dag slecht. En dat, hoe nauwkeurig je ook bent met alles, er dingen zijn die je niet kunt controleren, en dat het lot vaak regeert. Ik heb ook geleerd om te groeien in slechte tijden, in extreme depressies, zelfs in toxische tijden, en toch vooruit te gaan, om te blijven wie ik ben, zonder me daardoor te laten beïnvloeden. Uiteindelijk geloof ik wel dat de blessure een van de dingen is die ik eerder noemde, die jij erbij hebt betrokken en die mij heeft gemaakt tot wie ik nu ben.

Was het vooral fysieke of mentale inspanning?

Veel meer mentaal. Om te beginnen, omdat je opnieuw leert lopen, rennen. Het is een mentaal proces waarin je bijna 30-jarige lichaam dingen leert van toen het twee was. Mentaal is het erg moeilijk om alleen thuis op krukken te lopen en niet te weten hoe je de boksbal naar de tafel moet dragen. Het is erg frustrerend, omdat het heel simpele dingen zijn, maar je kunt ze niet. En als je eindelijk weer met het team gaat trainen... Natuurlijk, het laatste gevoel dat ik als speler had, was op een verdomd hoog niveau. En als je terugkomt van een zware blessure, zeg je: "Dit ben ik niet." Totdat je begrijpt dat je tijd en geduld nodig hebt, iets wat ik niet had of niet zo goed aankon, en tegelijkertijd, met dat ongemak van jezelf tot het uiterste drijven, mentaal gezien, is het erg moeilijk.

Maakt het feit dat we ons dat allemaal herinneren deze Euro tot een voorrecht?

Ja, ja. Ik heb het gevoel dat ik er veel meer van geniet. Ik heb niet die drang om één actie te doen en dan de volgende te laten komen, of om één spelletje te spelen en dan de volgende te laten komen. Ik kijk echt uit naar het volgende spelletje, maar tegelijkertijd geniet ik van elke pass, elke aanraking, elk schot dat ik maak.

Zouden de successen van Spanje eerder zijn gekomen als de juiste omstandigheden aanwezig waren geweest?

Jazeker. En niet alleen mijn generatie, maar ook die van vorige generaties. Ik weet dat er in de sport altijd veel vergelijkingen tussen de seksen worden gemaakt, maar de context wordt nooit meegenomen. Als we heel ver teruggaan, is de context bijvoorbeeld dat ons nationale mannenelftal voor het eerst meedoet aan het WK, terwijl het vrouwenkiesrecht in Spanje nog niet eens was goedgekeurd. Ze vertegenwoordigden hun land al, en in Spanje hadden vrouwen nog niet eens stemrecht. Stel je de culturele kloof voor, in werkelijk alles. En in korte tijd moest alles worden rechtgezet. Gisteren of eergisteren hadden we het er nog over: zelfs als je het eens wordt in het vrouwenvoetbal, is die over een jaar of twee vast alweer achterhaald, omdat het zo snel groeit. Je blijft jezelf constant opnieuw uitvinden, want anders loop je achter, in de competitie en in alles. Als eerdere generaties onze faciliteiten hadden gehad, was de kloof veel sneller kleiner geworden, maar goed, we hebben er nu eenmaal mee moeten leven.

Zouden de gebeurtenissen zonder de gebeurtenissen voor en na het WK zo snel zijn gegaan?

We zullen het nooit weten. Maar de dingen zijn zoals ze zijn, en je moet ze accepteren zoals ze komen. Soms heb je er controle over, soms niet. Zolang het doel altijd is om te groeien en dat iedereen het vrouwenvoetbal respecteert... Het is veel makkelijker als iedereen die kant op beweegt, en nu voelen we dat die intentie er is, en natuurlijk zijn onze omstandigheden veel beter.

Is 'Het is over' een map die al gesloten is?

Ik denk dat het iets is dat er altijd zal zijn, gelukkig of helaas. Het hangt ervan af hoe je ernaar kijkt. Ik ben iemand die de positieve kant van alles wat er gebeurt bekijkt. Het was geen prettige situatie, maar wel constructief. Laat ik benadrukken dat het niet alleen dat was, maar hoe we ermee omgingen en hoe we ermee omgingen, heeft ons ook gevormd tot wie we nu zijn.

Spanje is onstuitbaar in de kwalificatierondes en de knock-outfase komt eraan. Zwitserland neemt het in de kwartfinales tegen hen op. Bij hen is er een kans op strafschoppen. Denk je aan de strafschoppenserie tegen Duitsland op de Olympische Spelen?

Nee. Het is iets wat duidelijk mis is gegaan. Ik heb het destijds geanalyseerd en dit jaar heb ik er meerdere kunnen nemen, en op één na heb ik gescoord. Dat soort dingen gebeuren. Zelfs de beste penaltynemers hebben wel eens gemist.