Andreu Blanes: “En daar was Kilian”

Rechtervoet, linkervoet

Courtney Dauwalter

----------------------------------------

Andreu Blanes (33) herinnert zich dat moment nog goed, die dag in augustus 2022.

Hij deed mee aan de Sierre-Zinal klassieker, een 31 kilometer lange bergtocht door de Zwitserse bossen. Hij was bedachtzaam begonnen, en nu, bij kilometer 24, kwam de wedstrijd op een vlakker, beter te berijden stuk. Zoals het stuk hem uitkwam, kwam Andreu Blanes, meer een baanwielrenner dan een bergbeklimmer, een groepje van vier lopers tegen. Tijdens zijn achtervolging observeerde hij ze stuk voor stuk. En daar spotte hij hem: tussen de vier lopers bevond zich de legende Kilian Jornet.

–En wat heb je gedaan?

–Ik probeerde mijn emoties te beheersen en niet het gaspedaal in te trappen om geen bruggen te verbranden. Ik vond dat ik Kilian Jornet als een van mijn eigen mensen moest behandelen. Anders zou ik een fout kunnen maken.

–Maar voelde je iets bijzonders?

– Nou, voor mij was dat een historisch moment, toch? Ik wist dat het iets zou zijn dat me zou tekenen. Ik moest mezelf beheersen om er geen fouten in te maken. Ik werd tweede en Kilian Jornet vijfde. Na afloop feliciteerde hij me.

(Maanden later werd Mark Kangogo, de winnaar, gediskwalificeerd vanwege doping en ging de titel naar Andreu Blanes.)

– En heeft het je leven veranderd?

– Nou, er was behoorlijk wat media-aandacht in de bergloopwereld. Die toename in zichtbaarheid kwam onverwacht voor mij. Hoka, dat me trainingsmateriaal leverde, tekende een vast contract met me. Ze zeiden dat ze mijn project kochten (ik wilde Olympisch kampioen worden op de 3000 meter steeplechase in Parijs in 2024), maar dat ze me de vrijheid gaven om te doen wat ik wilde. Ik ben er nog steeds.

–Ook al heeft hij de Olympische Spelen van 2024 niet gehaald... –Ik heb het hem verteld.

–Ik heb hier absoluut naam gemaakt in de bergsport. Mijn tweede plek in de Zegama-Aizkorri in 2025 (in mei) heeft mijn positie als professioneel atleet verstevigd.

Terwijl ik aan veldrijden deed, studeerde ik bouwkunde. Ik was van plan om na mijn pensioen aan het werk te gaan. Andreu Blanes Langeafstandsloper

En hij vertelt me ​​over zijn beginjaren, over zijn jeugddromen. Er gaat een jongen uit Onil (Alicante), waar andere atleten zoals Eusebio Cáceres en Jorge Ureña vandaan komen, een jongen die de bergen beklom met een kaart in zijn hand en daar zijn middagen doorbracht, zich oriënterend op papier, maar ook aan de hand van de zon en de sterren, en routes interpreterend.

– Waren je ouders atleten?

Marisa, mijn moeder, is verpleegkundige en verpleegassistent. Mijn vader, Juan, heeft zijn passie wel bij me aangewakkerd: hij was leraar, inmiddels gepensioneerd, en op zondag nam hij me mee bergbeklimmen met het wandelcentrum. Het was prachtig, hoewel ik ervan droomde om mee te doen en te winnen. Maar ik had er geen zin in: ik keek naar Jesús España of Cristiano Ronaldo op televisie en zei tegen mezelf: "Dat is niet jouw leven." Toch zette ik door: terwijl ik meedeed aan de Spaanse kampioenschappen veldlopen, studeerde ik civiele techniek aan de UCAM. Ik was van plan om te gaan werken als ik stopte met hardlopen.

–Maar hij blijft rennen...

– Deze passie nam de overhand. De Olympische Spelen van Tokio 2020 kwamen eraan. Ik ging met mijn familie zitten. Ik vroeg mijn ouders: "Kunnen jullie me twee jaar de tijd geven om naar de Spelen te gaan?" Ze steunden me allemaal, en ik stortte me op het hardlopen.

Lees ook

Andreu Blanes was gedurfd.

Hij spaarde wat geld, kreeg steun van zijn toenmalige club, Cárnicas Serrano, en hulp van zijn ouders, en verhuisde naar Madrid. De zaken werden ingewikkelder omdat Tokio 2020 vanwege de pandemie pas in 2021 plaatsvond.

–Ik haalde Tokio 2020 niet, maar de club hielp me al meer. De Hoka-uitrusting en de overwinning in Sierre-Zinal kwamen binnen. Ik besloot het opnieuw te proberen voor Parijs 2024.

(Ook dat lukte hem niet, maar vijf maanden later, in december 2024, liep hij de Marathon van Valencia in 2u09m18s...).

–Heb je genoeg om goed te leven?

–Kijk, een ultraloper houdt niet van luxe.

Geen diners, geen feestjes, geen reisjes, geen auto's...

Als Andreu Blanes ergens zijn geld aan uitgeeft, dan is het wel aan rally's in Sierra Nevada, Peguerinos of Font Romeu: hij is terug in zijn Onil, een stadje met 7.000 inwoners, hij leeft om te rennen, hij praat met zijn trainers, Luismi Berlanas en Juan del Campo, die zo flexibel zijn als een rietje, en samen bepalen ze de programma's en plannen, en hij vertelt me:

– Ja, ik ben een echte ultra-afstandsnerd. En ik bereid me er grondig op voor: ik bestudeer hoe ik met de hellingen omga. En ik bezoek de parcoursen twee of drie keer voor een wedstrijd. Soms doe ik conditietests om mijn tempotijden te interpreteren.

(In september doet hij mee aan de wereldkampioenschappen Mountain en Trail in Canfranc).