Het binnenverhaal van de race van de eeuw: McIntosh's misstap, Ledecky's trap en een onzekere toekomst

Het was een van die hoogtepunten in de sport: Nadal-Federer, Senna-Prost, Kipchoge-Bekele... Het was 8:05:62, met haar hart in haar keel, adrenaline gierend op het ritme van de slagen van Katie Ledecky en Summer McIntosh, die voor veel meer dan alleen een gouden medaille speelden in het Singapore Aquatic Center. Het was de 800 meter vrije slag, het onderdeel waarmee de Amerikaanse op een warme augustusavond in Londen in 2012, toen ze pas 15 jaar oud was, aan de wereld werd voorgesteld; en nu, op 28-jarige leeftijd, is ze nog steeds ongeslagen in grote wedstrijden: vier Olympische titels, zeven wereldtitels.

"Dit is de zesde keer dat ik hoor dat het de race van de eeuw is. Het was spannend, ja, maar er zijn er veel."

"Het is mijn speciale evenement, ik vind het geweldig," legde ze lachend en met luide stem uit in de persruimte, zonder Summer McIntosh, die afwezig was. Ze was geblesseerd. Ze had een uitdaging gesteld en leek te zijn aangeraakt door een toverstaf waarmee ze elke legende zou kunnen vertrappen. Maar er zijn nog steeds onhaalbare uitdagingen. "Het is lang niet wat ik wilde qua tijd, plaatsing en hoe ik de race heb gezwommen... Ik haat verliezen... Dat is wat me meestal tegen de muur drijft. Dat gevoel wil ik nu niet meer meemaken," vertelde ze haar bond.

McIntosh, gefrustreerd: "Ik haat het om te verliezen, ik wil dat gevoel niet nog een keer meemaken, ik wil als eerste spelen."

De Canadese had het gevoel dat de race in volle gang was, maar ze voerde die niet uit zoals gepland. Haar strategie was om te domineren, niet om Ledecky's voorsprong te volgen, maar ze kon haar pas inhalen op de 700 meter, toen ze als eerste aankwam, en dat was haar doodvonnis. Ze had zich meer uitgeput dan Ledecky, die een versnelling had bespaard, en dan de Australische Lani Pallister, een speciale gast in een duel dat uiteindelijk een driekamp werd die de toeschouwers op de been bracht.

Hij behaalde het kampioensrecord met 8m05s62, het zilver ging naar Pallister en het brons naar McIntosh

Ledecky liegt niet. Vanaf het moment dat ze uit de startblokken schiet, neemt ze de leiding met haar hamerarmen, tilt ze water op, duikt ze met haar hoofd en begint ze te zwemmen in 30 seconden per 50 meter alsof ze meedoet aan een 400 meter wedstrijd. Niet alles was rozengeur en maneschijn in het leven van de Amerikaanse, want in 2019 kende ze haar momenten van twijfel toen de Australische Ariarne Titmus haar van de troon stootte op de 200 en 400 meter vrije slag.

Maar de vasthoudende inwoner van Washington, een pas afgestudeerde van Stanford, wisselde van coach en stad. Ze ging in 1988 met Antony Nasty, de eerste zwarte zwemmer die een Olympische titel won, naar Florida in Seoul. "Ja, je bent Katie Ledecky, maar hoe goed je ook bent, je bent niet perfect." Dat was het eerste wat hij haar vertelde. En hij veranderde haar zwemstijl. Hij probeerde haar schoolslag te verlengen om energie te besparen en haar beenslagen te verbeteren. Zo zal Ledecky in 16 lengtes 664 slagen voltooien, 13 minder dan op de Spelen in Rio en 32 minder dan in Tokio. Een strategie die haar hielp haar beste tijden van de afgelopen jaren te behalen en in mei zelfs het wereldrecord te verbreken (8:04:12). "In de laatste paar meter hoopte ik dat mijn benen zouden reageren. Ik wilde niet verder gaan en aan het einde zonder energie komen te zitten," voegde ze eraan toe.

In 2020 veranderde hij van coach en verfijnde hij zijn stijl: hij verminderde het aantal slagen en de records keerden terug.

Op de 400 meter zwommen Ledecky, Pallister en McIntosh in 4,1 seconden. Een waanzinnige sprint. Het tempo lag hoog en het hing er helemaal vanaf wie als eerste onderuit ging. En dat was, tegen alle verwachtingen in, McIntosh. Ze kwam als eerste aan op de 700 meter, maar die theoretische tempowisseling duurde slechts even. Ze had de strategie die haar coaches eerder hadden besproken, waaronder Fred Vergnoux, de voormalige coach van Mireia Belmonte, niet uitgevoerd. Hij had haar dit evenement ingeprent en haar ertoe gebracht om in juni slechts één seconde onder Ledecky's wereldrecord te zwemmen.

"We hebben de trainingsintensiteit verhoogd, maar niet te veel, we hebben dingen aangepast. Ze bewondert Ledecky, helpt haar te verbeteren en is blij met haar lange levensduur," legt de Fransman uit. Maar McIntosh miste iets – misschien ervaring – om de selectie te halen. Ze bereidt zich pas vijf maanden voor op het evenement. "Nu gaat ze met een andere coach (Bob Bowman) aan de slag, laten we eens kijken welk programma ze volgt," vroeg Ledecky aan McIntosh, die zich mogelijk richt op snellere onderdelen.

Lees ook

Dus in die laatste 100 meter was ze de minst ervaren en had ze de brandstoftank niet goed ingeschat. Ze liep die 100 meter in 1:01:58 en zag hoe ze genoegen nam met brons. Ledecky's doorzettingsvermogen, die eindigde met een tijd van 59:77 tegen Pallisters 59:84, hield haar in de schijnwerpers. Opnieuw. Twee jaar lang. Een memorabele race.

"Dit is de zesde keer dat ik hoor dat het de race van de eeuw is. Het was spannend, veel records (Pallister vestigde het record van Oceanië en ze vestigde het kampioenschapsrecord), het was fantastisch, maar er zijn te veel races geweest," relativeerde Ledecky de betekenis, zonder haar glimlach te verliezen en een waarschuwing te geven. "Ik zwem graag met de jongere generaties; ze zijn er allemaal, maar ik ben er nog steeds. Ik heb niets meer te verliezen." Omdat ze onsterfelijk is. Een geschiedenis van de sport. Op haar 28e tart ze alle regels van het zwemmen.