Het manna van de Champions League

De UEFA ziet rijkdom als een straf, als we dat begrijpen als de twijfels over hoe je het moet uitgeven of investeren, de noodzaak of verplichting om het te vergroten, de angst om het te verminderen of te verliezen, en de verleiding om het te verspillen. Rijkdom creëert vijanden, wekt afgunst en kweekt haat. Maar armoede is natuurlijk nog erger. In het ergste geval kan rijkdom leiden tot slapeloosheid. Armoede tot zelfmoord.

Ceferin gaat dus geen zelfmoord plegen. Tenminste, om die reden. De UEFA zwemt in het goud en overlaadt de clubs die haar steunen royaal met goud. Dit seizoen stijgt het bedrag dat aan de 36 Champions League-teams wordt toegekend met 21%. Er zal 2,47 miljard euro worden verdeeld onder de elitepeloteros, zowel de oude als de nieuwe, om tal van redenen: deelname, resultaten, voortgang in de rondes, waardecreatie...

Al dit manna helpt de woeste wateren te kalmeren van degenen die ontevreden zijn door hun aard of overtuiging. Het helpt de meest onhandelbare, ambitieuze of onwillige mensen ervan te weerhouden het noodlottige idee van de Super League voor eens en altijd te laten varen, als sommigen er nog stiekem mee spelen. Het helpt de huidige of klassenherrieschoppers, de nieuwe opportunisten of de oude patriciërs tot passiviteit te reduceren. De UEFA overtuigt, vleit, koopt, steekt geld in en temt uiteindelijk de beesten met de melodieuze, bedwelmende muziek van een constante, galmende stroming.

Een torpedo recht op Florentino 's waterlijn af, waardoor hij geen enkel economisch slachtoffergericht argument meer heeft. Afgezien van Barça, een bijrolspeler die verstrikt is in andere verhalen en gebukt gaat onder andere zorgen, staat Madrid er alleen voor in de strijd tegen de gevestigde orde. De andere teams zijn veel meer gevoelloos dan berouwvol. Als hun geest ooit weer pro-onafhankelijkheidsneigingen zou koesteren, zouden ze die vergeten.

De rivier van geld zorgt er net als de mythologische Lethe voor dat degenen die ervan drinken hun geheugen verliezen.