In chaos bestaat geen fout

Ik heb nog steeds beelden in mijn hoofd van de meer dan vijf uur durende tenniswedstrijd tussen Jannik Sinner en Carlos Alcaraz. Naast het fysieke uithoudingsvermogen en de schoonheid en moeilijkheidsgraad van het spel, blijf ik achter met het belang van de regels en de witte lijnen die het spel afbakenen, de dubbele fouten en ongedwongen fouten, het net en de excuses, de stilte die het publiek op bepaalde momenten accepteert. Het unanieme respect voor dit alles, voor dat netwerk van regels en gebruiken, de elegantie van het ritueel, de competitiedrang en bewondering van de twee spelers, en ook de ijver waarmee ze essentiële regels voor het bestaan ​​van het spel accepteerden, de wiskunde en natuurkunde ten dienste van talent en vakmanschap.

De wereld – vervreemd door sport en competitie – lijkt in chaos te zijn gestort, en, zoals het lied ons eraan herinnert, in chaos bestaat geen vergissing. Bij gebrek aan overeengekomen, gebruikelijke regels, in het aangezicht van wanorde, is er niets dat wijst op een goede of foute manier van handelen. In chaos, wat je ook doet, heb je nooit ongelijk. Noch heb je gelijk. Je laat dingen gebeuren, onvoorspelbaar. Binnen deze coördinaten kun je niets spelen of bouwen. Zonder regels is er geen plezier, is er geen goed of fout, zijn er geen feiten, alleen meningen. In chaos maakt het niet uit of de bal de lijn raakt, het maakt niet uit of Roland Garros de lijn raakt, het maakt niet uit of de democratie de lijn raakt. Je weet niet wat je kunt verwachten. Een groen licht zou je kunnen laten oversteken, of die vrachtwagen zou je kunnen overrijden. Alles is mogelijk; alles is goed zonder slecht te zijn, en vice versa.

In deze chaotische wereld is de sportcompetitie het enige dat nog overeind staat.

In deze chaotische wereld, waarin waarheid en feiten er niet meer toe doen, zijn de sportcompetitie, de regels, de kalenders en de teamkleuren van de verschillende disciplines het enige dat nog overeind staat.

Lees ook

De toekomst is opgeslokt door het onvoorspelbare en door een versneld, technologisch onbegrijpelijk heden. Het enige wat ons rest is sport, regels, buitenspel, de driepunter, passiviteit en de ace op de service. En de les dat we een raamwerk van overeengekomen regels en voorschriften nodig hebben, een ethisch waardensysteem waarop we een onvergetelijke wedstrijd van meer dan vijf uur tennis kunnen bouwen, als een gotische kathedraal, zo onbeduidend maar toch zo imposant.