Moederdag voor Geertje: ‘Ik verzin zelf iets, ik bén moeder, al wordt mijn bestaan ontkend’

Voor heel veel Nederlanders is het vandaag een vrolijke Moederdag, maar dat geldt niet voor alle moeders en kinderen. Zoals voor Geertje Paaij (72) bijvoorbeeld. Geertje ziet haar twee dochters al elf jaar niet meer en is daar zeer open over. In lezerscolumns bij Metro en sinds dit jaar ook in een boek.

Nee, geen Moederdag nu voor Geertje, daar maakt zij zelf maar het beste van. Tientallen jaren geleden was het voor de moeder van Brigit en Iris nog heel anders, maar ook niet altijd feest. In februari schreef zij in de lezerscolumn De erfenis van pesten: „Lieve Sint, ik ben het meisje dat altijd wordt gepest. Kunt u voor een andere school zorgen? Meer wil ik niet, behalve anders doodgaan. Dertig jaar geleden schreef mijn dochter deze noodkreet. Nog altijd staat die brief op mijn netvlies gebrand.”

Noot: om privacyredenen zijn de namen Brigit, Iris en Koen en in dit artikel gefingeerd.

Geertje Paaij schreef haar gedachten en gevoelens niet alleen op voor Metro, maar nu ook in een boek, Mijn verloren dochter. Verderop in dit artikel lees je een door Geertje zelf gekozen hoofdstuk. Zij beantwoordt op deze Moederdag ook enkele vragen over de situatie. Geert woont met haar man Ron in Hoorn. De dochters Brigit en Iris kreeg zij met haar ex-man Koen.

Geertje: „Via via kwam ik erachter dat Brigit onlangs met een longembolie in het ziekenhuis belandde. Goddank heeft ze het overleefd. Hoe het verder met haar gaat: ik heb werkelijk geen flauw idee. Zelfs niet hoe ze er tegenwoordig uit ziet (in augustus wordt ze 40 jaar). Hoe Iris (nu 37 jaar) eruit ziet, weet ik evenmin. Elf jaar geleden zag ik ze voor het laatst. Dat ze vier jaar terug alleenstaande moeder van een zoontje werd, mocht ik niet weten. Het voelt alsof ik een oorlogsmisdadiger ben. Ik weet niet hoe ze zich staande houdt als alleenstaande moeder en of ze überhaupt weleens aan mij denkt en haar zoontje over mij verteld heeft. Dat blijft schrijnen.”

„Ongeveer vijftien jaar terug verraste Iris mij op Moederdag nog met etentje. Ik werd met een smoes naar haar hartsvriendin gelokt, waar Iris samen met haar een heerlijke maaltijd had gekookt. Ook de moeder van haar hartsvriendin was erbij. Wij, als moeders, waren en zijn ook hartsvriendinnen en hebben toen erg genoten van de lieve attenties van onze dochters. Daar denk ik dan soms aan. Brigit heeft nauwelijks besef wat Moederdag inhoudt. Eén keer belde ze mij om mij ermee te feliciteren. Ze klonk behoorlijk stuntelig.

Ik mis het in zoverre dat het leuk is als je volwassen kinderen op zo’n dag iets van zich laten horen. Dat hoeft niet een verplicht bezoek te zijn, noch hoef ik overladen te worden met geschenken. Een telefoontje is al meer dan genoeg.”

„Dan denk ik aan de laatste Moederdag met mijn moeder in 1985. Zij lag in een verpleeghuis, had een hersentumor. Ik kocht een Biedermeierboeketje, waar ze enorm mee verguld was. Het was een mooie en tegelijkertijd tegenstrijdige periode. Ik was zwanger van Brigit en mijn moeders leven eindigde. Met mooi bedoel ik dat ik nog van alles aan mijn moeder kon vragen over ‘vroeger’ en haar verhalen optekende.”

„Met Moederdag ga ik in ieder geval mijzelf verwennen. Ik denk dat ik mezelf een bezoek aan de schoonheidsspecialiste cadeau doe. Ieder jaar verzin ik iets. Ik ben tenslotte moeder, al wordt mijn bestaan ontkend.”

Mams, ik had je niet moeten bellen toen het slecht met me ging en ik je bedreigde. Wat erg van me. Ik begrijp dat je denkt dat ik lieg, maar ik maak me zorgen om je gezondheid. Xxx

Brigits’ sms’je brengt mijn enigszins herwonnen evenwicht aan het wankelen. Ik geef mijn telefoon aan Ron en zie zijn wenkbrauwen omhoog gaan.„Je gaat toch niet reageren? Hoe vaak heeft ze door de jaren heen al spijt betuigd?”

Ik aarzel. „Als ik niet reageer, raakt ze misschien in de stress. Dat wakkert bij haar psychoses aan.” Ik wik en weeg en besluit er niet op in te gaan. Het wordt me te veel om mee te bewegen op de golven van gekte van Brigit. Straks verdrink ik erin.