Zomerreces

Weinig raakt mijn gevoel van machteloosheid meer dan een ruime meerderheid van de Tweede Kamer die niet wil terugkeren van zomerreces om te praten over Gaza. PVV niet, BBB niet, SGP niet, het NSC van verantwoordelijk minister Veldkamp niet. VVD en CDA reageerden niet eens op tijd op het voorstel. De nationale onderbuik verdient natuurlijk een paar weken rust. Genocide is natuurlijk niet leuk hè, maar ze hadden nét met hun handdoek een Spaanse zwembadstoel gereserveerd.

Ik weet ook wel dat dit waarschijnlijk niet de gang van zaken is, dat Yesilgöz niet echt een belletje van Timmermans wegdrukte in een zweterige karaokebar. Het gaat om het beeld. Zoals de weigerende partijen, zeker door geen reden van weigering te geven, ook een beeld schetsen: op dit moment is Gaza, waar het eten op is, nieuw voedsel amper binnenkomt en waar in de rij staan vóór dat kleine beetje voedsel ook al je dood kan betekenen, niet iets wat nú politieke aandacht verdient.

Een terugkeer van het zomerreces ís ook zeldzaam, dan moet er écht, écht wat aan de hand zijn. Zoals de laatste keer dat het gebeurde. Twee weken geleden. Toen kwam de Kamer terug voor een stemming over noodsteun aan scheepsbouwer Damen Naval. Want dat, tja, dát was in het landsbelang. De Kamer kwam tijdens de coronapandemie een paar keer terug. Landsbelang! De Kamer keerde in 2022 terug na uitspraken van toenmalig minister Hoekstra over het breken met stikstofafspraken van het kabinet. Landsbelang! Zelfs toen het in 2021 tijdens de zomer wél eens over een internationaal conflict ging, de machtsgreep van de Taliban in Afghanistan, was dat vooral vanwege de Afghanen die recht hadden op asiel omdat ze voor Nederland hadden gewerkt. Landsbelang!

In 2025 lijkt een zomerreces sowieso een achterhaald concept. Niet omdat politici geen rust verdienen, maar omdat een pauze gezien de huidige internationale problemen te kostbaar is. Maar zelfs al zou de reden (die ik noodgedwongen dus maar invul) om niet terug te keren vanwege Gaza zijn dat het niet direct iets met ‘ons’ van doen heeft, dan ís dat gewoon niet zo. Want hoe groter de misdadigheid daar en hoe groter de ellende, hoe groter de onrust hier, de woede, en ja, de machteloosheid.

En als de enige stuurlui aan wal al met een cocktail in de hand kijken hoe het schip onder water verdwijnt, wat moeten wij als burgers met ook maar een greintje empathie dan? Wij, emotioneel murw gebeukt van boze brief naar nog iets bozere brief, van tikken op de vingers naar rode lijnen die met een uitgedroogde stift getekend lijken.

Niet dat we ook maar enige hoop hebben op resultaat uit een debat, mocht de Kamer wel terugkeren. Terwijl er wel degelijk dingen zijn díé de Kamer kan doen. Maar dat je je reces ervoor onderbreekt, is dan op z’n minst het kleinste teken dat je het je boeit. Het is de minimale moeite voor de mensen die de straat op gaan, de mensen met hun keffiyehs en watermeloenspeldjes, de mensen die donderdag op Nederlandse treinstations meededen aan sit-ins. De minimale moeite, zodat machteloosheid geen cynisme wordt.

Frank Huiskamp vervangt Frits Abrahams.