Sydney Chandler over Wendy's gevaarlijke openbaring in de seizoensfinale van <i>Alien: Earth</i>

Spoilers hieronder.

Toen Alien: Earth begon, leek het een overlevingsverhaal: mensen die tegen monsters vochten in donkere gangen, wirwar van jungles en zonovergoten kusten. In acht afleveringen veranderde dat uitgangspunt echter in een meer psychologisch, meer mythisch verhaal over kinderen die getransformeerd zijn door verraad, verlies en wonden die niet wilden helen. Tegen de tijd dat Alien: Earth begint, is de vraag niet alleen of de mensen of de monsters overleven, maar wie de echte monsters zijn.

In de aflevering "The Real Monsters" is Wendy (Sydney Chandler) aan niemand meer gebonden en machtiger dan ooit. Joe (Alex Lawther), haar broer wiens herinnering haar over oceanen droeg, onthult zijn vermogen tot geweld wanneer hij een pistool op Nibs (Lily Newmark) richt. Boy Kavalier (Samuel Blenkin) en Dame Sylvia (Essie Davis), ooit gezien als beschermers, worden ontmaskerd als manipulatieve figuren die bereid zijn kinderlevens te riskeren in hun streven naar onsterfelijkheid. De aliens blijven ironisch genoeg de enige constante: pretentieloze roofdieren.

Alien: Earth van bedenker Noah Hawley erft het ongemak van de franchise met de arrogantie van de mensheid, met name onze pogingen om het onbekende te beheersen. Maar zijn visie richt zich naar binnen. In zijn bewerking is de dreiging niet alleen wat het lichaam binnendringt (of verlaat); het is hoe het lichaam wordt gemanipuleerd tot een machtsmiddel.

Wendy's geval beschikt nu over de mogelijkheid om met de aliens te communiceren en ze met angstaanjagende kalmte naar haar hand te zetten. "Stilte geeft veel kracht en gezag, vooral als je lichaam een ​​dodelijk wapen is", vertelt Chandler aan ELLE via Zoom. "Ze is er alleen, en ze is meer dan genoeg."

Die stilte strekt zich uit tot haar band met Joe, die nu gecompliceerd is door zijn gewelddadige daad. Liefde trekt haar naar zich toe, maar pijn drijft haar terug. "Ze vecht innerlijk met de frustratie die ze jegens hem voelt, omdat ze wél van hem houdt, en je kunt dat soort gevoelens niet categoriseren," legt ze uit. "Ik denk dat ze hem uiteindelijk heeft geaccepteerd zoals hij is. … Maar het is een moeizame relatie."

Sydney Chandler en Alex Lawther in Alien: Earth .

Chandlers band met Lawther buiten beeld maakte die momenten overtuigend. Ze herinnert zich dat ze hem ontmoette tijdens een stunt, met twee nepmessen in de hand, en hem meteen als een broer zag. "We vonden die troost al snel. Broers en zussen hebben zo'n hechte ruimtelijke band. Je likt elkaars elleboog als je klein bent, of je vecht of krabt," vervolgt ze. "We konden die nabijheid al snel vinden." Om de band te versterken, schreven de acteurs brieven in hun rol, lieten die onder elkaars deuren achter en wisselden tekeningen en gesproken notities uit.

De finale bouwt zich op met grimmige, onvergetelijke beelden. Arthurs lichaam ligt in het zand. Sylvia mompelt bij Marcy's graf voordat een xenomorph haar in de nek hijgt. Nu ze gevangen zitten in een cel, vragen de hybride kinderen zich af wie en wat ze geworden zijn. Wendy kijkt in de bewakingscamera en verklaart dat ze niet langer bang hoeven te zijn – het zijn hun ontvoerders die bang zouden moeten zijn. Wanneer ze spreekt in de keeltaal van de aliens, antwoordt een ver wezen.

Wendy, die nu de volledige controle heeft over de systemen van de faciliteit, knipt met haar vingers en de celdeur knarst open. Ze bevrijdt de andere hybriden en geeft ze missies: Boy Kavalier, Dame Sylvia, Kirsh (Timothy Olyphant) en Morrow (Babou Ceesay) vinden. Bij een terminal omzeilt ze achteloos een beveiligingsprotocol en bevrijdt een ingesloten xenomorph die zich een weg baant door een groep gewapende soldaten – alweer een gebaar van haar pas ontdekte kracht, uitgevoerd met griezelig gemak.

Essie Davis als Dame Sylvia.

Haar volgende ontmoeting met Joe wordt een reddingsactie. Boy Kavalier ontketent een grotesk oogwezen dat Joe's lichaam moet overnemen, maar Wendy stort vlak voordat het inslaat door het glas. Ze botst met Atom Eins (Adrian Edmondson), een van de elite-handhavers, in een slopende vechtpartij die bijna drie weken lang 's nachts werd gefilmd. Chandler voelde zich "gedoopt door vuur" tijdens die scène. "Het was een marathon", zegt ze. "Zo'n beetje van 2 tot 5 uur 's nachts sprinten en springen, en dan doe je het de volgende dag weer. … Het versnelde mijn hartslag. Ik zweet. Ik doe echt de [stunts], en dat helpt enorm."

Na afloop maken Wendy en Joe ruzie over wat de aliens vertegenwoordigen. Joe ziet roofdieren; Wendy ziet een eerlijke weerspiegeling van zichzelf. Ze sluit zich niet bij de aliens aan uit loyaliteit, maar uit herkenning. "Ze zijn trouw aan hun natuurlijke aard," legt Chandler uit. "Ze proberen hun harde bedrading niet te manipuleren of te veranderen." Door hun rauwheid te erkennen, vindt Wendy helderheid. In een van de meest intieme momenten van de finale bekent ze aan Joe: "Ik weet niet wat ik ben. Ik ben geen kind. Ik ben geen volwassene. Ik ben Marcy niet. Ik ben Wendy niet. En ik kan niet zijn wat iedereen van me wil."

De grens ligt ergens tussen een bekentenis en een waarschuwing, maar het is een nieuwe stap in haar reis naar zelfacceptatie. Wendy spreekt hier "de eerlijke waarheid", zegt Chandler. "Ze heeft niet alle antwoorden, en dat is oké." In de Alien -films draaide Ripley's ( Sigourney Weaver ) verhaallijn om het beschermen van de mensheid tegen het wezen, maar Wendy's verhaallijn gaat over het loslaten van het idee dat ze überhaupt als mens gezien moet worden. Ze wil het monster niet doden; ze leert te accepteren wat ze is geworden. Door te weigeren zichzelf te definiëren, wordt Wendy iets wat niemand anders kan definiëren, wat haar gevaarlijk maakt.

De climax van de aflevering verandert de mythologie van de serie. In de grote zaal roept Wendy een xenomorph op die soldaten verscheurt, terwijl Joe Boy Kavalier overmeestert. Later, met de volwassenen opgesloten in een cel, loopt Wendy met een weloverwogen kalmte om hen heen. De verwijzingen naar Peter Pan , die ooit grillig aanvoelden, worden nu sinister. Ze doorziet de fantasie van het eeuwige jongensleven. Met een paar rustige woorden ontmantelt ze Boy Kavaliers lang gekoesterde fantasie dat hij Peter Pan is en de hybride kinderen zijn Verloren Jongens. Hij was niet de eeuwige jongen – hij was een "gemeen, boos mannetje" dat zich vastklampte aan een leugen. "Ze kan 'schaakmat' zeggen," voegt Chandler eraan toe. "Nu betreed je mijn spel, en mijn spel zal er heel anders uitzien."

De ware betekenis van de finaletitel verandert. Wie zijn de "echte monsters"? Hoewel Wendy nu misschien wel de grootste bedreiging vormt, voldoet iedereen aan de beschrijving, aldus Chandler. "Alle volwassenen hebben vreselijke dingen gedaan, dan heb je een kind dat mag moorden, en dan heb je een alien die de belichaming is van een monster op zijn best," legt ze uit. Het is een verontrustend antwoord: de monsters zijn er al, en ze zijn overal.

Wanneer Wendy in de laatste momenten zegt: "Nu regeren wij", komen haar woorden aan met de onmiskenbare waarheid. Hoewel kijkers niet kunnen zien tegen wie ze sprak, zegt Chandler dat de zin rechtstreeks op Boy Kavalier gericht is. "Als de camera rondgedraaid zou worden, zou je zien dat ze de hele tijd oogcontact met hem had", legt de actrice uit. "Boy Kavalier heeft eindelijk zijn intellectuele evenknie gevonden, en daar was hij het hele seizoen naar op zoek."

Chandler wist dat de laatste close-up van de aflevering belangrijk was. "Dat is het. Verpest het laatste frame niet. Kom op," herinnert ze zich, terwijl ze het moment grondde in fysieke aanwezigheid en vastberadenheid. Toen ze de scène later met haar moeder bekeek, kwam het anders aan. "Ik kreeg kippenvel," vervolgt ze. "Het eerste wat ik hardop tegen mijn moeder zei, was: 'Ze is zoveel cooler dan ik.' Het geeft seizoen 1 een definitieve betekenis, maar het is ook een springplank voor wat erna komt. Ze laat je achter met het gevoel dat ze alle kanten op kan. Ze is extreem gevaarlijk, en ik weet niet hoe bewust ze zich daarvan is, wat eng is."

De Alien- franchise draaide altijd al om macht: wie die uitoefent, hoe die verandert en wat die vernietigt. Alien: Earth scherpt dat thema aan met generatie-duidelijkheid. De oude garde is gevallen. De nieuwe vraagt ​​geen toestemming. Uiteindelijk gaat Wendy's verhaal niet over ontsnappen of overleven, maar over weigeren zich te laten definiëren. Door die transformatie werd ze iets groters en oneindig veel gevaarlijker dan iedereen had verwacht. Ze herschrijft nu de regels, en het gevaar schuilt in wie haar zal volgen – en hoe ze zullen omgaan met de nieuwe wereld die ze heeft gecreëerd.