De eerste stemmer

De uitslag is bekend, u weet ’m al wel, ik nog niet, op het moment van schrijven zweef ik nog. Ik heb de 145 meter naar het stembureau in de kerk tegenover mijn huis nog niet gemaakt, wetend dat ik toch weer op de verkeerde ga stemmen.

Volgens Peter Kanne van Ipsos I&O liggen vijf partijen nek aan nek, ik wil het niet weten maar ik weet het toch. Alles doet denken aan de marmotten-race uit de Wie Kent Kwis, het televisieprogramma van Fred Oster uit een tijd dat de democratie nog niet zo gefragmenteerd was als nu. Hij hield een verhaal boven een bak met diertjes, de quiz-kandidaat moest maar raden welke het best in staat zou zijn om naar het vakje met de hoogste geldprijs te lopen.

Elke keer als ik denk dat ik eruit ben is er weer iets waardoor de twijfel toch weer toeslaat. De gamechanger: Jan Paternotte die dolgraag ministertje wil worden en voor de tweede keer op rij een poging deed om bij verkiezingen de eerste stemmer van Nederland te zijn. Hij was er aan het eind van de avond speciaal voor naar Castricum gereden, met de auto denk ik dan want hij woont in Leiderdorp en het ov houdt er tegen middernacht mee op. Inwoner van Castricum Guus Bosland zei: „Vorig jaar was ik tweede, dit jaar eerste.”

Je zag Jan Paternotte balen: weer voor niets met een thermoskan in een strandstoel pontificaal voor het stembureau aan de Stationsweg gaan zitten. Een actie van een B-politicus die het op argumenten aan een talkshowtafel niet redt en denkt dat ludiek zijn het stemvee wellicht een laatste zetje kan geven. Ja, de verkeerde kant op, welke doorgeslagen D66-campaigner verzint dit? Ik vrees hij zelf.

Jan Paternotte stak zelf zijn vinger op bij de vergadering over gekke last-minute-ideeën, ik wil wel weer naar Castricum, want dat was twee jaar eerder ook een televisiemoment. Gekke jongen. Beige jas aan, een medewerker mee om alle stemgerechtigde Castricummers achter Paternotte in de rij te praten en om nog een keer een kam door dat kapsel te halen voor als de cameraploegen er dan eindelijk zijn. Een standbeeld voor Guus Bosland dat hij van geen wijken wilde weten. Hij dacht net als de meeste Nederlanders eerst aan zichzelf, en niet aan Paternotte die daar zogenaamd voor onze toekomst poseerde.

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.